Τα πουλιά μας μαθαίνουν πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε

Λένε ότι τα πτηνά κρύβονται για να πεθάνουν. Είναι αλήθεια. Είδατε ποτέ νεκρό χελιδόνι εκτός από αυτά που πέφτουν πάνω στα αυτοκίνητα ή τα τζάμια; Βρήκατε πολλές φορές πτώματα πτηνών; Όχι. Γιατί το άρρωστο ή αδύναμο πτηνό είτε πιάνεται από έναν θηρευτή – που το τρώει – είτε προλαβαίνει να πάει να κρυφτεί κάπου για να πάρει την τελευταία του ανάσα.

Τα πτηνά δεν αρρωσταίνουν για καιρό ούτε γερνάνε πολύ. Όταν ένα πτηνό δεν είναι πια υγιές, η φύση τού παίρνει τη ζωή. Είναι σκληρό αυτό; Ή μήπως οι βάρβαροι είμαστε εμείς, που κάνουμε το πάν να επιμηκύνουμε τη ζωή πέρα από τα όριά της, αφήνοντας καταδικασμένους ασθενείς και πολύ ηλικιωμένους ανθρώπους να υποφέρουν για εβδομάδες;

Η φύση δεν επιτρέπει στον πόνο να διαρκέσει πολύ. Η επιθανάτια αγωνία είναι σύντομη. Και δεν υπάρχει παρακμή, φυσική ή ηθική. Στον κόσμο των πτηνών η ζωή κάνει πολλά.

Ο Μονταίνιος έλεγε ότι όταν φιλοσοφούμε, μαθαίνουμε να πεθαίνουμε. Στην ουσία αυτό σημαίνει ότι προετοιμαζόμαστε για τον θάνατο. Μπορούμε όμως να το κάνουμε αυτό; Σύμφωνα με όλες τις φιλοσοφίες και τις θρησκείες του κόσμου, ο καλύτερος τρόπος για να αποδεχτούμε την ιδέα του αναπόφευκτου θανάτου, του δικού μας και όσων αγαπάμε, είναι να ζήσουμε τη ζωή με πληρότητα, εδώ και τώρα, διακρίνοντας και απολαμβάνοντας όσα μας προσφέρει τις αχτίδες του ήλιου, ένα ζουμερό ροδάκινο, ένα απρόσμενο χαμόγελο, ένα τρυγόνι που τσιμπολογά στον κήπο, έναν τσαλαπετεινό που κάνει ακροβατικά πάνω σε ένα κλαδί…

Το μικρό τρυγόνι χρειάζεται να αποδεχτεί την ιδέα του θανάτου; Όχι βέβαια. Γιατί το τρυγόνι έχει μάθει να απολαμβάνει κάθε στιγμή, κάθε σπόρο που μαζεύει, κάθε αχτίδα του ήλιου. Δεν χρειάζεται καμία αλήθεια, δεν έχει ανάγκη από καμία φιλοσοφία. Η ζωή του είναι πλήρης. Άρα τα πτηνά είναι σοφά; Το τρυγόνι δεν επιδεικνύει τη ζωή του, δεν κάνει σχέδια, δεν αναβάλλει, δεν μεταθέτει τίποτα για αργότερα. Ζει.

Πηγή enallaktikidrasi.com