Βασίλης Μάγγος: Τα αναπάντητα ερωτήματα ενός "αιφνίδιου θανάτου"

Ο γιος μου πήγε να πει “τι κάνετε” προς τους αστυνομικούς των ΟΠΚΕ και τον έσπασαν στο ξύλο”. Ο Βασίλης Μάγγος έχασε τη ζωή του και ίσως δε μάθουμε ποτέ πώς. Ο πατέρας του, είπε τη μόνη αλήθεια.
Στην κρατική βία δεν υπάρχουν εκπτώσεις, ούτε δικαιολογίες. Είθισται άλλωστε να τιμωρείται σπανιότατα σε επίπεδο θεσμικό, κάτι που ενισχύει ακόμη περισσότερο την πρώτη πρόταση.
Τον Βασίλη Μάγγο τον χτύπησαν απρόκλητα 10 άνδρες των ΟΠΚΕ. Όπως κατήγγειλε ο ίδιος όσο ήταν εν ζωή και στη συνέχεια ο πατέρας του, συνέχισαν να τον χτυπούν στο περιπολικό, τον ξυλοκόπησαν στο ΑΤ και αφού δεν είχαν να του προσάψουν κάτι, τον πέταξαν κυριολεκτικά στο δρόμο. Κι όλα αυτά επειδή βρέθηκε σε πορεία αλληλεγγύης για συλληφθέντες.
 

Τα γεγονότα επιβεβαιώνονται εν πολλοίς από το παρακάτω βίντεο.

 

 
Η βία στη χώρα γίνεται όλο και πιο έντονη και αν μη τι άλλο η βιασύνη του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη να διαψεύσει οποιαδήποτε κατηγορία εναντίον της δράσης των ενστόλων, γεννά πολλά ερωτήματα.
Το αρμόδιο υπουργείο οφείλει πρωτίστως απέναντι στην οικογένεια του νεκρού, να απαντήσει:
-σχετικά με ποιες κατηγορίες προσήχθη ο 27χρονος στις 14 Ιουνίου,
-αν διατάχθηκε ΕΔΕ εναντίον των οργάνων που καταγράφονται σε βίντεο να τον ξυλοκοπούν,
-αν εγκαταλείφθηκε τραυματισμένος εκτός Α.Τ. αντί να μεταφερθεί σε νοσοκομείο και κυρίως, να τοποθετηθεί εκ νέου ως προς το γιατί εκφράζεται με τόση βεβαιότητα σχετικά με μια πιθανή σύνδεση του θανάτου του Β.Μ. με τον ξυλοδαρμό του.
Ακόμη, οφείλει να απαντήσει γιατί η σορός του νεκρού μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη για νεκροψία και όχι στη Λάρισα, χωρίς τη συγκατάθεση της οικογένειας.
Το αρμόδιο υπουργείο αναλώθηκε σε μικροπολιτική με την ανακοίνωση που εξέδωσε, κάνοντας παράλληλα λόγο για “σεβασμό του νεκρού”, κάτι που αναιρείται από το ίδιο το πνεύμα της ανακοίνωσης.

Η κρατική βία είναι δεδομένη;

Μάλιστα, το αρμόδιο υπουργείο δεν κάνει καμία αναφορά σε πιθανή διερεύνηση των συνθηκών άσκησης αστυνομικής βίας η οποία καταμαρτυράται από το βιντεοληπτικό υλικό, και αντιστοίχως για τιμωρία των ενστόλων που εμπλέκονται στο περιστατικό. Αναφέρει μονάχα: “Σε ιστοσελίδες και έντυπα που εκφράζουν ή πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ και τον αντιεξουσιαστικό χώρο γίνεται προσπάθεια ή ακόμη χειρότερα συνδέεται ευθέως ο θάνατος με προ μηνός καταγγελία του για αστυνομική βία”.
Παράλληλα, πέραν από την τραγικότητα του γεγονότος του ιδίου του θανάτου, υπάρχει ακόμη ένα αδιάσειστο τεκμήριο αναίτιου ξυλοδαρμού τον οποίο κάποιοι θεωρούν ως δεδομένο “συνεπακόλουθο” της επιβολής της τάξης. Πρόσφατα άλλωστε είχαμε και την καταγγελία του Δημήτρη Στέφου στο News 24/7, για το πισώπλατο χτύπημα που υπέστη από αστυνομικό, στην πορεία της 9ης Ιουλίου.
Αυτός ο εκμαυλισμός της φαινομενικής “προστασίας του πολίτη”, μόνο σε ακραία αποτελέσματα μπορεί να οδηγήσει.

Η πιο εύστοχη απάντηση ήρθε βέβαια από τον ίδιο τον πατέρα του άτυχου νεαρού.

“Δεν λέμε ότι το παιδί μας πέθανε από τα τραύματα. Δεν λέμε πως αυτά ήταν η άμεση αιτία θανάτου του. Ξέρουμε όμως ότι αυτός ο ξυλοδαρμός, που είχαν πέσει δέκα πάνω του και του έσπασαν τα πλευρά, επηρέασε πολύ την ψυχολογία του. Αυτό δεν θα το δείξει καμία ιατροδικαστική έρευνα. Ο γιος μας λοιπόν δεν ήταν ένας Γρηγορόπουλος, δεν διεκδικούμε κάτι τέτοιο. Αλλά αγωνιζόταν ενάντια σε ένα αστυνομικό κράτος καταστολής. Δεν θέλουμε ένα κίνημα για το παιδί μας. Ένα κίνημα για την αστυνομική βία χρειαζόμαστε”.

Αυτά είπε ο πατέρας στο TVXS και παρά τη δύσκολη στιγμή που βιώνει, κατάφερε να αναδείξει την πιο ουσιώδη πτυχή της διάστασης του θανάτου του νεαρού.

Η έννομη βία και η άκρατη καταστολή περνούν σε νέα φάση έξαρσης με κρατική γνώση. Το δόγμα του “νόμου και της τάξης” και της “μηδενικής ανοχής” κρύβεται πίσω από τις νέες ζαρντινιέρες του Μεγάλου Περιπάτου. Ο ίδιος ο κ. Χρυσοχοΐδης προδικάζει τετελεσμένα με τις ανακοινώσεις του και το κράτος κάνει επίδειξη δύναμης στις συγκεντρώσεις τις οποίες προσπαθεί να περιθωριοποίησει, νομοθετώντας εναντίον τους.
Ο πατέρας του Β. Μάγγου θρηνεί για το παιδί του, αλλά έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Το μόνο ανάχωμα απέναντι στη νέα επιχειρούμενη αστυνομοκρατία κόντρα σε κάθε κοινωνική διεκδίκηση, είναι ένα κίνημα μαζικό, συντονισμένο και με βάθος χρόνου, που θα σταθεί μπροστά στην αστυνομική και κρατική βία. Αυτή είναι η μόνη διαχρονική απάντηση για όλα τα ερωτήματα που -μάλλον- δεν θα απαντηθούν ποτέ, όπως άλλωστε συνέβη και στην υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου.
Το αν θα ενεργοποιηθούν εκ νέου τα κοινωνικά-κινηματικά αντανακλαστικά, είναι κάτι που θα διαπιστώσουμε τις επόμενες μέρες.

Αντί επιλόγου, παραθέτουμε αυτούσια τη μαρτυρία του Γ.Μ., πατέρα του 26χρονου, προς την “Εφ.Συν.”. Και από εκεί και πέρα, ο καθένας μπορεί να κρίνει μόνος του.

“Όπως προκύπτει από σχετικό βίντεο που υπάρχει, ο γιος μου πήγε να πει “τι κάνετε” προς τους αστυνομικούς των ΟΠΚΕ και ΜΑΤ που βρίσκονταν έξω από τα δικαστήρια της πόλης. Οι αστυνομικοί πετάχτηκαν από μια απόσταση 10-15 μέτρων μακριά, οπότε ακόμη και να είπε κάτι ο γιος μου δεν το άκουσαν, απλά ήταν έτοιμοι να χτυπήσουν.
Επεσαν πάνω του 10 οπλισμένοι και εκπαιδευμένοι και τον έσπασαν στο ξύλο, κυριολεκτικά. Σύμφωνα με τους γιατρούς, έχει 6 ή 7 σπασμένα πλευρά και το συκώτι του έχει πάθει μια μικρή θλάση, γεγονός που μας βάζει σε πολύ μεγάλες περιπέτειες διότι ταράχτηκε ζωτικό όργανο του οργανισμού του. Ενώ τον χτυπούσαν και τους φώναζε “σταματήστε, δεν μπορώ να πάρω ανάσα”, αυτοί συνέχιζαν. Και δεν είναι αντιγραφή από αυτό που έγινε στην Αμερική, αφού όταν σπάσει κανείς -ακόμη και ραγίσει- ένα πλευρό, δεν μπορεί να αναπνεύσει από τον φοβερό πόνο.
Αφού του έβαλαν χειροπέδες, τον χτυπούσαν εκεί που πονούσε ακόμη και μέσα στο αυτοκίνητο που τον έβαλαν για να τον πάνε στο Αστυνομικό Τμήμα. Αλλά και μέσα στο Τμήμα επίσης τον χτυπούσαν με σαδισμό και τον βασάνισαν. Το παιδί τούς παρακαλούσε για ένα ποτήρι νερό και τον έβαλαν σε έναν καταψύκτη ο οποίος έτρεχε σταγόνα σταγόνα και προσπαθούσε, μη μπορώντας να σταθεί στα πόδια του, να βάλει τη γλώσσα του να πάρει μια σταγόνα νερό και αυτοί γελούσαν. Πού ζούμε; Τι καταστάσεις είναι αυτές; Σε ποιον αιώνα ζούμε; Σε αυτή τη χώρα που λέγεται χώρα της δημοκρατίας;
Το ότι τελικά τον άφησαν σημαίνει δύο πράγματα. Καταρχήν, ότι δεν είπε κάτι εναντίον τους και τον άφησαν επειδή δεν υπήρχε κατηγορία. Και, κατά δεύτερον, επειδή τη στιγμή που τον συνέλαβαν έγιναν δικαστές και τον τιμώρησαν. Οταν κάποια στιγμή οι αστυνομικοί στο Τμήμα σταμάτησαν το σαδιστικό τους έργο και βαρέθηκαν να τον χτυπάνε, ο γιος μου τους άκουσε να λένε “τώρα τι κάνουμε, αν τον κρατήσουμε θα πρέπει να τον πάμε σε νοσοκομείο”. Και του έδωσαν μια κλοτσιά και τον πέταξαν έξω.
Οταν ένα αυτοκίνητο χτυπάει κάποιον στον δρόμο και τον εγκαταλείπει, αυτό ονομάζεται εγκατάλειψη θύματος. Αυτοί όχι μόνο τον εγκατέλειψαν, αλλά του έδωσαν και μια κλοτσιά να πάει στο χαντάκι για να μη φανεί το τι έκαναν. Ομως, είναι εκπαιδευμένοι να αντιμετωπίζουν καταστάσεις. Δεν είναι δυνατόν ένας νεαρός να μην μπορεί να αντιμετωπιστεί από 10 πάνοπλους αστυνομικούς. Δεν είναι ο ρόλος της αστυνομίας αυτός σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Αίσχος!
Η παραμικρή κίνηση του παιδιού στο αμέσως επόμενο διάστημα, το οποίο ακόμη δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε, μπορεί να είναι και ένας και δύο μήνες, μπορεί να του δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στα ζωτικά του όργανα και σε ό,τι αφορά το συκώτι του δεν γνωρίζουμε τι συνέπειες θα έχει αυτό, δηλαδή αν θα κάνει επέμβαση, αν θα έχει επιπτώσεις στην υγεία του και στην ίδια του τη ζωή. Αυτή τη στιγμή αυτό που προέχει είναι η υγεία του παιδιού. Βεβαίως, σκεφτόμαστε να κινηθούμε και νομικά, έχουμε έρθει σε επαφή με δικηγόρους, είμαστε σε επαφή και με τις κινήσεις του Βόλου, ενώ υπάρχουν και δικηγόροι που ήταν παρόντες στο περιστατικό.
Πριν από λίγες μέρες ο γιος μου είχε υπογράψει μια σύμβαση για να δουλέψει, να μπορέσει να ζήσει, να έχει τη ζωή στα χέρια του και ήταν χαρούμενος γι’ αυτό. Ποιος θα τον αποκαταστήσει τώρα σε αυτό;”.
 
πηγή news247.gr