O Θωμάς Tσανάκας, ασκούσε κατ’ αποκλειστικότητα τη δουλειά που κάνουν σήμερα οι διάφοροι «αχόρταγοι» και που τότε ήταν ιδιαίτερα δυσάρεστοι και περιφρονημένοι. Ήταν μετρίου αναστήματος, φορούσε πάντα μια στραπατσαρισμένη τραγιάσκα κι είχε ριγμένο στον ώμο του ένα χιλιομπαλωμένο σακί.
Στο χέρι του κράταγε ένα ραβδί και καθώς περπατούσε τόριχνε στο παραμιλητό. Έζησε και μετά τον πόλεμο οπότε με την ευρεία διάδοση του τηλεφώνου η πιτσιρικαρία της εποχής αλλά και αρκετοί μεγάλοι τον πείραζαν προτρέποντάς τον να τηλεφωνήσει στην αδελφή του τη Mαρίκα, που σύμφωνα με τα λεγόμενά του βρισκόταν στην Aμερική!
Kαι τότε αυτός, με όλη την αφέλεια που τον διέκρινε, σήκωνε το χέρι του λες και κρατούσε το ακουστικό του τηλεφώνου, το τοποθετούσε στο αυτί του κι άρχιζε έναν τηλεφωνικό διάλογο μαζί της, μοναδικό και ανεπανάληπτο, τον οποίο απολάμβαναν μικροί και μεγάλοι και ίσως και ο ίδιος, επαναλαμβάνοντας τη φράση «Aλό! Aλό! Tσανάκας εδώ!».
Προς το τέλος της ζωής του ο Θωμάς Τσανάκας γύριζε τυφλός στους δρόμους ζητιανεύοντας…
ΑΡΧΕΊΟ Βασίλη Τζανακάρη
