Συγκλονίζουν οι Έλληνες ψαράδες για τις τουρκικές προκλήσεις: Δεν μπορούμε να πλησιάσουμε στα Ίμια

Περιστατικά που αντιμετωπίζουν όσοι βιοπορίζονται από τα νερά ανάμεσα στα νησιά του Αιγαίου και τα τουρκικά παράλια περιγράφει ο πρόεδρος του Συλλόγου Παράκτιας Αλιείας Καλύμνου “Παναγία Υπαπαντή” Μανώλης Κουλλιάς.

“Τα τελευταία χρόνια δεν μπορούμε καν να πλησιάσουμε στην περιοχή των Ιμίων. Όσοι το έχουν επιχειρήσει έχουν κινδυνεύσει από τα σκάφη της τουρκικής ακτοφυλακής” λέει στα “ΝΕΑ” ο αλιέας που από τα οκτώ του χρόνια ψαρεύει στα ίδια νερά.

Μέχρι και πριν από τρία χρόνια οι Έλληνες ψαράδες είχαν καταφέρει να έχουν σταθερή παρουσία στην περιοχή, ιδιαίτερα κατά την περίοδο αλίευσης της τσιπούρας και εργάζονταν πλάι σε Τούρκους συναδέλφους τους που ήταν λιγότεροι, με αμοιβαίο σεβασμό.

“Παρά τον ψυχολογικό πόλεμο τις προκλήσεις και τις παρενοχλήσεις, που κυμαίνονταν από λεκτικές απειλές και ανάκρουση εθνικιστικών εμβατηρίων από τα μεγάφωνα των περιπολικών μέχρι και κόψιμο καλαδουριών ή κατάβρεγμα με μάνικες, καταφέρναμε με σωστή διαχείριση και ψυχραιμία να δουλεύουμε. Πενήντα οικογένειες ζούσαν από τις ψαριές”.

Όπως περιγράφει ο 38χρονος στα “ΝΕΑ”, τα προβλήματα έγιναν εντονότερα το 2014, όταν Έλληνες ψαράδες πρωτοδημοσίευσαν σε αθηναϊκά ΜΜΕ βίντεο με τις τουρκικές προκλήσεις: “Από τότε ξεκίνησε το γαϊτανάκι του διωγμού μας. Η δημοσιότητα που πήρε το θέμα του “πολέμου της τσιπούρας” άλλαξε τη συμπεριφορά των Τούρκων. Έγιναν πιο επιθετικοί. Δεν μπορούσαμε να δουλέψουμε”.

Τον επόμενο χρόνο οι Έλληνες ψαράδες επέστρεψαν και πάντα με την παρουσία του Λιμενικού Σώματος συνέχισαν τις ψαριές τους.

“Η στήριξη που μας παρείχε το Λιμενικό αποτελούσε εγγύηση για εμάς. Ιδίως τα στελέχη της Καλύμνου ήταν πάντοτε εκεί όταν τα χρειαζόμασταν, παρά τον αυξανόμενο φόρτο εργασίας” υπογραμμίζει ο Κουλλιάς. Η σχετική ηρεμία όμως, δεν διήρκεσε για πολύ.

“Η φράση του Κώστα Ζουράρι το 2016 ότι δεν θα πείραζε να χάσουμε και μερικά νησιά έκανε τους Τούρκους… Τούρκους” σύμφωνα με τον ίδιο και εξήγησε την προσωπική του εμπειρία που τον έκανε να μην επιστρέψει στα Ίμια.

“Την επόμενη μέρα εμφανίστηκαν δύο τουρκικά περιπολικά και κατόπιν ένα ελληνικό. Οι Τούρκοι άρχισαν να φωνάζουν. Καταλάβαμε ότι είχαν άλλη διάθεση, άγρια. Προσπαθούσαν να μας εμβολίσουν. Με νοήματα και σπαστά αγγλικά τους έδωσα να καταλάβουν ότι θα μαζέψω το παραγάδι και θα φύγω. Με το που πιάνω το καλαδούρι, όμως, ξεκίνησε ένα από τα σκάφη να επιταχύνει και μόλις έφτασε στα 50 μέτρα έδωσε όλα τα γκάζια. Το κύμα που σήκωσε γέμισε το καΐκι, μας έκανε μούσκεμα και παρέσυρε τα πάντα. Σκέφτηκα “εδώ πλέον κινδυνεύουμε. Αυτή ήταν η τελευταία μας μέρα στα Ίμια”.