Στις 13 Απριλίου 1967 ήρθα ως στρατιώτης από τη Θήβα στην 152 Μ.Μ.Β.Π. στο στρατόπεδο Παπαλουκά. Δεν είχα έρθει άλλη φορά και ούτε φανταζόμουν όσα ακολούθησαν.
Με την απόλυσή μου από το στρατιωτικό το Δεκέμβριο του 1967, δεν επεδίωξα διορισμό στη Β’/θμια Εκπαίδευση αλλά, για βιοποριστικούς λόγους και υποχρεώσεις προς την πατρική οικογένεια, παρέμεινα στην Ιδιωτική Εκπαίδευση. Βρήκα αμέσως δύο δουλειές, μία ως φιλόλογος στο Ιδιωτικό του Χρυσού (στην κ. Παπαποστόλου – Γκόρα) και μία στα Φροντιστήρια στις Σέρρες με τον αείμνηστο Βαγγέλη Κουκουλιά.
Είπα να δουλέψω για λίγο χρόνο, λόγω των βιοποριστικών αναγκών που ανέφερα και χωρίς να το καταλάβω από λίγο, λίγο, λίγο έγινε όλη μου η ζωή.
Μ’ αυτό το σημείωμα δεν σκοπεύω να κάνω λόγο για την 50χρονη πορεία μου.
Τα αρνητικά ή τα θετικά της παρουσίας μου τα ξέρουν οι συμπολίτες μου και, αν υπάρχει, κάποιο ίχνος άξιο μνήμης θα το καταγράψει η Ιστορία.
Αυτή τη στιγμή, στο κλείσιμο της πεντηκονταετούς μου παρουσίας, νιώθω εσωτερικά την επιθυμία να ευχαριστήσω και δημόσια την πολύμορφη, ανοικτή, ανεκτική και καλόκαρδη Σερραϊκή Κοινωνία.
Μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία μπόρεσα να σταθώ σαν άνθρωπος, να δημιουργήσω οικογένεια, να ασκήσω το έργο του εκπαιδευτικού-φιλόλογου, που ήταν το όνειρό μου από την παιδική μου ηλικία, και να λειτουργήσω και σαν Ενεργός Πολίτης.
Θεωρώ τύχη ότι πέρασα τη ζωή μου σ’ αυτή την υπέροχη Σερραϊκή κοινωνία και νιώθω, ανυπόκριτα, την πιο μεγάλη
Ευγνωμοσύνη
Ζήσης Μητλιάγκας
Φιλόλογος
