“Δεν θα κάτσω να ψάξω τους νόμους γιατί είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και αποκλείεται να ‘’επιτρέπουν’’ κάτι τέτοιο. Απλά κανενός δεν του καίγεται καρφί για το αν ‘’εγώ’’ στην αναπηρική καρέκλα στερούμαι το δικαίωμα να ταξιδέψω σαν άνθρωπος με το πλοίο αντί να ντροπιάζομαι και να θλίβομαι με αυτήν την απαράδεχτη αντιμετώπιση…”
Advertisement
Οι δυσκολίες και ο αποκλεισμός που βιώνουν τα άτομα με αναπηρία στην Ελλάδα αποτελούν καθημερινό φαινόμενο, αποτελώντας μία από τις μεγαλύτερες “πληγές” και τις πιο σκοτεινές πτυχές μιας κοινωνίας που θέλει να αποκαλείται “σύγχρονη”.
Σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό οι υποδομές για ΑμΕΑ είναι ελλειπείς ή ανύπαρκτες, με αποτέλεσμα η ζωή για πολλούς συνανθρώπους μας καθημερινά να αποτελεί μαρτύριο, ακόμη και να διατρέχει κίνδυνο.
Η εν λόγω τραγική κατάσταση επιβεβαιώθηκε και στην περίπτωση του 28χρονου Δημήτρη Αντωνίου, ο οποίος έκανε το “λάθος” να ταξιδέψει με πλοίο από την Καβάλα στη Θάσο.
Κι αυτό διότι εν έτει 2018, σε ένα μαζικό μέσο μεταφοράς, το οποίο επιλέγουν εκατοντάδες χιλιάδες επιβάτες κάθε χρόνο, ιδιαίτερα μάλιστα την καλοκαιρινή περίοδο, δεν υπάρχει μέριμνα για τα ΑμΕΑ. Έτσι ο νεαρός υποχρεώθηκε να ταξιδέψει μέσα στο αυτοκίνητό του “σαν τον ποντικό”, όπως χαρακτηριστικά τονίζει.
Τον έβαλαν δηλαδή στον χώρο των οχημάτων, επειδή ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο και δεν υπήρχε η παραμικρή μέριμνα για κάτι τέτοιο!
Αίσθηση δε προκαλεί στην παραπάνω εικόνα ότι το αυτοκίνητο του Δημήτρη βρισκόταν κυριολεκτικά χωμένο μέσα σε δεκάδες άλλα οχήματα, χωρίς καμία διέξοδο.
Δείτε πως εξιστορεί ο ίδιος την περιπέτειά του μέσω της σελίδας του στο Facebook:
“Εδώ βλέπετε εμένα ‘’παγιδευμένο’’ με το αναπηρικό μου αμαξίδιο μεσα στο αυτοκίνητο σε μια πλατφόρμα στάθμευσης των οχημάτων ενός ferry boat που πάει προς Θάσο. Ξέρετε γιατί;
Είπα φέτος να προσπαθήσω να ‘’κάνω διακοπές’’ 2-3 μέρες στην Καβάλα και σκέφτηκα γιατί να μην πάω και σε ένα νησί (πρώτη φορά μετά το ατύχημα), μιας και η θάσος είναι απέναντι. Στην αρχή ενθουσιάστηκα με την ιδέα! Αμέσως όμως συνάντησα δυσκολίες που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είναι αληθινές!
Σχεδόν κανένα ferry boat δεν έχει προδιαγραφές (ασανσέρ ή κάτι αντίστοιχο) ώστε το αναπηρικό αμαξίδιο να μπορεί να βγαίνει από το αυτοκίνητο και να ανεβαίνει στο κατάστρωμα του πλοίου. Ίσα ίσα μου ‘’έκαναν και χάρη’’ που μου το επιτρέψανε γιατί σε πιο μακρινά ταξίδια για λόγους ασφαλείας δεν γίνεται να μένω εκεί κάτω. Αλλά ούτε και πάνω μπορώ να ανέβω. ‘’ΊΣΑ ΙΣΑ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗ ΧΑΡΗ’’ ;;;;;
ΑΡΑ. Να λέω και ευχαριστώ που είμαι σαν τον ποντικό μες το αυτοκίνητο, αντί να βρίσκομαι στο κατάστρωμα και να απολαμβάνω τη διαδρομή.
Φανταστείτε έστειλα έναν φίλο μου επάνω (και αυτοί ‘’αναγκάστηκαν’’ να μείνουν μαζί μου μες το αυτοκίνητο) για να βγάλει κάποιες φωτογραφίες για να δω τουλάχιστον έτσι την όμορφη θέα. Και για πιο μακρινούς προορισμούς ούτε να το διανοούμαι… το 2018… που όλοι είμαστε ευαίσθητοι με την αναπηρία και προσπαθούμε να εξαλείψουμε τις ‘’αδικίες’’-διακρίσεις.
Δεν θα κάτσω να ψάξω τους νόμους γιατί είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και αποκλείεται να ‘’επιτρέπουν’’ κάτι τέτοιο. Απλά κανενός δεν του καίγεται καρφί για το αν ‘’εγώ’’ στην αναπηρική καρέκλα στερούμαι το δικαίωμα να ταξιδέψω σαν άνθρωπος με το πλοίο αντί να ντροπιάζομαι και να θλίβομαι με αυτήν την απαράδεχτη αντιμετώπιση…
Μια ακόμη μάχη μόλις ξεκίνησε…”
