Εορτολόγιο: Ποιοι γιορτάζουν στις 2 Δεκεμβρίου

Στις 2 Δεκεμβρίου, είναι της Μάρτυρος Μερόπης εν Χίω, του Αγίου Σολομώντος αρχιεπισκόπου Εφέσου και του Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη.

Αυτό σημαίνει ότι γιορτάζουν οι: Μερόπη, Μυρόπη, Σολομών, Σολομώντας, Σόλων, Σόλωνας, Σολομωντία, Πορφύριος, Πορφυρός, Πορφύρης, Πορφυρή, Πορφυρία, Πορφύρα, Πορφυρώ, Πορφυρούλα*.

Όσιος Πορφύριος

Νεοφανής άγιος της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας, γνωστότερος στο χριστεπώνυμο πλήρωμα ως Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης.

Σύμφωνα με το sansimera.gr, ο  κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 στον Άγιο Ιωάννη Καρυστίας. Παιδί φτωχής οικογένειας βοηθούσε από μικρός τους γονείς του στις αγροτικές εργασίες. και εξ αυτού του λόγου πήγε μόνο στην Α Δημοτικού. Από μικρός όμως διάβαζε βίους Αγίων και ιδιαίτερα του Ιωάννη του Καλυβίτη. Πριν από την εφηβεία του εργάστηκε ως βοηθός σε παντοπωλεία της Χαλκίδας και του Πειραιά. Προσπάθησε να μεταβεί στο Άγιο Όρος, την πρώτη φορά ανεπιτυχώς, τη δεύτερη με επιτυχία, ενώ ακόμη ήταν 12 ετών!

Ο Γέροντας Παντελεήμων, παρουσιάζοντάς τον ως εγγονό, τον κράτησε κοντά του από το 1918 έως το 1925, στη Σκήτη στα Καυσοκαλύβια, που βρίσκεται τρεις ώρες από την μονή της Μεγίστης Λαύρας. Εκεί έμαθε τα της μοναχικής ζωής, να διαβάζει το Ψαλτήρι, την Καινή Διαθήκη και τις Ακολουθίες. Επιδιδόταν σε προσευχή και νηστεία, έδειχνε υπακοή και ταπείνωση, έχοντας πάντοτε ως πρότυπό του τον άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη.

Στα 14 του φόρεσε το ράσο και σε 2-3 χρόνια εκάρη μοναχός με το όνομα Νικήτας, από δε τον Ρώσο ασκητή Δημά έλαβε το χάρισμα της ευχής και το διορατικό. Ένα κρυολόγημα που εξελίχθηκε σε υγρή πλευρίτιδα, ανάγκασε τον Γέροντά του να τον στείλει πίσω στην Εύβοια, για να θεραπευτεί.

Αργότερα επέστρεψε στο Άγιο Όρος, όχι τελείως θεραπευμένος, οπότε τον ανάγκασαν να γυρίσει στη Μονή Αγίου Χαραλάμπη στην Εύβοια. Εκεί ο αρχιεπίσκοπος Σινά Πορφύριος Γ’ τον χειροτόνησε διάκονο και ιερέα (1926), του έδωσε το όνομά του και του ανέθεσε και το έργο του πνευματικού εξομολόγου.

Το 1940 πήγε στην Αθήνα, επιθυμώντας διακαώς να διακονήσει ως κληρικός σε κάποιο Ίδρυμα. Ανέλαβε εφημέριος στο παρεκκλήσι του Αγίου Γερασίμου της Πολυκλινικής Αθηνών, κοντά στην πλατεία Ομονοίας, όπου επί 33 χρόνια (1940-1973) έδωσε κυριολεκτικά τον εαυτό του στη δύσκολη ιερατική διακονία του, με συνεχείς Θείες Λειτουργίες και Ακολουθίες για το προσωπικό και τους ασθενείς, με τη στήριξη που πρόσφερε σε όλους, με την εξομολόγηση και με την επίσκεψη των αρρώστων στο κρεβάτι του πόνου. Παράλληλα μελετούσε και ιατρικά βιβλία, κατατοπιζόταν, ρωτούσε γιατρούς και νοσηλευτές, για να μπορεί να παρηγορεί τους ασθενείς.

Ποικίλα περιστατικά στη διάρκεια της πολύχρονης διακονίας του στην Πολυκλινική μαρτυρούν όχι μόνο το χάρισμα της διορατικότητας, αλλά και την πνευματική του εμπειρία και σοφία, χάρη στις οποίες πολλές ψυχές έφερε στο δρόμο του Χριστού.

Μετά τη συνταξιοδότησή του κι αφού για ένα διάστημα έζησε με την αδελφή του και μια αφοσιωμένη ανιψιά τους σ’ ένα σπιτάκι στα Τουρκοβούνια και στο Μετόχι της Μονής Πεντέλης, στα Καλλίσια, παράλληλα με την προσφορά των ιερατικών του υπηρεσιών στην Πολυκλινική Αθηνών, βρήκε μια κατάλληλη τοποθεσία στο Μήλεσι Αττικής, όπου με τη βοήθεια αναρίθμητων πιστών, που προσέρχονταν σε αυτόν για ψυχική ανάπαυση και για να ζητήσουν τη μεσιτεία του προς αντιμετώπιση σοβαρών ασθενειών ή προβλημάτων τους, ξεκίνησε το 1979 την ανέγερση του ιερού Ησυχαστηρίου Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στο οποίο έκτοτε προσέρχονται πολλοί προσκυνητές.

Αισθανόμενος ότι πλησιάζει το επίγειο τέλος του, ο ιερομόναχος Πορφύριος αποσύρθηκε στο ‘Άγιο Όρος, όπου στις 2 Δεκεμβρίου 1991, σε ηλικία 85 ετών, απεδήμησεν εις Κύριον. Στις 27 Απριλίου 2013, ο Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ανακηρύχθηκε όσιος με απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

Αγία Μυρώπη

Σύμφωνα με πληροφορίες από το sansimera, η Μερόπη έζησε στα μέσα του 3ου αιώνα. Γεννήθηκε στην Έφεσο, όμως ορφάνεψε μικρή από τον πατέρα της κι έτσι ανατράφηκε από τη μητέρα της, η οποία καταγόταν από τη Χίο.

Το νεαρό κορίτσι προσερχόταν καθημερινά στον τάφο της Αγίας Ερμιόνης και λάμβανε το εξερχόμενο απ’ αυτόν μύρο. Για την πράξη της αυτή πήρε το όνομα Μυρόπη (ή Μυρώπη).

Κατά το διωγμό των Χριστιανών, που έγινε στα χρόνια του ρωμαίου αυτοκράτορα Δέκιου (249-251), η Μυρόπη μαζί με τη μητέρα της, μετακόμισε στη Χίο. Εκεί περνούσε τον καιρό μελετώντας την Αγία Γραφή, διαδίδοντας το Θείο Λόγο και ασκώντας μεγάλο φιλανθρωπικό έργο.

Όμως, ο διωγμός εξαπλώθηκε και στην ειρηνική Χίο. Μεταξύ των εκεί διωχθέντων ήταν και ο μάρτυρας Ισίδωρος. Ο ειδωλολάτρης τοπάρχης Νουμέριος είχε διατάξει να μείνει άταφος, όμως η Μερόπη, ξεγελώντας τον φύλακα, πήρε το λείψανο και το έθαψε με κάθε ευλάβεια.

Ο Νουμέριος εξοργίστηκε και διέταξε την παραδειγματική τιμωρία της Μυρόπης. Οι άνδρες του την έσυραν στους δρόμους της πόλης και παράλληλα τη χτυπούσαν με ρόπαλα, ώσπου η σεμνή κόρη παρέδωσε το πνεύμα εις Κύριον.