Θεσσαλονίκη: Συγκλονιστικές μαρτυρίες από νοσηλεύτριες στο Παπανικολάου που έδωσαν τη μάχη με τον Covid19 στην πρώτη γραμμή

Η Παγκόσμια Ημέρα του Νοσηλευτή/Νοσηλεύτριας στις 12 Μαίου είναι αφορμή για να τιμάται κάθε χρόνο το προσωπικό το οποίο σηματοδοτεί καθημερινά την λειτουργία του Νοσοκομείου και συμβάλλει καθοριστικά στην περίθαλψη, τη φροντίδα και υγεία των ασθενών.

Φέτος οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές για το νοσηλευτικό προσωπικό λόγω της πανδημίας του νέου κορωνοϊου που προκαλεί τη λοίμωξη Sars Cov 2. Μεγάλο μέρος του νοσηλευτικού προσωπικού κλήθηκε στην πρώτη γραμμή για να προσφέρει τις υπηρεσίες του.

Noσηλεύτριες και νοσηλευτές από το νοσοκομείο Παπανικολάου της Θεσσαλονίκης, μεταφέρουν μια αντιπροσωπευτική εικόνα της δουλειάς του νοσηλευτή και της νοσηλεύτριας και του σημαντικού ρόλου στον οποίο καλείται να ανταποκριθεί κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες.

Δείτε μερικές συγκλονιστικές μαρτυρίες από τις νοσηλεύτριες και τους νοσηλευτές που μοιράζεται μαζί μας το Νοσοκομείο Παπανικολάου:

Δήμητρα Ράμμου Νοσηλεύτρια

Είμαι νοσηλεύτρια στο Αναισθησιολογικό Τμήμα του Γ.Ν.Θ. “Γ.Παπανικολάου”. Συνολικά εργάζομαι 24 χρόνια. Παλαιότερα είχα εργαστεί στην Πνευμονολογική κλινική του νοσοκομείου μας. Λόγω αυτής της εμπειρίας, κλήθηκα από την υπηρεσία μου να συνδράμω στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Από τις 23 Μαρτίου μετακινήθηκα στο Τμήμα Ειδικής Νοσηλείας, όπως ονομάστηκε η Πνευμονολογική κλινική ΕΣΥ, στην οποία νοσηλεύονται αποκλειστικά ασθενείς με Covid-19.

Η εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη για όλους. Η κλινική οργανώθηκε από την αρχή, λειτούργησε με νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό από την Πνευμονολογική, αλλά και από άλλα τμήματα του νοσοκομείου. Όλοι δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό, προσπαθώντας καθημερινά να βελτιώνουμε τις συνθήκες και τον τρόπο εργασίας μας.

Κάποια στιγμή, λόγω ελαφράς συμπτωματολογίας, έκανα το τέστ μοριακής ανίχνευσης του ιού. Βρέθηκα θετική, όπως και άλλες τέσσερις συνάδελφοι μου. Μπήκα σε καραντίνα 14 ημερών, εγώ και η οικογένεια μου. Όλο αυτό το διάστημα υπήρχε τακτική επικοινωνία με την Επιτροπή Λοιμώξεων του νοσοκομείου, καθώς και με την κα Φούκα, ειδική πνευμονολόγο του νοσοκομείου μας.

Αρχικά, είχα πολύ μεγάλη αγωνία για την εξέλιξη της νόσου, αλλά κυρίως για την ασφάλεια και την υγεία της οικογένειας μου. Ευτυχώς, όλα κύλησαν ομαλά.

Όλοι μας αποδείξαμε ότι, με κοινό τρόπο δράσης, μπορέσαμε και περιορίσαμε την απειλή. Η κοινωνία στο σύνολό της βγαίνει διαφορετική και πιο δυνατή από αυτήν την εμπειρία. Σαν επαγγελματίες υγείας αποδείξαμε ότι μπορούμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή, κοντά στον ασθενή και πλάι στο συνάδελφο μας.

Από εδώ και πέρα, ας αξιοποιήσουμε αυτήν μας την εμπειρία. Να συνεχίσουμε να τηρούμε τα μέτρα προστασίας, να παραμείνουμε ασφαλείς γιατί ο κορονοϊος εξακολουθεί να υπάρχει. Να επιστρέψουμε στη ζωή μας, έχοντας επίγνωση της σπουδαιότητας της διαφύλαξης της υγείας, της ασφάλειας και της καθημερινότητας μας.

Νατάσα Βελένη Νοσηλεύτρια επιτήρησης λοιμώξεων

Εργάζομαι στο Γ.Ν.Θ. «Γ.Παπανικολάου» για περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια σε διάφορα τμήματα με τελευταίο τη Μονάδα Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών. Εδώ και ένα έτος είμαι μία από τις δύο Νοσηλεύτριες Επιτήρησης Λοιμώξεων του νοσοκομείου. Το τελευταίο τρίμηνο εστιάσαμε, όπως ήταν φυσικό, στη διαχείριση της πανδημίας του κορωνοϊού. Η τακτική επιτήρηση της νόσου εντός του νοσοκομείου αποτελεί μικρό τμήμα της συνολικής προσπάθειας που καταβάλλεται. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι έπρεπε να δημιουργηθούν τμήματα υποδοχής ασθενών και ύποπτων της νόσου, στα οποία εφαρμόζονται συγκεκριμένες διαδικασίες με βάση τις οδηγίες του ΕΟΔΥ. Η συνεχής εκπαίδευση του προσωπικού στη χρήση ατομικού προστατευτικού εξοπλισμού και στην τήρηση των διαδικασιών είναι τμήμα της εργασίας μας. Η καταγραφή και παρακολούθηση των ύποπτων και θετικών περιστατικών στο Νοσοκομείο, η διαχείριση δειγμάτων και αποτελεσμάτων, η ενημέρωση των ασθενών, του προσωπικού και σε κάποιες περιπτώσεις των στενών επαφών τους, είναι συνεχής και απαραίτητη για την αποτελεσματική λειτουργία μας. Σε αυτά πρέπει βέβαια να προστεθεί και η καθημερινή και έγκυρη ενημέρωση του προσωπικού του Νοσοκομείου, το οποίο λειτουργεί συνεχώς σε συνθήκες stress, δεδομένου ότι ανά πάσα στιγμή, μπορεί να μολυνθεί και με τη σειρά του να μολύνει άλλους συναδέλφους ή/και ασθενείς. Όλα αυτά απαιτούν από εμάς, αυξημένη προσοχή, ετοιμότητα, τη μέγιστη, κατά το δυνατό, φυσική παρουσία και τη διαθεσιμότητά μας, οιαδήποτε στιγμή μας ζητηθεί.

Πρέπει αρχικά να πω, ότι είναι εντυπωσιακό πόσα πράγματα μπορούν να οργανωθούν και να λειτουργήσουν, σε ελάχιστο χρόνο, όταν γίνεται κοινή προσπάθεια από όλους. Μία εμπειρία καλής συνεργασίας με μόνο σκοπό να ανταποκριθούμε με τον καλύτερο τρόπο στην πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση. Δυσκολίες πάντα υπάρχουν. Κυρίως αφορούν διαδικασίες ή/και νοοτροπίες που κουβαλάμε από το παρελθόν, πιστεύω όμως ότι στη συγκεκριμένη περίοδο, τις ξεπεράσαμε με επιτυχία.

Αυτή τη στιγμή είμαστε σαφώς καλύτερα οργανωμένοι και έτοιμοι. Θα πρέπει όμως να κάνουμε σαφές ότι αυτό σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει ότι μπορούμε να ανταποκριθούμε σε ένα μελλοντικό μεγάλο ‘κύμα’ περιστατικών, ούτε εμείς, ούτε κανένα άλλο σύστημα υγείας. Άρα είναι πολύ κρίσιμο να συνειδητοποιήσουμε όλοι, ότι μέχρι να βρεθεί θεραπεία ή/και εμβόλιο θα πρέπει να ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες για την προσωπική μας ασφάλεια, αλλά κυρίως για την ασφάλεια των ανθρώπων που είναι δίπλα μας.

Στέφανος Παπουτσάκης Προϊστάμενος Α ΜΕΘ

Είμαι νοσηλευτής στο Νοσοκομείο «Γ. Παπανικολάου» εδώ και 29 χρόνια περίπου. Είχα εργαστεί για πολλά χρόνια στη Μονάδα από τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της και εδώ και δυόμισι χρόνια είμαι προϊστάμενος στην Α Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου η οποία έχει οριστεί ΜΕΘ αναφοράς COVID19 από τις 4 Απριλίου. Δεχτήκαμε ασθενείς βαρέως πάσχοντες και ήταν ιδιαίτερη στιγμή για όλους μας όταν αποσωληνώθηκε ο πρώτος ασθενής και εξήλθε από τη Μονάδα. Ακόμα πιο σημαντικό και προσωπική ικανοποίηση για μας είναι το γεγονός ότι μέχρι σήμερα εξήλθαν από τη ΜΕΘ και άλλοι ασθενείς μας, υγιείς.

Εξ ορισμού το έργο των Νοσηλευτών είναι επιφορτισμένο με επιπλέον καθήκοντα και διεργασίες που απαιτεί η κατάσταση των ασθενών που νοσηλεύονται στην ΜΕΘ. Πρόκειται για μετεγχειρητικούς ασθενείς, για πολυτραυματίες, για ασθενείς με πολύ σοβαρή αναπνευστική ή νεφρική ανεπάρκεια και εν γένει νοσηλεύονται ασθενείς όλων των ειδικοτήτων που η υγεία τους είναι βεβαρημένη.

Κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε μια πρωτόγνωρη ασθένεια με άγνωστη ουσιαστικά επιδημιολογική ταυτότητα. Η αβεβαιότητα, οι εκατόμβες θυμάτων στις γειτονικές χώρες αλλά και σε όλον τον κόσμο, οι τρομερά δύσκολες συνθήκες εργασίας που δημιουργούνται φορώντας για πολλές ώρες όλα τα απαραίτητα Μέτρα Ατομικής Προστασίας καθώς και ο «ρατσισμός» που βίωσαν πολλοί συνάδελφοι από το φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον, αποτελούσαν την καθημερινότητα μας.

Θεωρώ ότι η ψυχολογική φόρτιση είναι κατά πολύ πιο ισχυρή και επιβλαβής από την σωματική κούραση. Τις τελευταίες ημέρες γίνεται μια προσπάθεια να επανέλθουμε σε πιο φυσιολογικούς ρυθμούς έχοντας όμως νέα δεδομένα στην ζωή και τις συναναστροφές μας. Είναι δύσκολο να μην δίνεις το χέρι σου στον άλλο… Να μην αγκαλιάζεις τον φίλο σου.. Να προσπαθείς να μαντέψεις ποιός είναι πίσω από την μάσκα.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΜΩΣ ΑΛΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΑΥΤΗ.

ΑΥΤΗ Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟΥΣ, ΣΟΦΟΤΕΡΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΠΕΙΣΜΑ ΤΟΥ ΙΟΥ ΠΙΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥΣ!»

Μία από τις νοσηλεύτριες που κλήθηκε μαζί με πολλές άλλες να αντιμετωπίσουν τον «αόρατο εχθρό» στο «Γ. Παπανικολάου»

Εργάζομαι στο ΓΝ «Γ. Παπανικολάου» περισσότερο από 20 χρόνια σε διάφορα τμήματα. Το 2020 ξεκίνησε και συνεχίζει μέχρι σήμερα με μια διαφορετική πνοή από τις προηγούμενες χρονιές. Μια κατάσταση έντονη με ανάμεικτα συναισθήματα. Ήταν η εμφάνιση του covid-19. Αρχικά αναβίωσαν μνήμες από τη χρονιά που παρουσιάστηκε το SARS το 2003. Και τότε μας έδειξαν τις στολές, τον τρόπο εργασίας και προσέγγισης των περιστατικών αλλά δεν ήταν τόσο έντονο στη χώρα μας. Ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια οι νοσηλείες ασθενών με γρίπη σε βαριά μορφή με ένταση, κόπωση και αγωνία μέχρι που ήρθε το 2020 με ανακοινώσεις θανάτων και κρουσμάτων στον πλανήτη από έναν κορωναιό, τον γνωστό πλέον covid-19, ο οποίος παρουσιάστηκε και στη χώρα μας.

Κλήθηκα να συνεισφέρω στην αντιμετώπισή του από την πρώτη στιγμή μαζί με άλλους συναδέλφους. Η συμμετοχή μου αγόγγυστα για βοήθεια στους χώρους υποδοχής και νοσηλείας ασθενών καθώς και συμμετοχή στην εκπαίδευση νεότερων συναδέλφων. Η φιλοσοφία «όλοι μαζί μία γροθιά μπορούμε να πετύχουμε τα μέγιστα» με ακολουθούσε από την πρώτη στιγμή. Φυσικά υπήρχε αγωνία, φόβος, άγχος, αβεβαιότητα – κυρίως τον πρώτο καιρό – μέχρι να συντονιστεί όλο το εγχείρημα. Η αβεβαιότητα των συναδέλφων λειτουργούσε σαν ώθηση για ενίσχυση τους, τόσο ψυχολογικά όσο και πρακτικά. Η επανάληψη των διαδικασιών δεν κούραζε, αντιθέτως αντιμετωπιζόταν με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Η προσπάθεια ήταν προς την σωστή εκπαίδευση τους στη χρήση της στολής και τη σωστή διαχείριση των αντικειμένων μέσα σε χώρο που υποδεχόταν ή νοσήλευε ασθενείς ύποπτους ή επιβεβαιωμένους με covid-19.

Φόβος υπήρχε όχι για τη φύση της δουλειάς, αλλά γιατί αυτό που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι αόρατο: δεν το βλέπεις, δεν το αγγίζεις, δεν το ακούς. Γνωρίζεις μόνο ότι είναι πολύ επικίνδυνο. Ακούς ασθενείς στους θαλάμους εξασθενημένους και βαριά καταπονημένους και στατιστικά αποθαρρυντικά. Αυτός ο φόβος λειτουργούσε πεισματικά για να μη φτάσει η χώρα μας σε αυτό το βαθμό απώλειας συνανθρώπων μας.

Ανησυχία υπήρχε και για το οικογενειακό μας περιβάλλον. Να μην γίνουμε αιτία διασποράς σε αγαπημένα πρόσωπα με κάθε συνέπεια που μπορεί να έχει αυτό. Όλο αυτό το εγχείρημα δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί χωρίς τη συμβολή των οικογενειών μας. Την ενθάρρυνση που προσέφερε ο καθένας με τον τρόπο του μέχρι του σημείου να αισθάνεσαι υπερήφανος για το λιθαράκι που έβαλες στην όλη διαδικασία.

Αυτά τα συναισθήματα μετριάζονταν κάθε φορά που συνεργαζόμουν με νέους συνάδερφους. Παραδόξως η συνεργασία ήταν ομαλή, κάτι που είναι αρκετά δύσκολο με την εναλλαγή του προσωπικού που γινόταν. Όλοι πάντως με συγκαταβατικότητα και υπομονή προσφέραμε τις υπηρεσίες μας πρώτα προς τον πολίτη-ασθενή και κατόπιν στο νοσοκομείο ώστε να λειτουργήσει ομαλά και αποδοτικά. Το μεγαλύτερο άγχος στην αρχή ήταν ο εφοδιασμός των μέσων ατομικής προστασίας σε σημείο πολλές φορές εξαντλητικό. Η προμήθεια ήταν με φειδώ κάτι που δημιουργεί αγωνία άλλα σε μερικές περιπτώσεις λειτούργησε θετικά, οδηγώντας σε συντονισμό ενεργειών για αποφυγή σπατάλης.

Επομένως ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συναδέλφους, τις οικογένειές μας και στους πολίτες οι οποίοι συμμορφώθηκαν στις υποδείξεις της πολιτείας παρά τις δυσκολίες του εγκλεισμού. Ήταν κάτι που βοήθησε στην ομαλή και πιο ποιοτική φροντίδα των κρουσμάτων, παρά τις παραφιλολογίες και συνωμοσιολογίες σχετικά με τα μέτρα που ελήφθησαν: «αν τα στατιστικά είναι αληθινά», «οι απώλειες ανθρώπων αληθινές» και τόσες άλλες ανακοινώσεις που προκαλούν αμφισβητήσεις και αρνητικές σκέψεις.

Την επόμενη μέρα ας τη δούμε θετικά σαν νοσηλευτές. Ας λάβουμε υπόψη μας την εμπειρία που αποκτήσαμε πάνω στην νοσηλευτική και τις επαγγελματικές σχέσεις. Ήταν κάτι που μας εξοικείωσε με κάτι διαφορετικό από την καθημερινότητά μας και μας βοήθησε να φιλοσοφήσουμε κάποια πράγματα στη ζωή μας. Ήταν μια ακόμη δήλωση, αυτή τη φορά πιο έντονα ότι είμαστε σημαντικός κρίκος στο σύστημα υγείας. Προσφέρουμε και χωρίς χειροκροτήματα.

Οι πολίτες να συνεχίσουν να ακολουθούν τις υποδείξεις των ειδικών. Κάποιοι συνάνθρωποί μας δεν τα κατάφεραν και οι οικείοι τους πονούν. Για να περιορίσουμε τον πόνο, επιστροφή στην καθημερινότητα με σύνεση. Εξάλλου όλοι μαζί στο σπίτι ήταν ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα σε αντίθεση με τους ρυθμούς ζωής που είχαμε.

Οι νοσηλευτές στο covid-19 κάναμε αυτό που κάνουμε κάθε μέρα άλλα και κάτι διαφορετικό: Ζήσαμε την ηθική ικανοποίηση της ανάρρωσης των ασθενών, ήμασταν εκεί 24 ώρες κάθε μέρα, πάντα σε ετοιμότητα.