Σέρρες: “Αυτός ήταν ο Νίκος, ένας Πολίτης με Π κεφαλαίο- Αυτή είναι η παρακαταθήκη του”

Αποχαιρετισμός στον Νίκο Αργυριάδη Γιατρό Μαιευτήρα και αριστερό πολίτη της πόλης των Σερρών – Δείτε την ανάρτηση στο facebook του γιατρού Χάρη Τζιώνη

Σήμερα είμαστε εδώ για να αποχαιρετήσουμε και να αποτίσουμε φόρο τιμής στον Νίκο.
Είμαι φίλος με τον Νίκο 36 χρόνια, όμορφα και δημιουργικά, που μας έδεσαν με ισχυρό δεσμό φιλίας που ο ίδιος όμως μου έλεγε «άντε βρε χαμένε, δεν είσαι φίλος μου εσύ αδελφός μου είσαι, ο αδελφός που δεν είχα», σαν φίλος του λοιπόν και αδελφός θα μιλήσω.
Για την επιστημοσύνη του, την αγάπη για την δουλειά του,, την συνέπειά του, την γλυκύτητά του, το χαμόγελο και την κουβέντα υποστήριξης σε όποιον τον είχε ανάγκη μπορούν να μιλήσουν και να τον θυμούνται τα πολλά ζευγάρια συμπολιτών μας, που τα στήριξε και υποστήριξε στην προσπάθεια τεκνοποίησής τους.
Για τον συναινετικό αλλά πάντα καθαρό και χωρίς υπεκφυγές λόγο του, για την αγωνία για τον τόπο του, για την προκοπή της Αριστεράς, για την καθαρή ματιά με την οποία κοιτούσε τους συντρόφους του στον πολιτικό χώρο που υπηρέτησε μέχρι τέλους (μόλις πριν 2 μήνες είχε το κουράγιο και την δύναμη να συνοδεύσει τον συμφοιτητή και σύντροφό του, τον Ανδρέα Ξανθό στην περιοδεία του στον Νομό μας και συντόνισε την εκδήλωση στην κεντρική πλατεία της πόλης μας) για όλα αυτά θα τον θυμούνται και θα μας μιλήσουν οι σύντροφοί του.
Σε εμένα προσωπικά ο Νίκος, με την αξιοπρέπεια και την δύναμη που έδειξε μέχρι τέλους αυτά τα 2 δύσκολα χρόνια της ασθένειάς του, μου έδωσε ένα μάθημα ζωής. Με καθαρό μυαλό γνώριζε την προδιαγεγραμμένη πορεία του και όμως ποτέ δεν παραπονέθηκε, ποτέ δεν δείλιασε. Μου είπε: «κοίτα, εμείς είμαστε αριστεροί και δεν πρέπει να δειλιάζουμε ούτε μπροστά στον θάνατο».
Είμαι λοιπόν εδώ σήμερα μπροστά σας όχι μόνο ως θεράπων γιατρός και φίλος – αδελφός του αλλά και για να εκπληρώσω την επιθυμία του να σας διαβάσω ένα απόσπασμα από την « Citta futura» ή άλλως «Πόλη του μέλλοντος» ένα δοκίμιο που έγραψε στο μακρινό 1917 στο Τορίνο, ο νέος 26 ετών τότε, μαρξιστής φιλόσοφος Antonio Gramsci:

«Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.
Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της Ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα.
Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε.
Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους»
Αυτός λοιπόν ήταν ο Νίκος, ένας Πολίτης με Π κεφαλαίο.
Αυτό είναι το μάθημα ζωής προς την κοινωνία των Σερρών, να είμαστε Πολίτες, να μην είμαστε αδιάφοροι αλλά να παίρνουμε θέση για ότι γίνεται κοντά ή μακριά μας, αλλά επηρεάζει την ζωή μας, επηρεάζει την ζωή των συνανθρώπων μας.
Έτσι ήταν ο Νίκος, πήρε θέση στην ζωή του και πήρε θέση υπέρ των αδυνάτων, της προόδου, της δημοκρατίας, της ελευθερίας, των δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Αυτή είναι η παρακαταθήκη του
Στην οικογένειά του, την Τούλα, τον Θάνο και την Στελίνα που ατέλειωτα αγαπούσε, έχω να πω ότι πρέπει να νιώθουν τυχεροί και ευλογημένοι, όπως και όλοι εμείς που ζήσαμε και συμπορευτήκαμε μαζί του, που έζησαν με τον Νίκο σύντροφο και πατέρα και αυτό τότε ίσως μπορεί να κάνει τον πόνο του πρόωρου χαμού του και αποχαιρετισμού μας λιγότερο οδυνηρό.