Τι γίνεται αν στην οικογένεια υπάρχει ιστορικό σχιζοφρένειας

Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών από 5 ετών. Εγώ και η αδερφή μου μέναμε με τη μητέρα μου ως τα 12 η οποία πάσχει από σχιζοφρένεια.

Από μικρή που τη θυμόμουν, ήταν νευρική και μετά άρχισαν και οι νοσηλείες. Έχω περάσει δύσκολα στη ζωή μου και είμαι φοβερά ευαίσθητη αλλά και αισιόδοξη. Όμως από μικρή, ήμουν πολύ νευρική και αυτό έκανε τους δικούς μου να σκεφτούν μήπως πάσχω από σχιζοφρένεια.

Και για αυτό φοβάμαι κάθε ημέρα πως θα εκδηλώσω και εγώ την ίδια ασθένεια με τη μητέρα μου. Και επειδή και εμφανισιακά μοιάζω στη μητέρα μου, σκέφτομαι πως θα της μοιάσω. Έχω τα πάντα: ένα υπέροχο αγόρι, μια φοβερή αδερφή, έναν καταπληκτικό μπαμπά, τη σχολή μου. Και φοβάμαι. Τι να κάνω;

Στο ερώτημά σας απάντησε ο Ψυχίατρος – Νευρολόγος Παύλος Σακκάς
Το χειρότερο πράγμα είναι το να αγχώνεται και να φοβάται κανείς. Αυτό που κάνει, είναι να καταστρέψει τη ζωή από το άγχος. Το να αγχωνόμαστε μήπως κληρονομήσουμε κάτι από τους γονείς είναι βασανιστικό και δεν έχει κανένα νόημα.

Πρέπει επομένως να χαρούμε τη ζωή μας, ακόμα και αν υπάρχει η ελάχιστη πιθανότητα θα το αντιμετωπίσουμε με τους τρόπους που θα υπάρχουν στο μέλλον και θα είναι πολύ πιο αποτελεσματικοί. Να μιλήσουμε και για τα νεύρα. Τόσοι άνθρωποι είναι νευρικοί και δεν έχει να κάνει με τη σχιζοφρένεια,

Μέχρι τώρα μπορεί να έχει βρει κοινά σημεία με τη μητέρα της αλλά και τι έγινε; Αυτό δεν σημαίνει ότι κληρονόμησε την επιρρέπεια στη σχιζοφρένεια. Δεν βγαίνει τίποτα με αυτό το άγχος. Θα έλεγα να επισκεφτεί έναν ειδικό ψυχικής υγείας μόνο και μόνο για να την ηρεμήσει και να αλλάξει τρόπο σκέψης.

Πηγή boro.gr