Ο άνδρας που έριξε τον ηλεκτροφόρο φράχτη του Άουσβιτς (φωτο)

1 Φεβρουαρίου 1943- Στάλινγκραντ

Μέσα στο άρμα μάχης επικρατούσε δριμύ ψύχος. Η ανάσα πάγωνε. Δεν μιλούσε κανείς. Ο οδηγός είχε κόψει τα γάντια του και με γυμνά δάχτυλα έσπρωχνε τους μοχλούς που κινούσαν το θηρίο. Ο αρματιστής και υπεύθυνος πληρώματος Νταβίντ Ντουσμάν φορούσε την κάσκα του και έδινε διαταγές για το που θα κινηθεί το Τ- 34 του Σοβιετικού στρατού. Έξω το κρύο ήταν ακόμη πιο σκληρό.

Ο ουρανός ήταν μαύρος σαν το μολύβι και το χιόνι είχε καλύψει όλη την πόλη του Στάλινγκραντ. Το τανκ περνούσε πάνω από πέτρες, και ερείπια. Η πόλη είχε σχεδόν καταστραφεί. Από τον Ιούλιο του 42 μέχρι τον χειμώνα του 43, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες στρατιώτες και από τις δυο πλευρές είχαν πεθάνει. Οι Γερμανοί είχαν σπείρει το θάνατο και την καταστροφή και οι Σοβιετικοί τους πλήρωσαν με το ίδιο νόμισμα.

Πείνα, κρύο, και πολλές φορές σκληρές μάχες σώμα με σώμα. Και τώρα μέσα στο άρμα μάχης ο Νταβίντ από τον πυργίσκο του σάρωνε με τα κιάλια του την περιοχή. Η αήττητη ναζιστική μηχανή είχε τσακιστεί στην πόλη που βρίσκεται στις όχθες του Βόλγα. Ακουγόταν μόνο ο θόρυβος που έκαναν οι ερπύστριες του άρματος επάνω στο χιόνι, το χώμα και τις πέτρες.

«Προσοχή σύντροφοι» ακούστηκε από την ενδοσυνεννόηση η φωνή του Νταβιντ. «Γερμανοί μπροστά και αριστερά. Μπορεί να έχουν πάντσερφάουστ». Το Τ- 34 έστριψε ταχύτατα και κινήθηκε στα χαλάσματα εκεί που κάποτε ήταν δρόμος. Έφτασε στα 100 μέτρα την μικρή ομάδα των Γερμανών και πριν καν ακούσουν τον ήχο του, άρχισε να τους ρίχνει με το κανόνι.

Σε λίγα λεπτά όλα είχαν τελειώσει. Πέντε Γερμανοί κείτονταν νεκροί και οι υπόλοιποι είχαν σκορπίσει στα ερείπια. Το κανόνι άρχισε πάλι να ρίχνει και να ισοπεδώνει αυτό που κάποτε ήταν κτίριο. Ελάχιστα μετά, από ένα τοίχο σε ένα παράθυρο εμφανίσθηκε μια λευκή, αλλά βρώμικη σημαία. Οι Γερμανοί παραδίδονταν.

Ένας ένας έβγαιναν από τα ερείπια. Ήταν σαν φαντάσματα. Σαν ζωντανοί σκελετοί. Με βαθουλωμένα τα μάγουλα τους και τα μάτια τους να εξέχουν εξωπραγματικά. Παραδίδονταν στο Τ- 34. Στη συνέχεια ο ένας πίσω από τον άλλον, με σκισμένα ρούχα και δίχως όπλα προχωρούσαν προς το κέντρο της πόλης, εκεί που είχε στηθεί ένα πρόχειρο στρατόπεδο αιχμαλώτων.

Ο Νταβίντ ήταν ο μισός έξω από τον πυργίσκο του και με το δάχτυλο στη σκανδάλη στο Degtaryev DT των 7,62 χλστ που είχε το άρμα μάχης τους σημάδευε και τους καθοδηγούσε. Όταν έφτασε στις γραμμές των Σοβιετικών ύστερα από λιγότερο από 15 λεπτά άκουσε μουσικές και κραυγές χαράς.

Οι δυνάμεις του στρατάρχη της 6ης Γερμανικής στρατιάς του Φρίντριχ Πάουλους είχαν παραδοθεί. Οι δυνάμεις του κόκκινου στρατού είχαν τσακίσει τους ναζί. Από εδώ και μετά ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα.
Τα τέσσερα άτομα του πληρώματος με μαυρισμένα βρώμικα πρόσωπα από τα γράσα και το μπαρούτι, πήδηξαν από το άρμα μάχης και άρχισαν να χορεύουν τρελά μαζί με τους υπόλοιπους που σε ομάδες τραγουδούσαν ξέφρενα και έπιναν βότκα. Η πόλη του Στάλιν είχε σωθεί.

23 Αυγούστου 1943 Κουρσκ – Εξέχουσα της Προχορόφκα

Η φωνή του Νταβίντ Ντουσμάν έβγαινε με δυσκολία. Ο λαιμός του είχε κλείσει από τις αγριοφωνάρες του κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης σύγκρουσης αρμάτων μάχης στην ιστορία του ανθρώπινου είδους. Σε μια τεράστια πεδιάδα παντού υπήρχαν καπνοί, και εκατοντάδες άρματα μάχης που καιγόντουσαν. Σοβιετικά και Γερμανικά. Σε πολλά από αυτά οι νεκροί είχαν πάρει αφύσικες στάσεις και κοιτούσαν με τα μάτια ανοιχτά το άπειρο.

Ο αρχηγός του άρματος έδωσε διαταγή στους άλλους τρεις να σταματήσουν. Η μάχη είχε μόλις τελειώσει και οι Γερμανοί είχαν ισοπεδωθεί. «Πιείτε γάλα και ανάψτε ένα τσιγάρο» τους είπε και άνοιξε τη θυρίδα του πυργίσκου. Βγήκε έξω. Αυτό που είδε του πάγωσε το αίμα. Πως είχε καταφέρει να βγει ζωντανός από αυτό το μακελειό, σκέφτηκε και πήρε μια βαθιά ρουφηξιά που του έκαψε τα πνευμόνια.

Μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι έβλεπε μόνο τανκς να καίγονται. Γερμανικά τα περισσότερα. Άφησε τον καπνό να βγει και τότε είδε το λαβωμένο Tiger το θαύμα της γερμανικής τεχνολογίας στα άρματα μάχης να κουνάει τον πυργίσκο του.

«Tiger δεξιά μας» είπε και ο γεμιστής του απάντησε «έχουμε μόνο 4 βλήματα. Από τα 77 έχουμε μόνο 4., Γεμίζω» Ο Νταβίντ έστρεψε τον πυργίσκο με το κανόνι κόλλησε το μάτι του στο σκόπευτρο Ρ- Τ5 και ούρλιαξε: «Κάψτε τους ζωντανούς». Τα τρία από τα 4 βλήματα βρήκαν στόχο στα πλαινά του Tiger εκεί που η θωράκιση δεν ήταν αρκετή. Σαν ένα αόρατο χέρι να το έπιασε και να το σήκωσε στον αέρα και μετά να το πέταξε στο έδαφος.

Το Tiger είχε διαλυθεί. Ξαφνικά άνοιξε ο πυργίσκος του και ένας φλεγόμενος Γερμανός πήδηξε έξω. Ούρλιαζε και έπεφτε κάτω για να σβήσουν οι φλόγες. Ο Νταβιντ σημάδεψε και μια ριπή από το πολυβόλο του πυργίσκου τον έκοψε στα δυο, λυτρώνοντας τον. «Εσύ δεν είπες αφεντικό να τους κάψουμε;» ακούστηκε γελώντας η φωνή του οδηγού του, μέσα στην κάσκα του. Ο Νταβίντ και το πλήρωμα του, όχι μόνο επιβίωσαν στο Στάλιγκραντ αλλά επέζησαν θριαμβευτές και από το Κουρσκ. Σε λίγο θα άρχιζε το κυνήγι των ναζί μέχρι την καρδιά του Βερολίνου.

27 Ιανουαρίου 1945 – Άουσβιτς

Το τεράστιο στρατόπεδο έμοιαζε άδειο. Δεν κυκλοφορούσε ψυχή, ούτε Γερμανοί ούτε κρατούμενοι. Ο Νταβίντ είχε καμουφλάρει το Τ-34 του στο κοντινό δάσος του Όσβιετσιμ. Δίπλα του ήταν και άλλα άρματα μάχης ενώ εκατοντάδες στρατιώτες άλλοι ντυμένοι στα λευκά και άλλοι στο χακί του Κόκκινου στρατού περίμεναν υπομονετικά.

«Ξεκίνα και ρίξε τον φράχτη» είπε στον οδηγό του που έσπρωξε το μοχλό και το θηρίο κινήθηκε μπροστά. Το άρμα μάχης πλησίασε τον ηλεκτροφόρο φράχτη και με ευκολία τον ισοπέδωσε. Πίσω τους ερχόντουσαν οι στρατιώτες και τα άλλα τανκς. Μέσα στο στρατόπεδο οι Γερμανοί είχαν εξαφανιστεί. Ο Νταβίντ Ντουσμάν ήταν ο πρώτος που έριξε τον φράχτη και μπήκε στο κολαστήριο. Η απελευθέρωση των κρατουμένων ήταν πια γεγονός.

Ο Νταβιντ άφησε τους άλλους να περάσουν. Σταμάτησε το άρμα και πήδηξε έξω. Μέχρι εκείνη τη στιγμή νόμιζε ότι είχε ζήσει τα πάντα. Αυτό που είδε όμως έκανε το στομάχι του να ανακατευτεί και τα δάκρυα του να αναβλύζουν ανεξέλεγκτα από τα μάτια του.

Κρατούμενοι, γυμνοί οι πιο πολλοί έβγαιναν δειλά δειλά από τα παραπήγματα. Ανθρώπινοι σκελετοί με βαθουλωμένα μάγουλα και μάτια να εξέχουν αφύσικα. Μάτια γεμάτα τρόμο και άλλα κενά. Κάποιοι τον πλησίασαν και του φίλησαν το χέρι. Ο Νταβίντ τους απομάκρυνε ευγενικά.

Οι στρατιώτες του Κόκκινου στρατού περιφέρονταν σαν χαμένοι στο στρατόπεδο με αυτά που έβλεπαν. Κάποιοι δεν άντεχαν και άδειαζαν το στομάχι τους, κάποιοι άλλοι σαν τον Νταβίντ έκλαιγαν, κάποιοι ούρλιαζαν να βρουν έστω και έναν Γερμανό ζωντανό που να μην είχε φύγει με την ουρά στα σκέλια.

Οι στρατιώτες έδιναν κονσέρβες και ψωμί στους κρατούμενους που τρομαγμένοι τα έπαιρναν για να φάνε. Ο Νταβίντ είχε βγάλει την κάσκα του και έκλαιγε με αναφιλητά. Όταν την ξαναφόρεσε και σκαρφάλωσε στο άρμα του η διαταγή του ήταν μια: «Σύντροφοι πάμε να σκοτώσουμε φασίστες»…

Επίλογος
*Στη μάχη του Κουρσκ παρατηρήθηκε η μεγαλύτερη συγκέντρωση χάλυβα στην ανθρώπινη ιστορία. Οι Γερμανοί έπαθαν πανωλεθρία και από κει και μετά άρχισε ο αγώνας δρόμου των Σοβιετικών να μπουν στο Βερολίνο. Όπως και το κατάφεραν σε ελάχιστες βδομάδες.

Τους επόμενους μήνες, οι Σοβιετικοί απελευθέρωσαν και άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα κράτη της Βαλτικής και την Πολωνία. Λίγο μετά τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας, οι Σοβιετικές δυνάμεις απελευθέρωσαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Στούτχοφ, το Σαξενχάουζεν και το Ράβενσμπρουκ. Νωρίτερα το καλοκαίρι του 1944 οι Σοβιετικοί κατέλαβαν επίσης τις περιοχές των στρατοπέδων εξόντωσης Μπέλζεκ, Σόμπιμπορ και Τρεμπλίνκα.
*Μόνο 69 στρατιώτες από τη μεραρχία αρμάτων που συμμετείχε ο Ντουσμάν έφτασαν ζωντανοί μέχρι το τέλος του πολέμου.
*Ο Νταβιντ Ντουσμάν ήταν 21 ετών όταν απελευθέρωσε το Άουσβιτς. Λίγο αργότερα του απονεμήθηκε ο τίτλος τιμής «Ήρωας του Άουσβιτς»
*Μετά το τέλος του πολέμου ο Ντουσμάν έγινε ο κορυφαίος αθλητής της Εθνικής ομάδας ξιφασκίας της ΕΣΣΔ. Όταν αποσύρθηκε έγινε προπονητής της εθνικής ομάδας γυναικών στην ξιφασκία της Σοβιετικής Ένωσης.
*Το 1990 μετακόμισε στην Αυστρία και λίγα χρόνια αργότερα, στο Βερολίνο. Το 2018 στα 95α γενέθλια του τιμήθηκε από την τοπική εβραϊκή κοινότητα. Πέθανε σε ηλικία 98 ετών πριν λίγες ημέρες, την Παρασκευή 4 Ιουνίου του 2021.