Έκοψα αλεύρι και ζάχαρη για 1 χρόνο, έχοντας αυτοάνοσο. Να τι συνέβη…

Για να αντιμετωπίσω το αυτοάνοσο νόσημα από το οποίο πάσχω, άκουσα τη συμβουλή ενός γιατρού και έκοψα μαχαίρι αλεύρι σίτου και ζάχαρη για έναν χρόνο. Τα όσα συνέβησαν έκτοτε διηγούμαι στις παρακάτω αράδες.

Όταν διαγνώστηκα με ψωριασική αρθρίτιδα, στα μακρινά 90s, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τη σημασία της διατροφής στην αντιμετώπισή της. Ούτε βέβαια κανένας γιατρός μου συνέστησε να αλλάξω κάτι στον τρόπο ζωής μου, πέρα από ξεκούραση στις φάσεις της έξαρσης και ήπια γυμναστική στις φάσεις της ύφεσης.

Επειδή ήμουν πολύ νέα και η περίπτωση της πάθησης όχι πολύ επιθετική, εξακολούθησα να ζω ως πολύ νέα, κάνοντας μια κατά βάση κακή διατροφή και ξενυχτώντας αρκετά για να βγω, για να διαβάσω ή (αργότερα) για να δουλέψω.

Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να μάθω το πόσο η διατροφή μπορεί να ωφελήσει σε τέτοιες περιπτώσεις, αφού και οι ρευματοπάθειες περνάνε από το… γαστρεντερικό σύστημα, όπως άλλωστε όλα.

Πώς αποφάσισα να ακολουθήσω περιοριστική διατροφή

Έχοντας κάνει ήδη μία φορά υγιεινή διατροφή στη ζωή μου για να χάσω κάποια κιλά, και συνειδητοποιώντας ότι εκείνη την περίοδο δεν είχα καθόλου πόνους, αποφάσισα σε μεγαλύτερη ηλικία να δοκιμάσω ένα άλλο είδος διατροφής.

Πήγα σε γιατρό με ειδίκευση στη διατροφολογία, υποβλήθηκα σε ειδικές εξετάσεις μεταβολομικής που έδειξαν ότι έχω αντίσταση στην ινσουλίνη (νομίζω ότι σχεδόν όλοι έχουμε) και πήρα τη σύσταση να κόψω ζάχαρη και αλεύρι σίτου.

Τα έκοψα μαχαίρι. Αλλά αν το καλοσκεφτείς, καθώς η ζάχαρη και το αλεύρι υπάρχουν σχεδόν παντού, ουσιαστικά άλλαξα τρόπο ζωής, όπως μου είχε πει και μια φίλη.

Τι ακριβώς έκοψα από τη διατροφή μου

Τέλος στο ψωμί λοιπόν (επιτρεπόταν μόνο 100% κρίθινο ή ζέας), στα αρτοπαρασκευάσματα, κέικ, κουλούρια, φρυγανιές, οτιδήποτε, τέλος όμως και στις έτοιμες ζύμες, τις πίτσες, τις έτοιμες σάλτσες (που περιέχουν ζάχαρη), τα δημητριακά πρωινού και όλα όσα ισχυρίζονται ότι δεν περιέχουν ζάχαρη, αλλά αν διαβάσεις τα συστατικά τους πιο προσεκτικά, θα διαπιστώσεις ότι την περιέχουν με άλλες μορφές και μάλιστα σε σημαντικό ποσοστό.

Στην αρχή δυσκολευόμουν στο πρωινό και στο δεκατιανό. Αφού δεν μπορούσα να φάω ψωμί, αναγκαζόμουν και έτρωγα γιαούρτι, φρούτα (για την ακρίβεια, επιτρεπόταν 1 φρούτο την ημέρα), τυρί με κάποιο λαχανικό και ένα κρίθινο παξιμάδι, και πάει λέγοντας.

Το concept της διατροφής προσέγγιζε την κετογονική δίαιτα, στην οποία επιτρέπονται τα λιπαρά και το κρέας, τα όσπρια και το ελαιόλαδο, αλλά απαγορεύονται οι υδατάνθρακες – τους μείωσα στο ελάχιστο, τρώγοντας γλυκοπατάτες, άγριο ρύζι και ζυμαρικά ολικής μία, το πολύ δύο φορές την εβδομάδα. Όσο για το αλκοόλ, κι αυτό ζάχαρη είναι, επομένως 1 μπίρα ή 1 κρασί την εβδομάδα και αυτό πολύ μου ήταν.

Πώς άλλαξε η ζωή μου, όταν έκοψα κάποιες τροφές

Η κοινωνική μου ζωή είχε μερικά θέματα, καθώς δεν μπορούσα να παραγγείλω πίτσα με την παρέα, ούτε είχε νόημα να πάω σε ιταλικό εστιατόριο, ούτε να φάω την παραμικρή μπουκιά σε παιδικό πάρτι, αλλά ούτε και να δεχτώ το κέρασμα ενός φίλου που γιόρταζε.

Το εγχείρημα ήταν δύσκολο, διότι δεν είχε ημερομηνία λήξης, έπρεπε να μάθω να ζω έτσι και, αν το δεις σε βάθος χρόνου, πρόκειται για τεράστια αλλαγή – ειδικά για κάποια σαν εμένα που τρεφόταν κατά κύριο λόγο με υδατάνθρακες. Παρ’ όλα αυτά ακολουθούσα πιστά το πρόγραμμα, το οποίο μου επέτρεπε μία στις τόσες κάποιο γλυκό με στέβια (πάλι καλά, διότι λατρεύω τα γλυκά), γιατί έβλεπα αποτέλεσμα.

Κι όταν λέω αποτέλεσμα, εννοώ ότι εξαφανίστηκαν οι πόνοι και η δυσκαμψία στις αρθρώσεις, η εύκολη κόπωση και η έλλειψη ενέργειας! Σιγά σιγά μπόρεσα να περπατώ ξανά έντονα και για αποστάσεις που σε όλη μου τη ζωή φαντάζουν εξωπραγματικές. Ήμουν καλά και πίστεψα ότι είχα γιατρευτεί.

Έχασα πολύ βάρος

Από την άλλη, ένιωθα πολύ περιορισμένη να απέχω συστηματικά από όλες αυτές τις τροφές, ενώ το βάρος μου μειώθηκε δραματικά και εξακολουθούσα να χάνω κιλά, με αποτέλεσμα να μη μου κάνει κανένα ρούχο και να μη μου αρέσει ο εαυτός μου (ξέρω ότι σε κάποιους ακούγεται δελεαστικό να είσαι πολύ αδύνατος, αλλά ενημερώνω ότι δεν είναι και τόσο).

Αποφάσισα τότε να βάλω στη διατροφή μου, πού και πού, λίγο παραπάνω ψωμί (ποτέ λευκό) ή κανένα γλυκό παραπάνω (πάντα με στέβια), περισσότερο ρύζι και πατάτες, και να φτιάχνω δικά μου κέικ με αλεύρι ζέας, ζάχαρη καρύδας (γιατί και το μέλι απαγορευόταν) και μπανάνες…

Όλα κυλούσαν ομαλά. Το βάρος μου σταθεροποιήθηκε και η νόσος εξακολουθούσε να κοιμάται. Περπατούσα συστηματικά και ένιωθα σχεδόν ευτυχισμένη που είχα ξαναβρεί –όπως νόμιζα– την υγεία μου.

Νέα προβλήματα εμφανίστηκαν

Όλα αυτά ήρθε να χαλάσει λίγους μήνες μετά η αμηνόρροια. Ήταν το πρώτο σύμπτωμα που με ανησύχησε και με οδήγησε στον γιατρό. Παράλληλα, είχε επανέλθει η κόπωση και είχαν προστεθεί αρκετά νεύρα στη διάθεσή μου.

Μετά από εξετάσεις διαπιστώσαμε ότι είχε πρόβλημα ο θυρεοειδής μου. Τώρα πλέον είχα αποκτήσει ένα ακόμη αυτοάνοσο: τη θυρεοειδίτιδα Χασιμότο. Από τη στιγμή εκείνη, ενώ μπήκα σε θεραπεία με θυροξίνη και θεωρητικά ρυθμίστηκα, όλο το σύστημα της αυτοανοσίας πήρε την κάτω βόλτα. Οι πόνοι επανήλθαν, το πρώτο αυτοάνοσο ξύπνησε και η ταλαιπωρία μετράει ήδη 3 χρόνια.

Συνέπεσαν κι άλλοι επιβαρυντικοί παράγοντες βέβαια, όπως η πανδημία και η νόσηση με Covid-19, αλλά κανείς δεν μπορούσε (και ούτε μπορεί) να πει με βεβαιότητα τι έφταιξε. Η ενδοκρινολόγος στην οποία μίλησα για την περιοριστική διατροφή που έκανα μου είπε ότι πιθανότατα να υπέβαλα το σώμα μου σε ακραίο στρες με τη μεγάλη απώλεια βάρους, αν και οι ίδιοι οι περιορισμοί δεν ήταν κακοί. Το ότι όμως τους υιοθέτησα ξαφνικά μπορεί να έπαιξε κάποιο ρόλο.

Τι συμβαίνει σήμερα

Σήμερα, που ακολουθώ φαρμακευτική αγωγή και για τα δύο αυτοάνοσα νοσήματα –ναι, αν έχεις ένα αυτοάνοσο, πιθανότατα να σου παρουσιαστεί και άλλο– και ακόμη δεν έχω ρυθμιστεί ως προς το πρώτο, η διατροφή μου περιλαμβάνει απ’ όλα αλλά με μεγάλη προσοχή. Λευκό αλεύρι και ζυμαρικά, γλυκά με ζάχαρη και αλκοόλ είναι ελαχιστοποιημένα, σχεδόν απαγορευμένα.

Μπαίνω συχνά στον πειρασμό να ακολουθήσω κάποια άλλου είδους διατροφική προσέγγιση με θεραπευτικό σκοπό, αλλά ομολογώ ότι φοβάμαι, καθώς πλέον υπάρχουν και άλλα προβλήματα στο μυοσκελετικό σύστημα, που καθιστούν απαγορευτικές τις στερητικές δίαιτες.

Αν λοιπόν κάποιος με αντίστοιχα προβλήματα ήθελε τη συμβουλή μου, θα του έλεγα να κόψει ούτως ή άλλως τις τροφές που δεν του προσφέρουν τίποτε (εννοώ τα υπερεπεξεργασμένα τρόφιμα), αλλά να το κάνει σταδιακά και να τις επιτρέπει σε σπανιότατες εξαιρέσεις στον εαυτό του. Και, επειδή με τα αυτοάνοσα δεν κάνει να παίζουμε, ο διαιτολόγος του να είναι σε επαφή με τον θεράποντα γιατρό του.

Αν εν τω μεταξύ βρει αυτούς τους ειδικούς που θα δεχτούν να συνεργαστούν και θα του δώσουν μια κάποια λύση, ας μου την πει κι εμένα που δεν περνάω πολύ καλά τον τελευταίο καιρό!

πηγή ow.gr

photo Pexels/Ron Lach