Μήνυμα υπέρ της δωρεάς οργάνων από μια νέα γυναίκα που αγωνίζεται για τη ζωή από τα 13 της

Το δικό της μήνυμα υπέρ της δωρεάς οργάνων δίνει- με αφορμή την 1η Νοεμβρίου που θεσπίστηκε από τον ΕΟΜ ως Πανελλήνια Ημέρα Δωρεάς Οργάνων και Μεταμοσχεύσεων- η Ελευθερία Χατζηφιλιππίδου, μια νέα γυναίκα από τη Θεσσαλονίκη, η οποία από το 2000 έως το 2014 έχει υποβληθεί σε τρεις μεταμοσχεύσεις νεφρού.

Σε ηλικία μόλις 13 ετών, η Ελευθερία Χατζηφιλιππίδου διαγνώστηκε με χρόνια νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου, με συνέπεια, το 2000, στα 17 της, να οδηγηθεί στην πρώτη μεταμόσχευση νεφρού, η οποία όμως απέτυχε. Τότε δότης ήταν η μητέρα της. Έξι χρόνια αργότερα υποβλήθηκε ξανά σε μεταμόσχευση, με μόσχευμα που της έδωσε ο πατέρας της. Όμως λίγο καιρό μετά τη δεύτερη μεταμόσχευση διαγνώστηκε με σκληρυντική περιτονίτιδα, που της δημιούργησε σοβαρό πρόβλημα στα έντερα και την κοιλιακή χώρα, με συνέπεια να υποβάλλεται σε συνεχείς χειρουργικές επεμβάσεις. Λόγω της κατάστασης της υγείας της, το μόσχευμα άρχισε να μην λειτουργεί και από το 2011 ξεκίνησε να κάνει αιμοκάθαρση ώσπου το 2014, χάρη στη δωρεά των οργάνων μιας 54χρονης γυναίκας που απεβίωσε στην Κρήτη, η Ελευθερία, υποβαλλόμενη εκ νέου σε μεταμόσχευση, απέκτησε το νεφρό με το οποίο ζει τα τελευταία 10 χρόνια. 

Σήμερα, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για την περιπέτεια της υγείας της, λέει: «Είμαι καλά στην υγεία μου, οι τιμές των εξετάσεων είναι καλές. Όμως ζω ακόμη με την αγωνία τι θα γίνει, αν αύριο χαθεί το μόσχευμα. Ζώντας στην Ελλάδα και βλέποντας όλα αυτά που συμβαίνουν, αυτή η αγωνία υπάρχει ακόμη. Αν μπορούσα να δώσω ένα μήνυμα αυτό το μήνυμα θα ήταν: “ ας έχουμε ανοιχτά μυαλά, να μάθουμε τι σημαίνει δωρεά οργάνων, να μάθουμε λίγα παραπάνω από αυτά που ξέρουμε μέχρι τώρα, γιατί υπάρχει πολύ μεγάλη παραπληροφόρηση. Η δωρεά οργάνων μόνο καλό μπορεί να προσφέρει. Όταν κάποιος πεθάνει, αντί να σαπίζουν τα όργανά του και να τα φάνε τα σκουλήκια, μπορούν να δώσουν ζωή σε κάποιον ασθενή που τα χρειάζεται”».

Αγώνας για τη ζωή από την ηλικία των 13

Αφηγούμενη την περιπέτεια της υγείας της, η Ελευθερία λέει: «Διαγνώστηκα 13 χρονών με χρόνια νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου. Κι από εκεί και πέρα, επειδή δεν μπορούσε με τη διατροφή να διατηρηθεί η υγεία μου σε καλή κατάσταση, έπρεπε να μπω στην εξωνεφρική κάθαρση . Επί ένα με ενάμιση χρόνο το πάλεψα μόνο με διατροφή. Όταν πια οι τιμές που έδειχναν οι εξετάσεις μου ήταν πάρα πολύ άσχημες, αναγκάστηκα και έβαλα περιτοναϊκό καθετήρα και ξεκίνησα να κάνω περιτοναϊκή κάθαρση. Τότε ήταν η μοναδική μέθοδος που μπορούσε να κάνει ένα 14χρονο παιδί, όταν ακόμη η ανάπτυξη και τα αγγεία του δεν έχουν αναπτυχθεί καλά για να μπορεί να κάνει αιμοκάθαρση. Αυτό ήταν το 1996. Ξεκίνησα να κάνω  μαθαίνω να κάνω περιτοναϊκή κάθαρση στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, ώστε να το κάνω αυτό στο σπίτι μου. Είναι μία μέθοδος που γίνεται στο σπίτι και έχει ένα καλό, ότι δεν έχεις άμεση επαφή με το νοσοκομείο, παρά μόνο μία φορά το μήνα. Το 2000, στα 17 μου, έγινε η πρώτη μεταμόσχευση στο ΑΧΕΠΑ. Είχε γίνει ο προμεταμοσχευτικός έλεγχος στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, το οποίο είναι το μοναδικό μεταμοσχευτικό κέντρο στην Β. Ελλάδα. Όμως τότε προσπαθούσε να γίνει μεταμοσχευτικό κέντρο και το ΑΧΕΠΑ κι έτσι έκανα εκεί τη μεταμόσχευση με το νεφρό που έδωσε η μητέρα μου. Δυστυχώς η μεταμόσχευση δεν πήγε καθόλου καλά, κυρίως για ιατρικούς λόγους. Μας είπαν ότι το νεφρό λειτουργεί αλλά ότι έπρεπε να συνεχίσω να κάνω περιτοναϊκή κάθαρση για να βοηθηθεί ο οργανισμός. Μετά από τρεις μήνες, όμως, είδα  ότι δεν υπήρχε σωτηρία. Ανέβαζα συνέχεια 40 πυρετό γιατί είχα μέσα μου ένα όργανο νεκρό. Ο οργανισμός έκανε κανονικά απόρριψη, αναγκάστηκα να το βγάλω το μόσχευμα  και να συνεχίσω να κάνω κανονικά περιτοναϊκή κάθαρση».

Το ένα πρόβλημα έφερε ένα άλλο

Από όλη αυτή τη διαδικασία, ο οργανισμός της Ελευθερίας ανέπτυξε κυτταροτοξικά αντισώματα. «Αυτό σημαίνει ότι ο οργανισμός έχει αντισώματα που αντιδρούν σε οποιαδήποτε νέα μεταμόσχευση θέλεις να κάνεις. Αντιδρά να δεχτεί κάτι νέο. Έκανα πολλές θεραπείες για αυτό, έκανα επανειλημμένως ανοσοπροσρόφηση στο Παπαγεωργίου. Τελικά, η σωστή  θεραπεία έγινε στο Λαϊκό Νοσοκομείο των Αθηνών, στο μεταμοσχευτικό κέντρο, όπου έξι χρόνια μετά την πρώτη μεταμόσχευση, έγινε η δεύτερη με δότη τον πατέρα μου. Έγινε η μεταμόσχευση, όλα πήγαν καλά. Το μόσχευμα λειτούργησε πάρα πολύ καλά, οι τιμές μου ήταν πάρα πολύ καλές και κάποια στιγμή, μετά από επτά μήνες, έπρεπε να βγάλουμε τον μόνιμο περιτοναϊκό καθετήρα που είχα τόσα χρόνια και έκανα περιτοναϊκή κάθαρση. Βγάζοντάς τον, οι χειρουργοί είδαν ότι έχει δημιουργηθεί πολύ σοβαρό πρόβλημα στα έντερα, στο εσωτερικό της κοιλιάς μου. Είχα πάθει σκληρυντική περιτονίτιδα, με αποτέλεσμα να χειρουργηθώ πάρα πολλές φορές από τους χειρουργούς μεταμοσχεύσεων του Λαϊκού Νοσοκομείου για να θεραπεύσουν αυτή τη νόσο που είναι πάρα πολύ δύσκολη. Ξέραμε ότι η σκληρυντική  περιτονίτιδα, που διαγνώστηκε επτά μήνες μετά τη μεταμόσχευση, με το πέρασμα του χρόνου μπορεί να δυσκολέψει την καρδιά και το νεφρό. Στην καρδιά δεν είχα πρόβλημα, αλλά το μόσχευμα συρρικνώθηκε και σταμάτησε να λειτουργεί.

Επειδή ο περιτοναϊκός καθετήρας είχε αφαιρεθεί και επειδή λόγω των συνεχών χειρουργείων δεν υπήρχε πια δυνατότητα χρήσης περιτοναϊκού καθετήρα, από το 2011 μέχρι το 2014 έκανα αιμοκαθάρσεις. Το 2014 έγινε δωρεά πτωματικού μοσχεύματος από μία 54χρονη γυναίκα από την Κρήτη και υποβλήθηκα πάλι σε μεταμόσχευση στο Λαϊκό. Από το 2014 και μετά είμαι καλά. Το μοναδικό που με στεναχωρεί είναι κάποιες ουρολοιμώξεις που τις παθαίνουν οι μεταμοσχευμένοι, αλλά το μόσχευμα λειτουργεί πολύ καλά και οι τιμές μου είναι καταπληκτικές. Όμως ζω με την αγωνία τι θα γίνει, αν χαθεί το μόσχευμα», εξηγεί η Ελευθερία Χατζηφιλιππίδου.