Τα “φέσια” του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και τα Σκιάδια της Σίφνου

του Θόδωρου Ελιόγλου

Ανησυχία προκαλεί στους οικονομολόγους η εκτόξευση στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (κοντά στα 10% του ΑΕΠ) φέρνοντας μνήμες της προμνημονιακής περιόδου.

Η αύξηση των εισαγωγών είναι μια τεράστια πληγή για την οικονομία ειδικά της χώρας μας που δεν παράγουμε σχεδόν τίποτα. Ακόμη και στον πρωτογενή τομέα εισάγουμε πλέον προϊόντα(λάδι, πατάτες κά)

Το θέμα προκαλεί έντονες πολιτικές διαμάχες, αλλά προτάσεις και κυρίως πρωτοβουλίες για την ενίσχυση των εξαγωγών δεν βλέπουμε. Από την άλλη και εμείς οι πολίτες ερίζουμε ποιος είναι πιο πατριώτης και αφού εκτονωθούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καταναλώνουμε καθημερινά εισαγόμενα προϊόντα. Ενώ στην περιοχή μας αφού έμπλεοι εθνικού φρονήματος βροντοφωνάζουμε ότι “η Μακεδονία είναι Ελληνική”, σπεύδουμε στην γειτονική Βουλγαρία και στα Σκόπια για τις αγορές μας.

Βλέπετε εμείς οι Νεοέλληνες αρκούμαστε στο “κάποιοι άλλοι θα λύσουν το πρόβλημα”. Δεν είμαι οικονομολόγος αλλά διαβάζω τα στοιχεία του ΙΟΒΕ και σοβαρών οικονομικών σελίδων. Πολλές φορές υποστήριξα ότι αν κάθε οικογένεια κατανάλωνε 1.000 ευρώ τον χρόνο σε ελληνικά προϊόντα θα βγαίναμε γρηγορότερα από τα μνημόνια.

Αλλά σε μια χώρα που καταναλώνουμε ακόμα και πατάτες Τουρκίας ή Αιγύπτου τι να περιμένει κανείς;

Το θέμα απασχολούσε πάντα τους ταγούς της οικονομίας. Γι αυτό και στον τίτλο αναφέρω τα Σκιάδια της Σίφνου. Το 1859 με υπουργό εξωτερικών τον Αλέξανδρο Ραγκαβή έγιναν σοβαρά επεισόδια στην Αθήνα που έμειναν στην Ιστορία ως “Σκιαδικά”

Σας παραθέτω τα γεγογότα:

Με την ονομασία Σκιαδικά έμειναν στην ιστορία τα επεισόδια μεταξύ της μαθητιώσας νεολαίας και της Χωροφυλακής, που συνέβησαν στην Αθήνα στις 10 και 11 Μαΐου 1859. Ήταν ένα φαινομενικά άσχετο γεγονός, που οδήγησε τρία χρόνια αργότερα στην έξωση του βασιλιά Όθωνα.

Όλα ξεκίνησαν από μια διαπίστωση του Υπουργού Εξωτερικών, Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή, ο οποίος σε συζητήσεις τόνιζε την ανάγκη στήριξης της εγχώριας παραγωγής. Και έφερνε ως παράδειγμα ότι οι Έλληνες θα έπρεπε να δείχνουν την προτίμησή τους στα ντόπια ψάθινα καπέλα (σκιάδια) που κατασκευάζονταν στη Σίφνο και όχι στα εισαγόμενα από το εξωτερικό, που ήταν και ακριβότερα.

Την ιδέα του Ραγκαβή ενστερνίσθηκε ο γιος του, Κλέων, ο οποίος έπεισε τους συμμαθητές του να φορούν σιφνέικα σκιάδια, στολισμένα με γαλανόλευκες κορδέλες, στις κυριακάτικες εξόδους τους στο Πεδίο του Άρεως. Γρήγορα έγιναν μόδα και σήμα κατατεθέν της προοδευτικής νεολαίας της Αθήνας («Γαριβαλδινοί»), σε αντίθεση με τους καθεστωτικούς νεολαίους, που φορούσαν άσπρα ψηλά καπέλα και απεκαλούντο «Αυστριακοί».

Προ του κινδύνου να χάσουν την πελατεία τους, οι εισαγωγείς καπέλων έστειλαν υπαλλήλους τους στο Πεδίο του Άρεως με αστεία και κουρελιασμένα σκιάδια, προκειμένου να διακωμωδήσουν τους μαθητές (10 Μαΐου 1859). Οι άνθρωποι των εισαγωγέων προκάλεσαν τους νεαρούς, με αποτέλεσμα να επακολουθήσει συμπλοκή. Η Χωροφυλακή πήρε το μέρος τους και αφού ξυλοφόρτωσε μαθητές και φοιτητές, προέβη σε τρεις συλλήψεις.

Τα επεισόδια συνεχίστηκαν και την επόμενη μέρα. Σπουδαστές και πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκαν στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου και συγκρότησαν πορεία προς το Υπουργείο Εσωτερικών για να απαιτήσουν από τον υπουργό Κωνσταντίνο Προβελέγγιο την παύση του αστυνομικού διευθυντή Αθηνών Δημητριάδη και την απελευθέρωση των συλληφθέντων μαθητών. Ο Προβελέγγιος δεσμεύτηκε ότι θα εξετάσει το αίτημά τους, αλλά αυτό δεν άρεσε στους φοιτητές, που ζήτησαν ακρόαση από τον Όθωνα για το ίδιο θέμα. Ο βασιλιάς αρνήθηκε να τους δεχθεί, γεγονός που όξυνε τα πνεύματα.

Οι νέοι ξαναγύρισαν στα Προπύλαια, με άγριες διαθέσεις αυτή τη φορά. Τότε επενέβη ο φρούραρχος Αθηνών, Μιχαήλ Σούτσος, επικεφαλής μεγάλης στρατιωτικής δύναμης, και τους διέλυσε. Η ενέργειά του αυτή προκάλεσε αντιδράσεις. Ο γερουσιαστής Δημήτριος Χρηστίδης θεώρησε την έφοδο του στρατού στο Πανεπιστήμιο, πράξη «κατά του ασύλου των επιστημών» και ανέπτυξε την άποψη ότι το Πανεπιστήμιο «ως ναός του πνεύματος» πρέπει να απολαμβάνει το προνόμιο του απαραβίαστου για τους πάντες. Ήταν μία από τις πρώτες αναφορές στη χώρα μας για το πανεπιστημιακό άσυλο.

Αργά το απόγευμα της 11ης Μαΐου 1859 συνεδρίασε το Υπουργικό Συμβούλιο υπό την προεδρία του πρωθυπουργού Αθανάσιου Μιαούλη και απέπεμψε τον αστυνομικό διευθυντή Αθηνών Δημητριάδη, ενώ διέταξε την απελευθέρωση των τριών συλληφθέντων μαθητών. Τα «Σκιαδικά» ήταν η πρώτη δυναμική εκδήλωση κατά των απολυταρχικών μεθόδων του καθεστώτος και ενίσχυσε το αγωνιστικό φρόνημα των αντιπάλων του Όθωνα. Πρωτοστάτης της διαμαρτυρίας ήταν το Πανεπιστήμιο, επαληθεύοντας την προφητική ρήση του Γέρου του Μωριά, που όταν χτιζόταν είπε δείχνοντάς το: «Το σπίτι αυτό θα φάει το σπίτι εκείνο», εννοώντας το Παλάτι.

Πηγή: sansimera.gr, mixanitouxronou.gr

Πηγή αρχικής φωτογραφίας: voidnetwork.gr