Με λαμπρότητα πραγματοποιήθηκε στον βράχο της Ακρόπολης η επετειακή έπαρση της ελληνικής σημαίας για τα 75 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης από τα κατοχικά στρατεύματα, στις 12 Οκτωβρίου 1944.
Στην τελετή απηύθυνε χαιρετισμό ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Παναγιώτης Πικραμμένος, ενώ έδωσαν το παρόν ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νικόλαος Παναγιωτόπουλος και ο υφυπουργός, Αλκιβιάδης Στεφανής, εκπρόσωποι της Βουλής, των κομμάτων, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ πτέραρχος Χρήστος Χριστοδούλου, άλλοι επίσημοι και εκατοντάδες Αθηναίοι που ανέβηκαν στον ιερό βράχο.
Στην ομιλία του ο δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης αναφέρθηκε στο βαρύ φόρο αίματος που πλήρωσε η Αθήνα από την ναζιστική κατοχή , στις τραγικές ιστορίες που γράφτηκαν σε κάθε γωνιά της πρωτεύουσας μέχρι τις 12 Οκτωβρίου 1944 αλλά και σε όσα ακολούθησαν την απελευθέρωση.
«Από αυτό εδώ το βήμα, σε μία τόσο σημαντική ημέρα για την πρωτεύουσα της χώρας, θέλω να πω ότι για όλους εμάς που υπηρετούμε την Αθήνα, είναι πλέον στόχος και κοινό όραμα να συνεργαστούμε, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για την πόλη που δεν αφήνει χώρο στο σκοτάδι. Που αγαπά τους ανθρώπους της και παίρνει δύναμη από αυτούς. Γιατί την ιστορία της Αθήνας δεν την έγραψαν οι δρόμοι αλλά οι άνθρωποί της» τόνισε ο Κώστας Μπακογιάννης.
Αναλυτικά ολόκληρη η ομιλία του δημάρχου Αθηναίων:
Πέρασαν 75 χρόνια από το πρωί της 12ης Οκτωβρίου του 1944, που από αυτό το σημείο κατέβηκε η σημαία σύμβολο της ναζιστικής κατοχής της Αθήνας και ολόκληρης της Ελλάδας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η Αθήνα είχε πληρώσει βαρύ φόρο αίματος. Μέχρι τις 9:15 το πρωί εκείνης της ημέρας, οι Αθηναίες και οι Αθηναίοι πεινούσαν, πέθαιναν, αρρώσταιναν, πονούσαν. Κάθε αθηναϊκή οικογένεια, όπως και κάθε ελληνική, είχε ήδη τουλάχιστον μία τραγική ιστορία να διηγηθεί στις επόμενες γενιές. Αυτές, οι προσωπικές, οι οικογενειακές ιστορίες, δημιούργησαν τη μεγάλη, την συνολική εικόνα της ιστορίας μας. Ήταν τα κομμάτια που συμπλήρωσαν το πάζλ του δράματος. Αμέτρητες ιστορίες σε κάθε γωνιά της πόλης. Τραγικές εμπειρίες σε κάθε δρόμο της Αθήνας.
Ξέρετε, τα νοήματα και τα μηνύματα, όχι μόνο εκείνης της ημέρας αλλά και ολόκληρης της περιόδου της ναζιστικής κατοχής, είναι πολλά. Οι συμβολισμοί ακόμη περισσότεροι. Ήταν όμως αυτό το τέλος του δράματος; Όχι. Ενωμένοι κατέβηκαν στους δρόμους όλοι για να γιορτάσουν την απελευθέρωση και για να διαιρεθούν αμέσως μετά. Ήταν η κοινή απειλή μέχρι την 12η Οκτωβρίου που ένωνε τους πάντες και μετά ο καθένας διάλεξε την δική του απειλή, τον δικό του εχθρό.
Σήμερα, δεν είμαστε εδώ όμως για να κάνουμε πολιτική ανάλυση της περιόδου εκείνης, ούτε να κάνουμε τους μετά Χριστό προφήτες. Οφείλουμε όμως να κρατήσουμε το μεδούλι αυτής της περιόδου της ιστορίας. Και, προ πάντων, να μη ξεχάσουμε. Να μη ξεχάσουμε τι έγινε τότε αλλά και μετά. Να κρατήσουμε στη μνήμη μας τα κομμάτια της ιστορίας που μας ήθελαν να διαιρούμαστε, να χωριζόμαστε και στο τέλος να τρώμε τις ίδιες τις σάρκες μας.
Γιατί γρήγορα ξεχάσαμε τα παιδιά που πέθαναν από την πείνα, γρήγορα σβήσαμε από τη μνήμη μας τις εκτελέσεις αλλά και τους μαυραγορίτες ή τους δωσίλογους. Ξεχάσαμε τον κοινό εχθρό. Τον φασισμό. Την μισαλλοδοξία, τον ρατσισμό και ότι πηγάζει από τον φασισμό.
Ο εχθρός, παγκοσμίως, παραμένει ζωντανός. Μπορεί να μην καταλαμβάνει χώρες αλλά εισβάλλει στις κοινωνίες, διαβρώνει ψυχές και ορίζει ανθρώπους. Και αυτός ο πόλεμος είναι καθημερινός, είναι διαρκής. Και μοναδικά μας οχυρά είναι οι οπλισμένες κοινωνίες με Δικαιοσύνη, με Δημοκρατία, με αξιοκρατία, με σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη και τον ανθρώπινο πολιτισμό. Μόνο που όλα αυτά δεν χαρίζονται. Κερδίζονται με διαρκή εγρήγορση, με την καθημερινή προσπάθεια όλων μας για μία κοινωνία χωρίς ανισότητες, με συνοχή, με αξιοπρέπεια.
Το θέμα μας βέβαια είναι να μπορέσουμε να περάσουμε από την θεωρία, στην πράξη. Να θέσουμε ως δεδομένο μας την συνεννόηση, τη συνεργασία και ότι αυτονόητο είναι τόσα χρόνια το ζητούμενό μας για να αντιμετωπίσουμε τα κοινά μας προβλήματα. Αυτά για τα οποία όλοι συμφωνούμε αλλά πρέπει να δείχνουμε ότι διαφωνούμε.
«Δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα από την πράξη» έλεγε ο Ζαν Πωλ Σαρτρ. Και η πράξη είναι ή θα πρέπει να είναι το ζητούμενό μας. Η μεταφορά του θέλω μία κοινωνία που να μου αξίζει, στο ζω σε μία τέτοια κοινωνία. Όσο δουλεύουμε για μία τέτοια κοινωνία, τόσο μακριά κρατάμε τον φασισμό, το μίσος και, στο τέλος, την καταστροφή.
Από αυτό εδώ το βήμα, σε μία τόσο σημαντική ημέρα για την πρωτεύουσα της χώρας, θέλω να πω ότι για όλους εμάς που υπηρετούμε την Αθήνα, είναι πλέον στόχος και κοινό όραμα να συνεργαστούμε, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για την πόλη που δεν αφήνει χώρο στο σκοτάδι. Που αγαπά τους ανθρώπους της και παίρνει δύναμη από αυτούς. Γιατί την ιστορία της Αθήνας δεν την έγραψαν οι δρόμοι αλλά οι άνθρωποί της.
Γιατί η ανάγκη και ο στόχος θα είναι πάντα ίδια. Να περνάμε από το σκοτάδι στο φως. Θα είναι πάντα αυτό που έγραψε ο Ελύτης «Πάντα να περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη».
