“Μη τζογάρετε στην πλάτη ενός εξουθενωμένου γιατρού ή νοσηλευτή”

Με συγκλονιστικά λόγια περιγράφει τη μάχη των γιατρών να σώσουν και να γιατρέψουν τους ασθενείς μια ειδική παθολόγος, απευθύνοντας έκκληση τους πολίτες να τηρούν τις οδηγίες και τα μέτρα που έχουν ληφθεί για τον περιορισμό της διασποράς του κορωνοϊού.

Πρόκειται για τη Μαρία-Μυρτώ Γρίβα, η οποία μέσα από την ανάρτησή της, επιχειρεί να εξηγήσει τις σοβαρές συνέπειες που μπορεί να έχει τόσο για το Σύστημα Υγείας όσο και για κάποιους συνανθρώπους μας η ανευθυνότητα κάποιων.

Παράλληλα αναφέρεται στις αντίξοες συνθήκες κάτω από τις οποίες γιατροί και νοσηλευτές προσπαθούν να προσφέρουν έργο και εξαπολύει δριμύ “κατηγορώ” κατά εκείνων που αψηφούν οποιαδήποτε οδηγία.

“Στο μυαλό και στην καρδιά μου ξέρω ότι αυτοί οι άνθρωποι που ρισκάρουν την υγεία του κοινωνικού συνόλου , δεν παίρνουν κανένα ρίσκο στην πραγματικότητα . Τζογάρουν στην πλάτη ενός εξουθενωμένου νοσηλευτή , ενός ειδικευόμενου , ενός επιμελητή κάποιου δημόσιου νοσοκομείου.”, τονίζει η Μαρία-Μυρτώ Γρίβα.

Η ανάρτηση της γιατρού έγινε το πρωί της περασμένης Δευτέρας με σκοπό να τονίσει την ανάγκη να κλείσουν και οι εκκλησίες στο περιθώριο της μεγάλης προσπάθειας που γίνεται για τον περιορισμό της διασποράς του κορωνοϊού.

Ωστόσο η συγκλονιστική περιγραφή της για τον αγώνα γιατρών και νοσηλευτών είχε ως συνέπεια η ανάρτησή της να κοινοποιηθεί από πολλούς χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Αναλυτικά η ανάρτηση της:

“« ΑΓΙΟ ΕΙΧΑΜΕ, ΓΙΑΤΡΕ»

Σε μια από τις πρώτες μου εφημερίες ως ειδικευόμενη, έμεινα όλο το βράδυ άγρυπνη πάνω από έναν ασθενή με γαστρορράγια. Μέσα στα αίματα , με άλλους 40 ασθενείς να χρειάζονται τη φροντίδα μου για ηπιότερα προβλήματα. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά κι ο άνθρωπος σταθεροποιήθηκε . Με βρήκε το ξημέρωμα , ένα καταρρακωμένο Στρουμφ με μπλε στολή , γεμάτη αίματα , αλλά και με απέραντη ευγνωμοσύνη. Άρχισαν να μπαίνουν συγγενείς στο δωμάτιο κι αφού τους ενημέρωσα , έλεγαν ο ένας στον άλλον ενθουσιασμένοι : «Άγιο είχαμε».

Το άκουσα πολλές φορές στα επόμενα χρόνια. Όταν τρέχαμε με το πλήρωμα του ασθενοφόρου σαν τρελοί σε παγωμένους δρόμους , για να σώσουμε το τροχαίο, το έμφραγμα , το πνευμονικό οίδημα . Όταν εφημερεύαμε χωρίς τα στοιχειώδη υλικά και δίναμε μάχη με τη ζωή και τον θάνατο 48 ώρες συνεχόμενα .

Τα χρόνια της κρίσης με βρήκαν στον ιδιωτικό τομέα . Να αποχαιρετώ εξαιρετικούς συναδέλφους που πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς . Να αναρωτιέμαι αν υπάρχει φως σε αυτήν την απέραντη μάχη .

Πέρα από τον Άγιο , άρχισα να ακούω και το «ελα μωρε , μιλάτε κι εσείς οι γιατροί. Ανάγκη έχετε».
Δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να απαντήσω , γιατί αν δεν έχεις βρεθεί άγουρος ακόμη στα 25 , στα 26 , στα 27 να μαζεύεις πνιγμένους από τις παραλίες, να ορμάς μέσα σε αυτοκίνητα που δεν ξέρεις αν θα εκραγούν, για να δεις ποιον μπορείς να σώσεις, δεν έχεις νιώσει στο πετσί σου την λέξη ΑΝΑΓΚΗ, ανάγκη για κουράγιο για να αντέξεις άλλες 24 ώρες άγρυπνος δίνοντας άνισες μάχες.

Με απόλυτη επίγνωσης της ποιότητας της Δημόσιας Υγείας εδώ και σε άλλες χώρες του εξωτερικού , αυτός ο λαός ακόμη και στα μαύρα χρόνια των μνημονίων ίσως δεν κατάλαβε ποτέ ότι είχε υψηλές παροχές υγείας . Χάρη στους πολλούς αφανείς συναδέλφους μου το δημόσιο σύστημα υγείας άντεξε ! Εξουθενωθήκαν , αλλά έπραξαν το καθήκον τους στο ακέραιο.

Δεν έγραψα ούτε μια λέξη τόσες μέρες για όσα κωμικοτραγικά ζούμε με το ζήτημα του εκκλησιασμού . Δεν έγραψα ούτε μια λέξη, γιατί στο μυαλό και στην καρδιά μου ξέρω ότι αυτοί οι άνθρωποι που ρισκάρουν την υγεία του κοινωνικού συνόλου , δεν παίρνουν κανένα ρίσκο στην πραγματικότητα . Τζογάρουν στην πλάτη ενός εξουθενωμένου νοσηλευτή , ενός ειδικευόμενου , ενός επιμελητή κάποιου δημόσιου νοσοκομείου.
Κι αν τελικά χρειαστούν αναπνευστήρα , ίσως θα τον έχουν στερήσει από έναν οικογενειάρχη που ξεκίνησε το πρωί να πάει στην δουλειά και κατέληξε βαριά τραυματισμένος σε τροχαίο.

Δεν παίρνουν καμία ευθύνη . Ολόκληρη η κοινωνία παίρνει την ευθύνη τους .

Όμως το καίριο ερώτημα προς την Πολιτεία είναι ένα: Κλείσατε τις επιχειρήσεις , τις υπηρεσίες , παρέλυσαν όλοι οι νευραλγικοί τομείς αυτής της χώρας, κοινώς δεν επιτρέπεται στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα να πάρει ή όχι κατά βούληση το ρίσκο του αν θα εργαστει ή αν θα κλείσει, αλλά χιλιάδες άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν αν θα ρισκάρουν να κοινωνήσουν ή όχι;

Οι ευπαθείς ομάδες αυτής της κατηγορίας, με την επίκληση του Θεού, διατηρούν ανενόχλητες το δικαίωμά τους από ευπαθείς να γίνουν … παθούσες.

Πολλοί πολύ πιστοί και οι αναπνευστήρες πολύ λίγοι σε όλη τη χώρα, την ώρα που συλλαμβάνονται ιδιώτες που με το άγχος της επιβίωσης παραβιάζουν τις επίσημες οδηγίες .

´Εκλεισε η Μεκκα, τα τζάμια, το Βατικανο, «έκλεισαν» χώρες και κοινωνίες σε αυτήν την οργουελιανη πραγματικότητα που ξημέρωσε κι εμείς εδώ διαπραγματευόμαστε ακόμη το αυτονόητο , με βουλευτές και καθηγητές πανεπιστημίου να συνδράμουν τα μέγιστα σε αυτόν τον θρησκευτικό παραλογισμό.

Η απόφαση δεν ανήκει στην Εκκλησία , θα έπρεπε ήδη να την έχει πάρει η Πολιτεία, που χρηματοδοτεί την Εκκλησία .

Γιατί μπροστά στο μοιραίο, θα πρέπει να έχεις ένα γιατρό κι όχι έναν Άγιο στο πλάι σου, ένα κοριτσάκι , που θα μου θυμίζει εμένα τότε ,ένα αγόρι που θα μου θυμίζει κάποιον συνάδελφο, έναν επιμελητή που δε θα δει για μέρες τα παιδιά του.

Στην κρίσιμη μάχη , όσους Αγίους και αν έχεις, ο φύλακας -Άγγελος σου θα είναι ο γιατρός και το Δημόσιο Νοσοκομείο .

Η απόφαση για όλους και για την Εκκλησία
ανήκει σε αυτόν που θα επωμιστεί το κόστος: στην Ελληνική Πολιτεία .

Αξιότιμοι συνάδελφοι των Δημοσίων Νοσοκομείων , σε αντίθεση με πολλές διάσημες περσόνες , δε χειροκρότησα χθες βράδυ στο μπαλκόνι , αλλά κάθε λέξη μου είναι είναι δημόσια αφιερωμένη σε σας με απέραντη ευγνωμοσύνη . Γιατί ήμουν κάποτε εκεί . Γιατί ξέρω πως για κάθε Άγιο, ευτυχώς υπάρχει ένας ήρωας με μπλε στολή , που η ψυχή του αντέχει χωρίς το χειροκρότημα.”