«Σκοτώνουν» με ελαιόλαδο οι εστιάτορες
Date:
Κλέβουν από όπου μπορούν και όπως σκεφθούν. Η συγκεκριμένη αποστροφή του λόγου μπορεί να είναι σκληρή, να μην αφορά τους πάντες αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Ο λόγος για τους εστιάτορες, που προσπαθούν να “βγάλουν από την μύγα ξύγγι”, αδιαφορώντας για την υγεία των πελατών τους, τους νόμους και τις διατάξεις προστασίας. Πουθενά στον ανεπτυγμένο κόσμο δεν καταγράφονται φαινόμενα που αποτελούν την καθημερινότητα στην Ελλάδα.
Το zougla.gr ξεκίνησε από χθες σειρά απόκαλύψεων, καταγγελιών και κριτικής στις πρακτικές εστιατορίων και ταβερνών, με αφορμή τις νέες διατάξεις για τον λάδι που πρέπει να προσφέρεται στον καταναλωτή. Το ενδιαφέρον των αναγνωστών καταγράφηκε ήδη υψηλότατο, ενώ υπήρξαν και οι πρώτες αντιδράσεις από κρατικούς φορείς και παράγοντες της αγοράς.
Η ιστορία είναι απλή αλλά και από μόνη της δείχνει το μέγεθος του προβλήματος στην Ελλάδα. Σε κάθε τραπέζι υπάρχει δεκαετίες και πρέπει να υπάρχει το γνωστό σε όλους λαδόξυδο. Υπήρχε. Τι περιείχε όμως; “Την Άρτα και τα Γιάννενα” απλά.
Παράγγελνε την σαλάτα η μητέρα και αυτή ερχόταν χωρίς επαρκή ποσότητα λαδιού. Για το κόστος φυσικά. Συμπλήρωνε λοιπόν από το μπουκαλάκι που υπήρχε στο τραπέζι. Γιατί ο εστιάτορας δεν έβαζε αρκετό λάδι στη σαλάτα; “Για να βάλει ο καθένας όσο θέλει” έλεγε.
Αμ δε… Για να μην ξοδεύει λάδι που το θεωρούσε πανάκριβο.
“Μα θα έβαζε ο πελάτης από το μπουκαλάκι του τραπεζιού” θα έλεγε κανείς. Ας έβαζε… Το τι περιείχε το μπουκαλάκι… αυτό είναι απερίγραπτο.
Στην καλύτερη περίπτωση βρώσιμο βιομηχανικό λάδι, χαμηλής ποιότητας αλλά όχι επικίνδυνο. Από εκεί και πέρα άρχιζε το αίσχος.
Τι βαμβακέλαιο, τι σπορέλαια με εσάνς ελαιολάδου, τι φοινικέλαιο και ότι μπορεί κανείς να φανταστεί.
“Φάε λίγη σαλάτη παιδί μου” έλεγε η έρημη η μάνα στο παιδί της.
Τι να φάει όμως;
Η κατάσταση έγινε τόσο ακραία κι επικίνδυνη, που στις αρχές φθινοπώρου αναγκάστηκαν να περάσουν διάταξη, ώστε το μπουκαλάκι του λαδιού από την 1η του έτους να είναι εμφιαλωμένο και κυρίως σφραγισμένο πάνω στο τραπέζι στους κάθε είδους χώρους εστίασης.
Συσκέψεις επί συσκέψεων στο υπουργείο Γεωργίας. Ειδικοί και λιγότερο ειδικοί κατέθεσαν προτάσεις και με τη συμβολή του ΣΕΒΙΤΕΛ κατέληξαν στο σφραγισμένο μπουκαλάκι μια χρήσης. Ζεματίστηκαν οι “πειρατές” της εστίασης… Ιδιαίτερα στους τουριστικούς προορισμούς.
Το μπουκαλάκι έπρεπε να είχει ελαιόλαδο καλής ποιότητας. Ας αφήσουμε που το περιεχόμενό του μπορούσε να ελεγχθεί εύκολα ανά πάσα στιγμή. Το σκέφθηκαν από εδώ, το σκέφθηκαν από εκεί και τελικά βρήκαν τη λύση. “Τη νύφη θα πληρώνει ο καταναλωτής”, βεβαίως.
Βάζουν λοιπόν τη νέα συσκευασία σύμφωνα με το νόμο αλλά την… χρεώνουν. Έως και 2,5 ευρώ ζητάνε για 150-200 ml ελαιολάδου. Μα με 2,5 ευρώ αγοράζει κανείς μισό λίτρο λάδι. Δεν τους ενδιαφέρει.
Μα ο νόμος είναι σαφής.
Το συμπλήρωμα ελαιολάδου στη σαλάτα δεν χρεώνεται και προσφέρεται στον καταναλωτή. Είναι μέσα στις υποχρεώσεις του καταστήματος.
Ε και;
Το κέρδος είναι το θέμα. Το αθέμιτο, το παράνομο.
