Βλέποντας την παράσταση «Ιστορίες για να μην κοιμάσαι» στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Θάνου Τοκάκη, κάτι μας λέει ότι ο Βρετανός συγγραφέας του έργου, Νόελ Γκρεγκ, θα διαπίστωνε πως μετουσιώθηκε σε πράξη η πεποίθησή του πως «το θέατρο πρέπει να απευθύνεται στο νεότερο κοινό αφού μόνο τότε μπορεί να έχει αληθινή επίδραση στις ζωές και τις κοινωνίες μας».
Διότι η παράσταση, που βασίστηκε στα τρία διασκευασμένα παραμύθια της Κοκκινοσκουφίτσας, του Μολυβένιου Στρατιώτη και του Χάνσελ και της Γκρέτελ, από τα ποιητικότερα έργα του Νόελ Γκρεγκ, πέτυχε ακριβώς αυτό: να φέρει τους νέους σε επαφή με την αληθινή Τέχνη. Έκανε τα παραμύθια, θέατρο και εν τέλει ζωή, αφού έφερε τους έφηβους αντιμέτωπους με τις αναζητήσεις, τα όνειρα και τους εφιάλτες τους. Όμως έκανε και το σπάνιο για παράσταση που απευθύνεται στο εφηβικό κοινό: κατάφερε να μας ξυπνήσει και να μας ταρακουνήσει τους μεγάλους.
Μας έκανε κοινωνούς εν τέλει, μεγάλους και μικρούς, στις Ιστορίες των παιδικών μας χρόνων, τα παραμύθια, που, χωρίς λογικές εξηγήσεις δίνουν στο παιδί τις ανακουφιστικές και υποσυνείδητες απαντήσεις που χρειάζεται ώστε να γίνει ο κόσμος λιγότερο τρομακτικός και για τους ενήλικες πιο υποφερτός, όπως λέει ο σκηνοθέτης.
«Ο Νόελ Γκρεγκ, με σύμμαχο τις ενήλικες γνώσεις για τις ψυχαναλυτικές προεκτάσεις των παραμυθιών, ξαναγράφει τις μνήμες μας. Κι εμείς ακολουθούμε το νήμα αυτό μέσα από τα απόκρημνα μονοπάτια του φόβου. Φόβο για το επόμενο βήμα, για τον εαυτό μας ή για τους άλλους, για το καινούργιο, για το διαφορετικό. Μαζί του, ξεσκεπάζουμε τις σκονισμένες προκαταλήψεις μας και ριχνόμαστε σε αυτήν την ανελέητη μάχη. Και συνειδητοποιούμε πως ο ίδιος φόβος είναι ακόμα εδώ. Κρυμμένος πίσω από το τραπέζι, κάτω από το κρεβάτι ή μέσα στην ντουλάπα. Κι αν θελήσουμε ποτέ να συνομιλήσουμε με τη νεότερη γενιά, πρέπει να το παραδεχτούμε. Μήπως κάποια στιγμή καταφέρουμε να κοιτάξουμε στα μάτια τον έφηβο εαυτό μας και να πούμε: Μη φοβάσαι. Κάν’ το», σημειώνει ο Θάνος Τοκάκης, ο οποίος καθοδήγησε τον θίασό του σε μια ξέφρενη συλλογική αφήγηση που συχνά έγινε και άκρως προσωπική και αυθόρμητα ξέσπασε σε τραγούδι, σε θρήνο, σε άγρια γέλια ή και σε ψίθυρο.
Οι δώδεκα εξαιρετικοί ηθοποιοί της παράστασης κατάφεραν να μοιραστούν έναν σωματικό κώδικα πολυσήμαντο και εύγλωττο που τους επιτρέπει να μεταμορφώνονται απ’ τη μια στιγμή στην άλλη σε πολύβουο δάσος και σε ξεχαρβαλωμένα παιχνίδια, να κινούνται σαν ένα άτομο ή να γλιστρούν αθόρυβα σαν τρομακτικές σκιές στον τοίχο. Ένα δυναμικό ανσάμπλ ηθοποιών, που άλλαξε ρόλους, συνδιαλέχθηκε με τη ζωντανή μουσική και με το κοινό και μας κάλεσε να μπούμε όλοι μαζί στο βαθύ, σκοτεινό δάσος των παιδικών μας παραμυθιών, αναζητώντας όλη την κωδικοποιημένη αλήθεια που κρύβουν για τη σκληρότητα του κόσμου, αλλά και για το τι σημαίνει να είσαι νέος μέσα σε αυτόν.
Ωστόσο, η παράσταση που υμνεί τα παραμύθια και τα μετουσιώνει σε αληθινό βίωμα και καταφέρνει να εισάγει τους έφηβους θεατές στους θεατρικούς κώδικες, δεν κατάφερε να μακροημερεύσει καθώς καθυστερήσεις και ματαιώσεις είχαν ως αποτέλεσμα να ρίξει αυλαία σε λιγότερο από έναν μήνα…
πηγή ΑΠΕ ΜΠΕ
