Το Μουσικό Σχολείο θρηνεί. Έφυγε ο Θεοδόσης μας.
Ήταν δοτός από το Θεό και ο Θεός τον πήρε πίσω. Αυτό ήταν το θέλημά Του.
Ένας διάττοντας αστέρας ήταν ο Θεοδόσης. Και έσβησε. Και άφησε πίσω εμάς τους φθαρτούς να ζούμε τον πόνο του αποχωρισμού.
Και πέταξε η ψυχούλα του φωτεινού παιδιού μας στα ουράνια.
Και ξεκίνησε το αιώνιο ταξίδι του.
Θεοδόση μας,
Στο ταξίδι που σε πάει ο μαύρος καβαλάρης,
Κοίταξε απ’ το χέρι του τίποτε να μην πάρεις.
Κι αν διψάσεις μην το πιείς απ’ τον κάτω κόσμο το νερό της αρνησιάς,
φτωχό κομμένο δυόσμο!
Μην το πιείς κι ολότελα κι αιώνια μας ξεχάσεις.
Βάλε το σημάδι σου το δρόμο να μη χάσεις.
Κι όπως είσαι ανάλαφρο, μικρό σα χελιδόνι,
Κι άρματα παλληκαριού δε σου βροντούν στην ζώνη,
Κοίταξε και γέλασε της νύχτας το σουλτάνο.
Γλύστρισε σιγά, κρυφά και πέταξ΄ εδώ πάνω.
Και στο σπίτι το πικρό γυρνώντας ακριβέ μας,
γίνε αεροφύσημα και γλυκοφίλησέ μας.
[Ο αποχαιρετισμός του μαθητή μας στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων]
Advertisement
Πηγή: anexartitos.gr
