Συνέντευξη Κώστα Καραμανλή στα «Παραπολιτικά»

«Και ο τελευταίος αυτής της γενιάς των μεγάλων “έφυγε”…» δηλώνει για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ο βουλευτής Σερρών και τομεάρχης Υποδομών και Μεταφορών της Νέας Δημοκρατίας, Κώστας Αχ. Καραμανλής, στη συνέντευξή του στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ». Όπως τονίζει, «πολιτικές που δεν έγινε δυνατό να εφαρμόσει ως πρωθυπουργός αποδείχτηκαν μπροστά από την εποχή του και δικαιώθηκαν». Ακόμα, για τα περί «νέας διαπλοκής» κυβέρνησης-Σαββίδη που καταγγέλλει η Ν.Δ. επισημαίνει ότι «η σχέση μεταξύ πολιτικών και επιχειρηματιών πρέπει να είναι διαφανής, καθαρή, σε αυστηρό θεσμικό πλαίσιο και πάντα πάνω από το τραπέζι». «Άλλο να εκφράζει κανείς τη γνώμη του και άλλο να προσπαθεί να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις ανάλογα με τα συμφέροντά του», λέει χαρακτηριστικά. Σχολιάζοντας όσα είχε πει για τη διαπλοκή ο πρώην πρωθυπουργός και εξάδελφός του στον «Μπαϊρακτάρη», αναφέρει ότι «ο Κώστας Καραμανλής έχει αποδείξει πως βλέπει μακριά».

Ο Κώστας Αχ. Καραμανλής μιλάει με σκληρή γλώσσα για τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα. «Ξεκίνησε ο κ. Τσίπρας για να φορέσει γραβάτα και τελικά κόντεψαν να μας πάρουν και τα παντελόνια!», δηλώνει για τους χειρισμούς του στο θέμα του χρέους. Επίσης, θεωρεί την αυτοδυναμία της Ν.Δ. έναν «απόλυτα εφικτό στόχο». Για την τρομοκρατία λέει ότι «στην Ελλάδα φοράει τον ιδεολογικό μανδύα της άκρας Αριστερός», σε καμία περίπτωση όμως δεν πιστεύει ότι την υποκινεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Για τη Ν.Δ. ο «γαλάζιος» βουλευτής επισημαίνει ότι «η διεύρυνση μπορεί να γίνει και προς τα δεξιά και προς το Κέντρο». Αναρωτιέται, όμως, τι θα είχαν να προσφέρουν στη Νέα Δημοκρατία «υπουργοί του Κ. Σημίτη». «Μην ξεχνάμε ότι επί Σημίτη, εκτός των άλλων, η Ελλάδα είχε γίνει ένα λούνα παρκ διαφθοράς», τονίζει.

 

Θα ήταν εύκολο για την αντιπολίτευση να καλλιεργεί κάθε φορά υψηλές προσδοκίες, ώστε μετά να φαίνεται ακόμα μεγαλύτερη η αποτυχία της κυβέρνησης. Όμως, δεν πιστεύουμε σε τέτοιου είδους πολιτική. Παραδόξως, βέβαια, αυτό φροντίζει συστηματικά να το κάνει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας στον εαυτό του: Βάζει ψηλά τον πήχη και στο τέλος περνάει από κάτω. Η αλήθεια πάντως είναι ότι – ιδίως μέχρι τις γερμανικές εκλογές-  πρέπει να είμαστε πολύ μετρημένοι στις προσδοκίες μας.

Οι αστοχίες του κ. Τσίπρα στη διεθνή πολιτική σκηνή είναι για βραβείο χειρότερου σεναρίου! Από τη δήθεν υπερήφανη διαπραγμάτευση που αποδείχτηκε «αυταπάτη», μέχρι τα δήθεν «too good to be true» νέα που αποδείχτηκαν πανωλεθρία… Προσπαθούν με φθηνές επικοινωνιακές ατάκες να χειριστούν τα προβλήματα της κυβέρνησης κι έτσι μεγεθύνουν ακόμα περισσότερο τα προβλήματα της χώρας.

Αυτή τη φορά, πήγαν υποτίθεται για ρύθμιση του χρέους και γύρισαν με αβάστακτα δημοσιονομικά μέτρα, χωρίς να πάρουν τίποτα για το χρέος. Με άλλα λόγια, ξεκίνησε ο κ. Τσίπρας για να φορέσει γραβάτα και τελικά κόντεψαν να μας πάρουν και τα παντελόνια!

Το αν αρκούν μπορεί να φανεί μόνο στην πράξη, αλλά πρέπει να γίνουν. Η χώρα χρειάζεται, έστω και μετά από τόσο μεγάλη καθυστέρηση, να ενταχθεί στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, το οποίο είχε ξεκινήσει – χωρίς εμάς – από τον Μάρτιο του 2015. Όσο για το χρέος, θα βοηθούσε να υπάρξει «οδικός χάρτης», τόσο για ουσιαστική επιμήκυνση όσο και για μείωση των επιτοκίων. Γιατί, για παράδειγμα, μόνο μια επιμήκυνση για 15 χρόνια δεν θα είχε πραγματικό αντίκτυπο στο προφίλ του χρέους.

Η τρομοκρατία στην Ελλάδα φοράει τον ιδεολογικό μανδύα της άκρας Αριστεράς. Σε καμία περίπτωση, βέβαια, δεν πιστεύω ότι την υποκινεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, όλοι βλέπουμε ότι ένα μέρος του δείχνει μια ιδιότυπη ανοχή σε φαινόμενα παραβατικότητας υπό «πολιτικό» μανδύα.

Είναι ένας απόλυτα εφικτός στόχος, αφού η εικόνα μας είναι κάθε μέρα και ισχυρότερη, ενώ απέναντι έχουμε ίσως τη χειρότερη κυβέρνηση μετά τη Μεταπολίτευση. Όμως, ακόμα και αυτοδύναμοι, θα πρέπει να τείνουμε χείρα γόνιμης συνεργασίας και σε άλλες φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις.

Όλες οι έρευνες καταγράφουν πλέον διψήφια διαφορά και τίποτα δεν δείχνει ότι αυτό θα μπορούσε να ανατραπεί.

Συγγνώμη, αλλά αυτή είναι μια συζήτηση χωρίς νόημα, που συντηρούν κυρίως τα ΜΜΕ. Το μαχαίρι και το καρπούζι για τον χρόνο των εκλογών το κρατά η κυβέρνηση. Δεν είναι πια και τόσο πρωτοφανές να τις ζητάει η αντιπολίτευση! Ιδίως σε μια περίοδο που κάθε μέρα που περνά αυτή η κυβέρνηση βλάπτει όλο και περισσότερο τον τόπο, επόμενο είναι να ζητάμε εκλογές. Και τις ζητάμε σταθερά επειδή τις έχει ανάγκη ο τόπος, όχι η Ν.Δ.

Η Ν.Δ. είναι το κόμμα που ιστορικά ξέρει να λέει και τα μεγάλα «ναι» και τα μεγάλα «όχι» και θέτει πάντα το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό. Πιστεύουμε ότι υπάρχουν κρίσιμες καταστάσεις που απαιτούν συναίνεση. Όμως, με τον κ. Τσίπρα αυτό δείχνει πλέον αδύνατον. Έχει χάσει την εμπιστοσύνη και των άλλων πολιτικών δυνάμεων και των πολιτών.

Η Ν.Δ. εκτείνεται από τις παρυφές της Αριστεράς έως τη Δεξιά. Συνεπώς, διεύρυνση μπορεί να γίνει και προς τα δεξιά και προς το κέντρο.

Διεύρυνση σημαίνει να προσελκύεις όλο και περισσότερους νέους πολίτες, όχι απλώς κάποιους παλιούς πολιτικούς. Κι ευτυχώς αυτό ακριβώς κάνει η Ν.Δ. σήμερα. Από εκεί και πέρα, δεν αποκλείεται ασφαλώς να προσχωρήσουν και στελέχη με σοβαρή πολιτική διαδρομή σε άλλους χώρους, αλλά για αυτούς που περιγράφετε ως «πρώην υπουργούς του Σημίτη» αναρωτιέμαι ειλικρινά, θα είχαν κάτι να προσφέρουν στη Ν.Δ.; Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι επί Σημίτη, εκτός των άλλων, η Ελλάδα είχε γίνει ένα λούνα παρκ διαφθοράς…

Σίγουρα, η διορατικότητά του. Πολιτικές που δεν έγινε δυνατό να εφαρμόσει ως πρωθυπουργός, αποδείχτηκαν μπροστά από την εποχή του και δικαιώθηκαν.

Ναι, και τις μέρες αυτές τις θυμάμαι με μεγάλη συγκίνηση. Ιδίως ένα τραπέζι στο πατρικό μου σπίτι, με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, στο οποίο, αν και πιτσιρικάς, είχα την τιμή να παρακαθήσω κι εγώ. Σε προσωπικό επίπεδο, μου είχε κάνει εντύπωση πόσο γλυκός ήταν με τη γυναίκα του, τη Μαρίκα Μητσοτάκη.

Αν και ο Κ. Μητσοτάκης υπήρξε κατά το παρελθόν πολιτικός αντίπαλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, οι σχέσεις τους διέπονταν πάντοτε από αμοιβαίο σεβασμό και εμπιστοσύνη. Όταν – επί Κ. Καραμανλή – ο Κ. Μητσοτάκης προσχώρησε στο κόμμα, βρέθηκαν και οι δυο τους κάτω από την ίδια πολιτική στέγη, αυτήν της Νέας Δημοκρατίας. Δυστυχώς, τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας «έφυγε» και ο τελευταίος αυτής της γενιάς των μεγάλων…

Ο Κώστας Καραμανλής έχει αποδείξει πως βλέπει μακριά. Πως είναι πάντοτε επίκαιρος. Είτε πρόκειται για τα ζητήματα που αναφέρατε πριν είτε για ζητήματα ευρύτερης πολιτικής. Είτε ως ο πρωθυπουργός, ο οποίος πρώτος άνοιξε εμπορικούς δρόμους με κράτη που τώρα κάποιοι ανακαλύπτουν, είτε με τα πρώτα θαρραλέα προγράμματα αποκρατικοποιήσεων, είτε με τον αγώνα του η χώρα να ξεφύγει από πρακτικές του παρελθόντος, σήμερα δείχνει δικαιωμένος.

Επειδή δεν μου αρέσει να περιπτωσιολογώ, θα σας πω έναν γενικότερο κανόνα από τον οποίον είμαι ανυποχώρητος: Η σχέση μεταξύ πολιτικών και επιχειρηματιών πρέπει να είναι διαφανής, καθαρή, σε αυστηρό θεσμικό πλαίσιο και πάντα πάνω απ’ το τραπέζι. Ιδίως, μάλιστα, όταν μιλάμε από τη μια μεριά για πολιτικούς που ασκούν κυβερνητική εξουσία και από την άλλη για επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας, έχουν δοσοληψίες με το Δημόσιο και κατέχουν και ΜΜΕ.

Οι επιχειρηματίες στο επιχειρείν και οι πολιτικοί στην πολιτική. Κάθε πολίτης δικαιούται ασφαλώς να έχει προσωπική άποψη, αλλά όταν έχεις στα χέρια σου κάθε είδους εξουσία, καλό είναι να δείχνεις αυτοσυγκράτηση στην εκφορά δημόσιου λόγου. Και βέβαια, άλλο να εκφράζει κανείς τη γνώμη του και άλλο να προσπαθεί να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις ανάλογα με τα συμφέροντά του.