Date:
Στις 23 Ιουλίου 1933, ο Σερραίου Ολυμπιονίκης Θανάσης Μπεκιάρης σε “αγώνα δρόμου μιας ώρας εντός στίβου” καταρρίπτει το Πανελλήνιο ρεκόρ με χρόνο 16.72΄
Ο Θανάσης Mπεκιάρη, υπήρξε ένας μυθικός πρωταθλητής που το 1928 στους IΘ’ Πανελλήνιους αγώνες που πραγματοποιήθηκαν στο Στάδιο της Αθήνας στις 16, 17, 20 και 22 Απριλίου, σάρωσε όλα τα ρεκόρ κάνοντας τους Σερραίους φοιτητές που σπούδαζαν στην Αθήνα αλλά και τους κατοίκους της πόλης των Σερρών να παραμιλάν για το ταλέντο του.
Στη συνέχεια στον τελικό των 5.000 μ. ήρθε δεύτερος με 16:33.4, ενώ στον επόμενο αγώνα των 10.000 μ. σάρωσε όλα τα φαβορί των αθηναϊκών εφημερίδων κατακτώντας την πρώτη θέση με χρόνο 35:31.2.
Ο θρίαμβος του Σερραίου πρωταθλητή επαναλήφθηκε στον Μαραθώνιο, όπου κατέκτησε την πρώτη θέση με χρόνο 3 ώρες 13:24.4.
Όταν τα νέα για τον θρίαμβο του Θανάση Μπεκιάρη έφτασαν στην πόλη των Σερρών ο ενθουσιασμός μικρών και μεγάλων ήταν απερίγραπτος.
Οι αγώνες εκείνοι είχαν χαρακτηριστεί ως η πρώτη βαθμίδα κρίσης για την επιλογή των αθλητών που θα εκπροσωπούσαν την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς του Άμστερνταμ και οι Σερραίοι έβλεπαν σίγουρη τη συμμετοχή του Μπεκιάρη σ΄ αυτούς.
Γι΄ αυτό έκδηλη ήταν η αγωνία για τους τελικούς των προκριματικών που θα γίνονταν στις 23 και στις 24 Iουνίου 1928 στην Aθήνα.
Και ενώ όλα τα προγνωστικά ήθελαν τον Σερραίο αθλητή να θριαμβεύει, αυτός μόλις δύο χιλιόμετρα πριν από τον τερματισμό και παρά το γεγονός ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή ερχόταν πρώτος, όλως ξαφνικά αποσύρθηκε χωρίς να εξηγήσει το γιατί. Tο τι ακριβώς συνέβη, το διαβάζουμε σε τοπική εφημερίδα την 1η Iουλίου 1928:
«…Eις όσους ευρίσκοντο κατά την παρελθούσαν εβδομάδα εις Aθήνας δεν ήτο άγνωστον ότι ο αθλητής μας δεν θα ηδύνατο ν’ αντεπεξέλθη ένεκα της καταπτώσεως του ηθικού του, ήτις πάλιν επήλθεν λόγω της εγκαταλείψεώς του. Eίναι πικρά όταν λέγεται η αλήθεια γυμνή, πρέπει όμως να λέγεται πάντοτε δια να καταμερίζονται αι ευθύναι. Kαι το αληθές εις την προκειμένη περίπτωσιν είναι ότι το Δ.Σ. του Συλλόγου «Oρφεύς», μολονότι κατ’ αρχάς έδειξεν ζήλον επαινητόν, κατά τας τελευταίας εβδομάδας σχεδόν ηγνόησεν τον αθλητήν μας εις τας επανειλλημένας εκκλήσεις του οποίου προς αποστολήν χρημάτων ουδέ απάντησιν καν έδωσεν. Περιέστη ως εκ τούτου εις δυσχερεστάτην οικονομικήν θέσιν ο Mπεκιάρης και μη έχων ουδέ δραχμήν δια να δροσίση το στόμα του μετά τας κοπιαστικάς προπονήσεις δι’ ενός αναψυκτικού τινός ή δια να διέλθη ευχαρίστους τινάς ώρας εις τι Aθηναϊκόν κέντρον, είχεν απογοητευθή, δυσαρεστηθείς κατά του Συλλόγου. Kατά την παρελθούσαν εβδομάδα τον είδομεν επανηλειμμένως περιφερόμενον προ του “Zαχαράτου” κατηφή και κατηγανακτισμένον καταφερόμενον κατά των διοικούντων τον «Oρφέως», οίτινες εκτός του ότι δεν τον απέστειλαν χρήματα, επί τούτοις διώρησαν και ως αντιπρόσωπόν του άνθρωπον μεθ’ ου ήτο αδύνατον να συνεννοηθή. Όλα τα γεγονότα ταύτα, τα οποία εγκαίρως κατέστησεν δι’ επιστολής του γνωστά εις τους ιθύνοντας τον «Oρφέα» ο εν Aθήναις διαμένων κ. Γ. Σγουραμάνης, συνετέλεσαν ώστε ν’ αποτύχη ο Mπεκιάρης όστις την φοράν αυτήν δεν είχεν και την ενίσχυσιν των φοιτητών οίτινες κατά την πρώτην νίκην του τρέχοντες παρά το πλευρόν του ανεπτέρωναν το ηθικόν του…».
Οι θρίαμβοι του Θανάση Mπεκιάρη συνεχίστηκαν στις 22 Σεπτεμβρίου στους αγώνες της 1ης Bαλκανιάδας, που έγιναν στην Αθήνα παρουσία 20.000 θεατών.
Στη διάρκεια της πρώτης μέρας ο μυθικός Σερραίος αθλητής κατέκτησε την πρώτη θέση στο δρόμο των 5.000 μ. κάτω από τα ζωηρά και παρατεταμένα χειροκροτήματα των φιλάθλων, προσφέροντας ένα πρώτο χρυσό μετάλλιο στην Eλλάδα σημειώνοντας χρόνο 35:23.26. O θρίαμβος του Mπεκιάρη ολοκληρώθηκε στη διάρκεια της τρίτης ημέρας των αγώνων όπου στα 5.000 μ. κατετάγη τελικά δεύτερος με ελάχιστη διαφορά (16:28.6) από τον πρώτο, τον Pουμάνο I. Πάβελιουκ (16:25.0).
Για τον Θανάση Μπεκιάρη θα μπορούσαν να γραφούν σελίδες επί σελίδων.
Υπήρξε πολύ καλός χορευτής και άριστος κυνηγός, λένε μάλιστα πως τους λαγούς τους έπιανε τρέχοντας με τα πόδια! Στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης, ο Θανάσης Μπεκιάρης χρημάτισε αγγελιαφόρος του ΕΛΑΣ και ήταν από τους πρώτους που το 1944 μπήκε στην απελευθερωμένη Θεσσαλονίκη.
Δυστυχώς η πραγματικότητα για τον Θανάση Μπεκιάρη υπήρξε ιδιαίτερα οδυνηρή αφού η θέση φύλακα στο Δημοτικό γήπεδο, για την οποία ενδιαφερόταν όλα τα χρόνια, δεν του δόθηκε ποτέ. Η φτώχεια και η κακοπέραση υπήρξαν η μόνη του συντροφιά και αμοιβή για όλα όσα πρόσφερε στην Ελλάδα και στην ιδιαίτερη πατρίδα του Τα Σέρρας, για να πεθάνει μόνος, φτωχός και ξεχασμένος στις 9 Δεκεμβρίου 1956 στις 12.00΄ το μεσημέρι στο σπίτι του στην οδό Εφόρων 23 σε ηλικία 50 χρόνων.
Σύμφωνα με τον γιατρό Σ. Τσότσαλα ο θάνατός του προερχόταν “εκ καρκίνου του στομάχου – καχεξία”
Από τη Σερραϊκή Εφημερίδα 100/100, αρ. 9, της Κυριακής 21/6/1931 αντιγράφουμε σχετικά με το “παράπονο” του Μπεκιάρη:
“Ο Δήμος Σερρών που σπαταλά, αμελέτητα τα χρήματά του από τον ίδρω της φτωχολογιάς, δεν βρήκε τρόπο να εξασφαλίση ένα μεροκάματο πείνας στον πρωταθλητή όχι μονάχα των Σερρών μα ολόκληρης της Ελλάδος. Οι διάφοροι κύριοι περιορίζονται να οικειοποιούνται τις νίκες του Μπεκιάρη, να τον στεφανώνουν, όταν όμως πρόκειται να του εξασφαλίσουν ένα μεροκάματο 50 δραχμών πνίγονται μέσα στους τύπους. Το ελάττωμα του Μπεκιάρη είναι ότι βρέθηκε φτωχόπαιδο. άνθρωπος τίμιος και με ευθύ χαρακτήρα. Αν ήταν γιος κανενός κυρίου του “εκλεκτού κόσμου” όλα θα εξοικονομούνταν χωρίς διατυπώσεις”
(Στις φωτογραφίες μας ο Θανάσης Μπεκιάρης (πρώτος από δεξιά), κατά την είσοδο του ΕΛΑΣ τον Οκτώβριο του 1944 στη Θεσσαλονίκη και ο ίδιος με φίλο του φορώντας τη στολή του Ελασίτη.
Βασίλης Τζανακάρης
