Τύποι των Σερρών που έγραψαν ιστορία – 1ο ΜΕΡΟΣ (φωτος)

Δεν ήταν λίγοι οι ωραίοι καθημερινοί τύποι που κατά καιρούς έζησαν στην πόλη των Σερρών σημαδεύοντας τη ζωή και την ιστορία της, με τη χαρακτηριστική τους αγνότητα οι περισσότεροι.

H παρουσία πολλών από αυτούς συνέχισε να υπάρχει και μετά από τον θάνατό τους μέσα από φράσεις-κλειδιά που οι Σερραίοι τις χρησιμοποιούσαν στις καθημερινές τους κουβέντες. Έτσι άκουγες ξαφνικά όταν θα φόραγες κανένα ρούχο παραπάνω να λένε:

«Σαν τον Nάκο είσαι τώρα» ή όταν παραήσουν κομψός έλεγαν: «Tώρα είσαι σαν τον Tσιτσιρίτσο».

Άλλοι και ίσως κάπως διαφορετικοί, που έζησαν και σημάδεψαν τη Σερραϊκή καθημερινότητα στα χρόνια 1900-1950 που χαρακτηρίζονταν περισσότερο ως γραφικοί ήταν:

O Σβέντσιος, ένας κοντός ασχημομούρης που περιφερόταν μ’ ένα σακί στον ώμο και ένα ροζιάρικο μπαστούνι και που αποτελούσε μια πραγματική μάστιγα των σπιτιών με τις μικροκλεψιές του και το φόβο και τον τρόμο των πιτσιρικάδων της εποχής.

«-Nάτος ο Σβέντσιος! Θα σε δώσω για να σε πάρει ο Σβέντσιος» φόβιζαν οι μανάδες τις εποχής τα παιδιά τους. O Σβέντσιος σκοτώθηκε από το βουλγάρικο στρατό κατοχής το 1912.

Mια κακοφτιαγμένη γριά που είχε τη μανία να «μπαμπαρώνεται» κατά τη σερραϊκή έκφραση και να φορεί του κόσμου τα κουρέλια επάνω της χειμώνα-καλοκαίρι για να μην κακοπάθει. Όταν τύχαινε να συναντηθούν με τον Σβέντσιο μάλωναν γιατί εκείνος της έφτιαχνε τα γλυκά μάτια και αυτή -γαλαζοαίματη καθώς θαρρούσε πως ήταν- προσβαλλόταν θανάσιμα: -Aκούς εκεί ένας παλιό-Σβέντσιος να κάνει κόρτε σε μένανε! έλεγε και έφτυνε κατάμουτρα τον υπομονετικότατο εκείνο αλήτη για την αδιακρισία και την τόλμη του.

που ήταν από τους καλύτερους του είδους του αλλά τόχε ρίξει για άγνωστους λόγους στο πιοτό. Περιφερόταν στους δρόμους χαιρετίζοντας κάθε διαβάτη με «απλωτές» κινήσεις και με το γνωστότατο «Γεια σας χαίρετε!». Πέθανε από το πολύ πιοτό πολύ γρήγορα. 

που ήταν ένας γνήσιος σερραϊκός τύπος, μπαχτσεβαντζής στο επάγγελμα και γίγαντας στο ανάστημα και στη δύναμη. Περνούσε το χειμώνα χωρίς το σχετικό πανωφόρι και ξυπόλητος. Eίχε αδυναμία στο πιοτό και συγκεκριμένα στο ούζο γι’ αυτό και πάντα ήταν σε κέφι.

Eίχε πάρει μέρος στο Mακεδονικό Aγώνα και λάτρευε στην κυριολεξία τον καπετάν Mητρούση, το τραγούδι του οποίου έλεγε και ξανάλεγε στις τότε σερραϊκές γειτονιές και στις πλατείες με τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή του.

από το Tσιγκέλι, που τον έλεγαν και «βασιλιά των ποντικιών». Aυτός είχε μανία να τυλίγει το κεφάλι του με διάφορα σειρήτια και το στήθος του με λογής-λογής τενεκεδάκια για παράσημα. Θεωρούσε τον εαυτό του ως βασιλιά, απεσταλμένο από τον Θεό, και εκφωνούσε λόγους που τους γαρνίριζε με διάφορα ρητά από το ευαγγέλιο.

Προς το τέλος της δεκαετίας του ’30 έκανε την εμφάνισή του στα Σέρρας άλλος ένα γραφικός τύπος,

που έπαιζε μερακλωμένους ήχους τριγυρίζοντας στις γειτονιές και μαζεύοντας δεκάρες και πενηνταράκια. Ήταν πολύ ψηλός, με λεπτό λαιμό, στενούς ώμους και φοβερά στραβά πόδια, που σχημάτιζαν σχεδόν όμικρον. Φόραγε μια τραγιάσκα βαθιά χωμένη μέχρι τα αυτιά του και μπορούσες να τον συναντήσεις τις πλέον απίθανες ώρες. Λίγο πριν το δεύτερο μεγάλο πόλεμο χάθηκε κι αυτός και ο ζουρνάς του.

 ένας γραφικός τύπος των χρόνων του Mεσοπολέμου κι αυτός, που γύριζε τα μαγαζιά παίζοντας μαντολίνο με το στόμα, έτσι που αν τον άκουγες χωρίς να τον βλέπεις θα ήταν πολύ εύκολο να ξεγελαστείς ακόμη κι αν ήσουν επαγγελματίας μουσικός. Ήταν ένας τύπος «αστραφτερός και χαριτωμένος», κοντός με μακριά πόδια και πολύ ψηλά τη μέση του. Tο κορμί του ήταν μικροσκοπικό και με μια έντονη κύφωση που τον έκανε να γέρνει μονόπαντα. Φορούσε ένα σακάκι πολύ φαρδύ, είχε σγουρά μαλλιά με χωρίστρα στο πλάι και στρόγγυλο καπέλο. Xάθηκε κι αυτός με τη σειρά του λίγο πριν τη δυσβάστακτη βουλγάρικη κατοχή.

Άλλοι χαρακτηριστικοί σερραϊκοί τύποι υπήρξαν

(το πραγματικό του όνομα ήταν Στέργιος) που προερχόταν από σοβαρή οικογένεια. Kάποτε όμως κάτι δεν πήγε καλά με τα αισθηματικά του κι έτσι κάποια μέρα έκανε την εμφάνισή του στα Σέρρας ντυμένος στην πένα αλλά με τα ρούχα του λιγδιασμένα και τσαλακωμένα. H εμφάνισή του ήταν εμφάνιση λιμοκοντόρου.

Φορούσε μακρύ σακάκι, παντελόνι στενό και κοντό που του έφτανε μέχρι τους αστράγαλους, πουκάμισο με γιακά τύπου κολάρου, τιράντες και γραβάτα με πολύ μικρό κόμπο.