Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας: Η διασώστρια του ΕΚΑΒ που έδωσε τα πάντα στα Τέμπη
Date:
Η Ζωγραφιά Κυριακού, είναι μία γυναίκα που τα έδωσε όλα. Για άλλη μία φορά. – 17 χρόνια τώρα, βρίσκεται όπου της ζητηθεί- Και δε σταματά να υπηρετεί το ΕΚΑΒ, αλλά και όλα τα μέλη της κοινωνίας, όποτε χρειαστούν τη συνδρομή της.
Η σελίδα του ημερολογίου, έχει σταματήσει στις 28 Φεβρουαρίου. Όλα κυλούν ομαλά. Η ημέρα ξημερώνει, έπειτα ο ήλιος δύει, άνθρωποι πάνε κι έρχονται στις υποχρεώσεις τους και τελικά, φτάνει το βράδυ. Μέχρι τότε, ήταν άλλη μία -απαιτητική- ημέρα στη δουλειά. Στις 23:25 όμως, το CB του ασθενοφόρου, «σπάει» για πάντα την ηρεμία.
Είναι το Κέντρο Διαβίβασης Σημάτων του ΕΚΑΒ. Και καλεί τα πληρώματα. Οι πληροφορίες που μεταδίδει, κάνουν λόγο για εκτροχιασμό τρένου στο ύψους του Ευαγγελισμού Τεμπών. 45 ασθενοφόρα σπεύδουν άμεσα στο σημείο για να παραλάβουν τους τραυματίες. Ανάμεσα στις πολλές δεκάδες διασωστριών και διασωστών του ΕΚΑΒ, βρίσκεται η Ζωγραφιά Κυριακού.
Η κ. Κυριακού κατά τη διάρκεια της διαδρομής, σκέφτεται όσα άκουσε από τους διαβιβαστές. Σκέφτεται τι θα αντικρίσει, σκέφτεται την αντίδρασή της και, κυρίως, σκέφτεται τον τρόπο με τον οποίον θα δράσει, ώστε να βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Σκέφτεται πολλά, δίχως ακόμη να γνωρίζει τι ακριβώς μπορεί να βρει μπροστά της. Λιγότερο από δέκα ημέρες μετά, όμως, θα πει στο GRTimes πως «όσα αντίκρισα εκείνη τη νύχτα, δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα τα ζήσω, ούτε στις πιο τρελές μου σκέψεις»…
Η διασώστρια, δεν είχε εξ αρχής καλή οπτική επαφή με το σημείο, που το έπνιγε το σκοτάδι. Κι έτρεξε αμέσως να παραλάβει κάποιους, ελαφρά τραυματισμένος επιβάτες. «Ούτε τότε, όμως, δεν είχαμε καταλάβει ακόμη, τι έρχεται. Δε γνωρίζαμε το μέγεθος της καταστροφής», θα διηγηθεί κομπιάζοντας.
Λίγο αργότερα, η κ. Κυριακού διαπίστωσε ότι πρόκειται για επιβάτες των τελευταίων βαγονιών, που δεν καταστράφηκαν όπως τα πρώτα.
«Είδα έναν άνδρα. Πολύ γρήγορα, μου περιέγραψε μία σκηνή με την αρραβωνιαστικιά του. Μου είπε για ένα παράθυρο και φώναζε ότι η κοπέλα κρεμόταν και την κρατούσαν. Αργότερα, έμαθα ότι είναι ο αρραβωνιαστικός της Ιφιγένειας», θα πει η διασώστρια.
Λίγο αργότερα, οι διασώστες άρχισαν να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους.
«Παραλάβαμε αυτόν τον άνδρα. Είχε κάποια εγκαύματα. Το βαγόνι στο οποίο βρίσκονταν, δεν είχε πιάσει φωτιά. Όμως η θερμοκρασία του, είχε ανέβει από τα άλλα βαγόνια, που καίγονταν. Έπειτα παραδώσαμε τον άνδρα και γυρίσαμε στο σημείο. Μόνο όταν επιστρέψαμε, είδαμε το μέγεθος της καταστροφής»…
Οι άνθρωποι του ΕΚΑΒ, συνέχισαν να επιχειρούν ασταμάτητα στο πεδίο.
«Ζήσαμε στο απόλυτο χάος. Όμως εκείνο που με πόνεσε, ήταν όταν είδα δυνάμεις της Πυροσβεστικής, να μας φέρνουν ανθρώπους που είχαν χάσει τη ζωή τους. Τότε απελπίστηκα. Απογοητεύτηκα…», περιγράφει η κ. Κυριακού. Και θα βουρκώσει.
Η διασώστρια, έμεινε πλάι στις ράγες της περιοχής του Ευαγγελισμού Τεμπών και επιχειρούσε για ώρες. Το πρωί, την αντικατέστησε η επόμενη βάρδια.
Η Ζωγραφιά Κυριακού, είναι μία γυναίκα που τα έδωσε όλα. Για άλλη μία φορά. Διότι, όπως λέει, πάντοτε τα δίνει όλα. Παρότι κάποιοι φαίνεται να μην το κατανοούν, λέγοντας «καλά μωρέ, γυναίκα στείλανε» όταν αντικρίζουν εκείνη με τη στολή του ΕΚΑΒ.
17 χρόνια τώρα, ωστόσο, βρίσκεται όπου της ζητηθεί. Και δε σταματά να υπηρετεί το ΕΚΑΒ, αλλά και όλα τα μέλη της κοινωνίας, όποτε χρειαστούν τη συνδρομή της. Κι όπως θα τονίσει, άφησε και την ψυχή της στα Τέμπη, όταν κλήθηκε να επέμβει στο χειρότερο σιδηροδρομικό δυστύχημα από καταβολής ελληνικού κράτους.
«Χάθηκαν άδικα, τόσοι άνθρωποι. Το μόνο που θα ήθελα, είναι να γυρίσει ο χρόνος πίσω. Να μη συμβεί ποτέ αυτό. Με οποιοδήποτε κόστος», θα πει, δίχως να αντέξει να μιλήσει περισσότερο για όσα έζησε εκείνη τη νύχτα.
Πονούν οι συγγενείς και οικείοι των 57 ψυχών που χάθηκαν στα Τέμπη. Πονούν οι υπόλοιποι επιβάτες. Και πονά, όλη η Ελλάδα. Λίγο περισσότερο όμως από εκείνους που δε γνώρισαν ποτέ αυτά τα παιδιά και τους δικούς τους ανθρώπους, πονούν όσοι βρέθηκαν στο σημείο, προσπαθώντας να σώσουν ανθρώπους.
Γιατί όπως λέει η κ. Κυριακού ,«εμείς, οι διασώστες, θα κάνουμε τα πάντα για να σώσουμε τον τραυματία. Και, πιστέψτε με, μας φεύγει η κούραση και παίρνουμε ζωή όταν ακούμε ότι ο άνθρωπος που μεταφέραμε, τα κατάφερε»…
Αν, λοιπόν, αντικρίσετε γυναίκα με τη στολή του ΕΚΑΒ, να θυμηθείτε το αυτονόητο: Ότι μπορεί να σας βοηθήσει, ακριβώς όσο και ένας άνδρας.
πηγή Grtimes.gr
