Νικόλαος Στεφανίδης: Από Αξιωματικός της Ελληνικής Αεροπορίας χειροτονήθηκε διάκονος στην Εκκλησία των Σερρών

Ο κ. Νικόλαος Στεφανίδης, χειροτονήθηκε διάκονος από τον Μητροπολίτη Σερρών & Νιγρίτης Θεολόγο, το Σάββατο 25 Μαρτίου Ο κ. Στεφανίδης πρώην Αξιωματικός της Ελληνικής Αεροπορίας, με ελεύθερη απόφασή του ενετάχθη οργανικώς ως έγγαμος πλέον κληρικός στο έμψυχο δυναμικό της Εκκλησίας των Σερρών.

Ο νέος διάκονος, βαθειά συγκινημένος, προ της χειροτονίας του, απηύθυνε λόγους δοξολογίας προς τον άγιο Θεό αλλά και ευχαριστίας προς τον σεπτό Ποιμενάρχη της Εκκλησίας των Σερρών, τον πνευματικό του πατέρα, την σεμνή σύζυγο και τα πέντε τέκνα τους, τους κατά σάρκα οικογενείς του, τους κληρικούς και τον πιστό λαό, οι οποίοι συνήργησαν στην κατά Θεόν προκοπή του.

Ο Σεβ. κ. Θεολόγος, στον λόγο του προς το νεοχειροτονηθέντα διάκονο ετόνισε πατρικώς μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Σήμερον, παιδί μου Νικόλαε, που εορτάζει η Παναγία μας και η κτίσις ολόκληρη την φανέρωση του απ’ αιώνος μυστηρίου της ενσάρκου οικονομίας, προσέρχεσαι να λάβεις τον πρώτο βαθμό της αγίας ιερωσύνης, έτσι ώστε να υπηρετήσεις ως πιστός διάκονος Ιησού Χριστού την αγία Εκκλησία Του.

Σήμερον, που ο φιλάνθρωπος Κύριος και Δεσπότης μας σαρκούται εκ Πνεύματος αγίου και των αγνών και παρθενικών αιμάτων της αγίας Θεοτόκου, ένα γεγονός ακατάληπτον, ανερμήνευτον, ανεπανάληπτον, ξένον προς την ανθρωπίνη λογική, στεκόμεθα έκθαμβοι, εκστατικοί, με αιώνιο σεβασμό και ευγνωμοσύνη, ενώπιον της ολοφώτου καθαρότητος και του μεγαλείου της Υπεραγίας Θεοτόκου δια της οποίας κατήλθε ο Θεός στη γη.

Η σημερινή εορτή του θείου Ευαγγελισμού έχει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της Αναστάσεως και της Πεντηκοστής, διότι η Παναγία μας είναι ο πρώτος καρπός του μεγάλου θαύματος.

Ο άνθρωπος στο πανάγιο πρόσωπό Της φθάνει στην ύψιστη ευγένεια και καταξίωση, γίνεται θεοφόρος, ναοφόρος, γεννά τον ίδιο τον Θεό και Σωτήρα του. Χαράς ευαγγέλια, λοιπόν παιδί μου, καθώς κι εσύ βιώνεις τον ιδικόν σου συγκλονιστικό ευαγγελισμό, την ιδικήν σου ανάσταση και Πεντηκοστή, δεχόμενος και αποδεχόμενος την κλήση του αγίου Θεού να Τον υπηρετήσεις.

Να θυμάσαι, παιδί μου, ότι το έργο που αναλαμβάνεις σήμερον αποτελεί θεία δωρεά και χάρισμα, συνέχεια του έργου του Κυρίου μας, μετοχή κατά χάριν στην ιδική Του ιερωσύνη.

Είναι κάλεσμα, διακονία και αποστολή Ιησού Χριστού. Είναι αγιαστική πορεία και έξοδος προς τον κόσμο, ώστε ο κόσμος να καταστεί Εκκλησία.

Μέσα στην πολυφωνία, ενίοτε και κενοφωνία της σημερινής πραγματικότητος και τον θόρυβο, ο οποίος είναι ξένος προς τον Θεόν και σκοτίζει την γαλήνη στις ψυχές των ανθρώπων, εσύ να ανοίξεις στον ουρανό τα ώτα της ψυχή σου.

Να κρατήσεις ως πολυτίμητο θησαυρό τα ιερά βιώματα τα οποία εδέχθης από της νεαράς σου ηλικίας, να φυλάξεις την ιερωσύνη του Χριστού μέσα στο ιεροφυλάκιο της ευλαβούς σιωπής σου, να ακούεις με διάθεση μαθητείας τον λόγο του Θεού, που είναι λόγος ταπεινώσεως, αγάπης, ενίοτε δε ευλάλου ‘’αγίας σιωπής’’, για να μπορείς να λαμβάνεις δύναμη εξ ύψους, ώστε να καταθέτεις την σώζουσα μαρτυρία του Ιησού Χριστού στον σύγχρονο κόσμο.

Από σήμερον, παιδί μου, αλλάζει ο ρους της ζωής σου, εγκαταλείπεις έναν ολόκληρον κόσμον τον οποίον δια της σεμνής παρουσίας σου είχες τιμήσει και στολίσει. Έως εχθές υπηρετούσες την ένδοξη Ελληνική Αεροπορία με έναν τρόπον ουσιαστικόν, φιλότιμον, ηρωϊκόν. Αλλ’ όμως, ο Θεός των πατέρων μας, επέλεξε δια της αγίας ιερωσύνης να ανοίξεις τα νοητά φτερά της προσευχής σου, κάτω από τα οποία θα σκεπάζεις πλέον κι εσύ ως πατέρας πνευματικός τις ψυχές των ανθρώπων τις οποίες θα σου εμπιστευθεί η πανσθενουργός Του Χάρις.

Εμάς τους κληρικούς, ο Θεός κατά τις ανεξιχνίαστες βουλές Του, μας ξεχωρίζει εκ κοιλίας μητρός. Βάζει ανεξίτηλη τη σφραγίδα Του στην ύπαρξή μας, είναι παρών, κρατά το ‘’τιμόνι’’ της ζωής μας, γι’ αυτό και από της μικρής μας ακόμη ηλικίας ζούμε, υπάρχουμε, αναπαυόμεθα μόνον κοντά στον Χριστό, παρά τους ανθρώπινους πειρασμούς και τους κλυδωνισμούς που υφιστάμεθα πολλές φορές στην ιερατική μας πορεία και ζωή.

Παιδί μου, Νικόλαε, είσελθε στην χαράν του Κυρίου σου χαίρων, δοξάζων και τρέμων. Μη φοβού, μόνον πίστευε στην ακαταγώνιστη δύναμη του Εσταυρωμένου και Αναστάντος Κυρίου μας, στην άσβεστη και αγιοποιό φλόγα της Πεντηκοστής, που συγκροτεί και αγιάζει την Εκκλησία μας. Να μιμηθείς το ταπεινό και άγιο ήθος της Παναγίας μας, της φιλοστόργου Μητέρας όλων μας, ιδιαιτέρως ημών των κληρικών, η οποία απολαμβάνει της δόξης του Θεού, απαστράπτουσα ως λαμπάδα ολόφωτη και ακοιμήτως πρεσβεύουσα υπέρ όλων των ανθρώπων».

Σε αποστροφή του λόγου του ο Σεβ. αναφέρθηκε και στην μεγάλη εορτή της εθνικής μας παλιγγενεσίας υπογραμμίζοντας μεταξύ άλλων και τα εξής: «Εορτάζει σήμερον η Εκκλησία την πνευματική παλιγγενεσία του ανθρωπίνου γένους. Εορτάζει όμως και η Πατρίδα μας, η Ελλάδα, την ανάστασή της εκ της τέφρας μετά από μία σκληρωτάτη, πικροτάτη και τυραννικοτάτη σκλαβιά στους οθωμανούς Τούρκους. Κοινός ένδοξος παρονομαστής και στις δύο παλιγγενεσίες, η μητέρα Εκκλησία, το θεότευκτο εργαστήριον της σωτηρίας του ανθρώπου και η σώτειρα του ελληνικού έθνους.

Το θαύμα του 1821 δεν υπήρξε μία ηρωϊκή έξαρση της στιγμής, αλλά υπήρξε το θαυμαστώς προετοιμασμένο αποτέλεσμα της ορθοδόξου πίστεως, του υψηλού πολιτιστικού επιπέδου και της ευγένειας του λαού μας, της πολυτίμητης και διαχρονικής πνευματικής αλλά και υλικής προσφοράς της Εκκλησίας μας, των διδάχων του Γένους μας, της φιλοπατρίας, του ηρωϊκού φρονήματος και της έως θανάτου προσηλώσεως των πατέρων μας στις υπερούσιες γι’ αυτόν τον τόπο αρχές της θεοσέβειας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Σήμερον, όλοι υποκλινόμεθα με σεβασμό ενώπιον των ηρωϊκών πατέρων μας και αποδίδουμε τιμή στο αθάνατο ελληνικό πνεύμα, την πίστη, την ανδρεία, την φιλοθεΐα και την φιλοπατρία των Ελλήνων.

Η αγία ορθόδοξος Εκκλησία συντήρησε και ανέστησε την ελπίδα στο Γένος μας, προετοίμασε με θαυμαστή υπομονή και καρτερία τον αγώνα, πληρώνουσα ακριβό τίμημα αίματος, κράτησε υψηλά το φρόνημα του λαού του Θεού, ο οποίος αποτελεί διαχρονικώς το σέμνωμά Της, την δόξα και τον εγγυητή της ασφαλούς πορείας του Έθνους μας. Η μητέρα Εκκλησία μας επιτελεί σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο ιερά αποστολή στην διπλή της διάσταση, με πολύ αίμα, πολλές και άγιες προσφορές με έναν θυσιαστικόν και φιλάνθρωπον τρόπον».

Τέλος, ο Σεβ. επικαλέσθηκε πατρικώς, την κραταιά σκέπη και μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου στην ζωή των πιστών, επαίνεσε δε το κατά πάντα φιλότιμο, καρποφόρο και ανακαινιστικό έργο του προϊσταμένου του ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Σερρών, πανοσιολ. Αρχιμανδρίτου π. Δαυΐδ Σταυρινού, του συνεφημερίου του, αιδεσιμολ. Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Φωτιάδη και των εκλεκτών συνεργατών τους στον λειτουργικό, πνευματικό και φιλανθρωπικό τομέα της φιλέργου αυτής ενορίας των Σερρών.