Στα ίχνη της ιστορίας: Ένα ταξίδι στον χρόνο εξερευνώντας το λιμάνι της Αμφίπολης -video

Λιμάνι Αμφίπολης Σερρών – Το φυσικό λιμάνι από το οποίο ξεκίνησε η εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Σε απόσταση μόλις 2,5 χιλιόμετρων από τον λόφο Καστά της Αρχαίας Αμφίπολης, όπου η αρχαιολογική σκαπάνη έχει κατορθώσει με τα ευρήματά της να κεντρίσει το ενδιαφέρον της υφηλίου, ένα λιμάνι μοιάζει «ξεχασμένο» από τον χρόνο.

Από την αρχαιότητα, το φυσικό λιμάνι στις εκβολές του Στρυμόνα αποτελούσε κόμβο για τις θαλάσσιες μεταφορές.

Χρησιμοποιήθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο ως εκκίνηση για την εκστρατεία του στην Ασία, ενώ στη σύγχρονη εποχή χρησίμευσε για τη μεταφορά πολεμικού υλικού προς τα συνοριακά οχυρά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Εκεί υπάρχει και η Βυζαντινή Χρυσόπολη. H Χρυσόπολις ήταν βυζαντινή πόλη που αναπτύχθηκε μετά τον 10ο αιώνα στις εκβολές του Στρυμόνα και κοντά στο λιμάνι.

Βρίσκεται σε μια λιμνοθάλασσα με φλαμίνγκο και άλλα υδρόβια πτηνά και δεν πρέπει να συγχέεται με τη σύγχρονη πόλη της Χρυσούπολης ανατολικά της Καβάλας.

Ως γνήσια Βυζαντινή πόλη, η Χρυσόπολις είχε την οχύρωσή της, ελάχιστα μέρη από την οποία διασώζονται μέχρι σήμερα.

Η σιδηροδρομική γραμμή εγκαινιάστηκε στις 5 Μαΐου του 1940 και έκλεισε το 1969, μαζί με τη γραμμή Νέας Ζίχνης – Αμφίπολης Λιμένα.

Σήμερα το άλλοτε καταφύγιο αλιευτικών σκαφών με τις τρεις πλωτές προβλήτες, σήμερα είναι ένας απέραντος εγκαταλελειμμένος και λεηλατημένος χώρος.

Αποτελεί το μοναδικό λιμάνι του Νομού Σερρών. Ο λιμένας του οικισμού σήμερα παραμένει ανενεργός, αν και είναι επίσημα αναγνωρισμένος, ως Λιμάνι.

Αν και διέθετε υποδομές φιλοξενίας και για τουριστικά σκάφη, ποτέ δεν λειτούργησε σαν σταθμός έστω και ανεφοδιασμού.

Στη γύρω περιοχή υπάρχουν ακόμα διάσπαρτα πολυβολεία που προστάτευαν το λιμάνι, ενώ η κοντινή απόσταση από τον αρχαιολογικό χώρο της Αμφίπολης προσφέρεται για μία όμορφη πεζοπορική διαδρομή προς το λιμάνι που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Μακεδόνες.

Δίπλα από το λιμάνι υπάρχει οικισμός.

Αναφέρεται επίσημα για πρώτη φορά το 1991 όταν απογράφηκε στην κοινότητα Νέων Κερδυλίων.

Σύμφωνα με την απογραφή του 2021, έχει πληθυσμό 3 !!! κατοίκους.

Η ονομασία Τσάγεζι, χρησιμοποιούνταν κυρίως παλαιότερα για την ευρύτερη περιοχή, μέχρι και τον σημερινό οικισμό των Νέων Κερδυλίων.

Το 2000, το λιμάνι της Αμφίπολης εντάσσεται στο Επιχειρησιακό πρόγραμμα Αλιείας 2000-2006.

Ο προϋπολογισμός του έργου, που σκοπό είχε να αλλάξει τον αλιευτικό, εμπορικό και επιβατικό χάρτη του Νομού Σερρών, «άγγιξε» τις 860.000 ευρώ.

Το έργο βρισκόταν υπό την αιγίδα του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων και χρηματοδοτήθηκε από εθνικούς πόρους κατά 25% και κοινοτικούς πόρους κατά 75%, με τίτλο: «Αποκατάσταση φυσικού περιβάλλοντος και εκσυγχρονισμός αλιευτικού καταφυγίου Αμφιπόλης».

Φορέας υλοποίησης του έργου ήταν τότε η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Σερρών.

Στόχος του υπουργείου ήταν, το λιμάνι της Αμφίπολης να αξιοποιηθεί ως λιμένας τουριστικών σκαφών και σκαφών αναψυχής από Ελλάδα και Βουλγαρία, ως Περιφερειακό Κέντρο μεταφορών και εμπορίου προς όλη την Ανατολική Μακεδονία και το Βόρειο Αιγαίο και ως αλιευτικό καταφύγιο.

Το 2008 γίνονται τα εγκαίνια του έργου και το λιμάνι παίρνει «ζωή», αλλά ήταν ίσως και η μοναδική μέρα που δέχθηκε τόσους επισκέπτες.

Τα τελευταία χρόνια, και με αφορμή την ανάδειξη του Τύμβου Καστά που βρίσκεται στον οικισμό της Νέας Μεσολακκιάς, έγιναν συζητήσεις για επαναλειτουργία του λιμένα οι οποίες τελικά δεν έφεραν αποτέλεσμα.

Την τελευταία δεκαετία, το λιμάνι της Αμφίπολης «άλλαζε χέρια» συχνά. Από τη Νομαρχία Σερρών το 2003, πέρασε στα «χέρια» του δήμου Αμφίπολης κι έναν χρόνο μετά, από τον δήμο Αμφίπολης και πάλι στη Νομαρχία. Το 2010 πέρασε στην Περιφερειακή Ενότητα Σερρών και τελικά το 2012 πέρασε ξανά στην εποπτεία του δήμου Αμφίπολης.

Τα χρόνια πέρασαν και το υπερσύγχρονο λιμάνι, με υποσταθμούς ρεύματος, αντλίες βενζίνης, αντλίες νερού, απλός έγινε ένα διαλυμένο εγκαταλελειμμένο έργο.

Τα πάντα καταστράφηκαν. Κάθε χρόνο το επισκεπτόμαστε και πάντα κάτι έχει καταστραφεί, όπως εφέτος (2024) που βρήκαμε αποκολλημένη την μια αποβάθρα κατεστραμμένη στην μέση του πουθενά. Τα κτίρια έχουν καταστραφεί. Οι αντλίες νερού, βενζίνης και ρεύματος είναι πλέον σε απόλυτη αχρηστία και ο φωτισμός μηδαμινός -πολλές φορές και ανύπαρκτος- μετά τις αλλεπάλληλες διακοπές του ρεύματος από τη ΔΕΗ λόγω χρέους.

Οι τρεις μυδοκαλλιεργητές της περιοχής, έχουν εγκαταλείψει το λιμάνι εδώ και χρόνια αφού δεν ενδιαφέρεται πλέον κανένας για την διάνοιξη του λιμανιού από τα φερτά υλικά. Η είσοδος κανονικά έχει μήκος 360 μέτρα και φάρδος 20 μέτρα και το βάθος πρέπει να είναι τα 2μ. σήμερα ζήτημα το μήκος της εισόδου αν είναι 1 μέτρο το βάθος δε κάτι πόντους.

Στο βίντεο φαίνεται εμφανές το κλείσιμο πλέον του λιμανιού από την άμμο.

Κλείνοντας θα πω ότι στην Ελλάδα, την ιστορία μας και τα έργα μας, οι κυβερνήσεις, πάντα τα αναθέτουν, να τα αναδεικνύει ένας ξένος λαός, ένα ξένο κράτος, μια ξένη επιχείρηση η οργανισμός.

Αυτή η κατάσταση, πέρα από την οικονομική επιβάρυνση για τη χώρα μας, υπονοεί μια έλλειψη εμπιστοσύνης στις δικές μας δυνατότητες.

Επιδεικνύουμε έτσι την ανεπάρκεια μας σαν χώρα, εκτιθέμενοι, αναθέτοντας τα αυτονόητα σε άλλα κράτη εκμεταλλευόμενοι και πλουτίζοντας οικονομικά, με δικιά μας αρχαία ιστορία, ενώ θα μπορούσαμε να είμαστε αυτοί που θα παινευόμασταν για τις αξίες μας στην αναβάθμιση ενός αρχαιολογικού και όχι μόνο χώρου και λιμανιού με τόση μεγάλη ιστορία, σε ένα τόσο ιστορικό μέρος.

Παραγωγή: “©wind-up team”