Σέρρες- ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ: H μάχη του Τασιουλουκ στη Νιγρίτα

Το Παράρτημα Σερρών της ΠΕΑΕΑ- ΔΣΕ ενημερώνει ότι η εκδήλωση προς την τιμή των πεσόντων στην μάχη του Τασιουλουκ στην περιοχή της Νιγρίτας θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2021 και ώρα 11 το πρωί στο χώρο του μνημείου. (Το μνημείο βρίσκεται στο δρόμο Νιγρίτας – Σκεπαστού μετά το χωριό Λαγκάδι).

Καλούμε όλες και όλους που θέλουν να παραβρεθούν στην εκδήλωση και να τιμήσουν με την παρουσία τους αυτούς που έδωσαν και όσους έπεσαν στη μάχη του Τάσουλουκ. 

Λεωφορείο από τις Σέρρες θα ξεκινήσει την Κυριακή στις 9:00 το πρωί μπροστά από το Εργατικό Κέντρο

Πληροφορίες στα τηλέφωνα:

6948053038-Σαραντιδου Φιλιώ και στο 

6947029751-Ποιμενίδης Γιώργος.

Η ΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΝΙΓΡΙΤΑΣ

Η τριπλή κατοχή στην Ελλάδα είχε σαν αποτέλεσμα η περιοχή του Νομού Σερρών να χωριστεί στα δύο με φυσικό όριο το ποταμό Στρυμόνα. Από την ανατολική πλευρά βρισκόταν τα στρατεύματα κατοχής των Βουλγάρων φασιστών και από την δυτική των Γερμανών. 

Από πολύ νωρίς τα μέλη του Μακεδονικού Γραφείου του ΚΚΕ που αποτελούσε την  ψυχή, την καθοδηγητική δύναμη και τον κύριο αιμοδότη της ΕΑΜικής Αντίστασης, κινούνταν μεταξύ των δύο περιοχών από Κεντρική προς Ανατολική Μακεδονία και Θράκη παίρνοντας τα κατάλληλα οργανωτικά μέτρα για την ανάπτυξη δράσης αντίστασης του ελληνικού λαού κατά των κατακτητών. Στις 3 Απρίλη του 1941 πραγματοποίησαν μία από της σημαντικότερες – για την δράση – συσκέψεις στο κρησφύγετο των Σερρών στην Μυρίνη.  Στο Νομό Σερρών άλλωστε από πολύ νωρίς αναπτύχθηκαν αυθόρμητες αντιστασιακές ενέργειες, πολλές φορές και ένοπλες. Αυτό οφειλόταν αφενός στη σκληρότητα και βαρβαρότητα της βουλγαρικής κατοχής αλλά και στην ύπαρξη Οργανώσεων του ΚΚΕ που είχαν παραμείνει αλώβητες στη δικτατορία Μεταξά.

 Έτσι ένα μήνα μετά ιδρύονται οι πρώτες ανταρτοομάδες από τις πρώτες πανελλαδικά, στην περιοχή του Παγγαίου και στην γερμανοκρατούμενη περιοχή της Νιγρίτας. Στην Νιγρίτα η ανταρτοομάδα «Οδυσσέας Ανδρούτσος», με αρχηγό αρχικά τον έφεδρο λοχία Στέργιο Μουδιώτη από την Ευκαρπία και στη συνέχεια τον δάσκαλο Θανάση Γκένιο, με το ψευδώνυμο «Λασσάνης», από την Ηράκλεια. Το παράδειγμα των Σερρών θα ακολουθήσει ένα μήνα αργότερα και ο γειτονικός Νομός του Κιλκίς, με τη συγκρότηση ανταρτοομάδας υπό την ονομασία «Αθανάσιος Διάκος». Όπου όμως φούντωνε η φλόγα της αντίστασης οι κατακτητές προσπαθούσαν να την σβήσουν με τον πιο ειδεχθή τρόπο.  Αξίζει να αναφέρουμε ενδεικτικά: την μεγάλη σφαγή των κατοίκων της Κορμίστας από τους Βουλγάρους φασίστες, την εκτέλεση του Μακεδονικού Γραφείου του ΚΚΕ στην Παλαιοκώμη, το ολοκαύτωμα των Κερδυλλίων και  την εκτέλεση των 230 κατοίκων τους ηλικίας από 16 έως 60 χρονών γιατί δεν πρόδωσαν τους αντάρτες όπως τους ζητούσαν. 

Δε σταμάτησαν όμως εκεί. Το Νοέμβρη του ίδιου χρόνου οι Γερμανοί κρέμασαν στην κεντρική πλατεία της Νιγρίτας έναν από τους αντάρτες της ομάδας «Οδυσσέας Ανδρούτσος»”, τον Μιχάλη Μπουγιατζόπουλο, τον οποίο άφησαν τρεις μέρες κρεμασμένο για εκφοβισμό. Ήταν από τους πρώτους αντάρτες που κρεμάστηκε από τους φασίστες στην περίοδο της κατοχής. 

Αυτά όμως ήταν που πείσμωναν τον λαό ο οποίος διψούσε για οργάνωση και δράση. Με κεντρικό σύνθημα: «Ήρωες νέοι μη σας τρομάζουν, Δίκες κρεμάλες και άλλες ποινές…» οι νέοι της περιοχής έμπαιναν πιο δυναμικά μπροστά στην μάχη.

Η δράση του Μετώπου στην περιοχή ενισχύθηκε ακόμα περισσότερα μετά την ίδρυση της ΕΠΟΝ, στην οποία έτρεξαν να ενταχθούν εκατοντάδες νέοι της περιοχής. Στις 8 Ιούλη του 1943 η Κ.Ε. του ΕΑΜ κάλεσε τον ελληνικό λαό σε συναγερμό. Η «Λαϊκή Φωνή», το Όργανο του Μακεδονικού Γραφείου του ΚΚΕ, σε έκτακτη έκδοση, έγραφε στο πρώτο άρθρο της τον τίτλο «Ελληνικέ Λαέ σε συναγερμό!». Η Οργάνωση του ΚΚΕ στο νομό μαζί με τις μαζικές Οργανώσεις του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ καλούσαν σε γενική κινητοποίηση. Στελέχη των οργανώσεων έφταναν και στο τελευταίο χωριό. Στις 15 Ιούλη `43 άντρες, γυναίκες και παιδιά ξεκίνησαν με συνθήματα και τραγούδια για την μεγάλη συγκέντρωση της Νιγρίτας. Η κεντρική πλατεία της Νιγρίτας δεν χωρούσε το μαχητικό κι ενθουσιασμένο πλήθος που φώναζε το κεντρικό σύνθημα: “ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ”. Στην συγκέντρωση κεντρικός ομιλητής ήταν ο Γιώργος Τσαρουχάς, στέλεχος του ΚΚΕ, Γραμματέας της Περιφερειακής Ενότητας Νιγρίτας. Η γεμάτη φλόγα ομιλία του ενθουσίασε το πλήθος. Η συγκέντρωση έκλεισε με τον Εθνικό Ύμνο. Το μήνυμα είχε σταλεί στο λαό. 

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥΛΟΥΚ 14-9-1944

Έτσι φτάνουμε στα μέσα του Σεπτέμβρη του 1944, λίγο πριν από την απελευθέρωση όλης της γύρω περιοχής μας, που διαδραματίζονται τα ηρωικά γεγονότα του ΤΑΣΙΟΥ – ΛΟΥΚ. Ήταν 14 Σεπτέμβρη 1944, ημέρα που ο ΕΛΑΣ έμπαινε απελευθερωτής στην πόλη των Σερρών. Μια μηχανοκίνητη γερμανική φάλαγγα ξέροντας πια ότι ήταν λίγα τα ψωμιά τους, ας μας επιτραπεί αυτή η λαϊκή φράση, επέδραμε στα χωριά της Νιγρίτας, καταστρέφοντας εκδικητικά ότι έβρισκε στο πέρασμα της.

Οι Γερμανοί της περιοχής ανατίναξαν τη γέφυρα του ΣΤΡΥΜΟΝΑ, έκαψαν την ηλεκτρικό σταθμό της Νιγρίτας και πολλά σπίτια στη γύρω περιοχή και στην πόλη σκορπώντας το θάνατο και τον τρόμο που μόνο ναζί ξέρουν να κάνουν σε άμαχους. Όμως τα περιθώρια στένευαν γι’ αυτούς και κατά τις συμπλοκές δύο γερμανοί στρατιώτες παραδόθηκαν. Προς το τέλος του πολέμου ήταν συχνό φαινόμενο Γερμανοί στρατιώτες που διακατέχονταν από αντιναζιστικά αισθήματα και βλέποντας το τέλος του άδικου εκείνου πολέμου να παραδίδονται αιχμάλωτοι στον ΕΛΑΣ και μάλιστα να πολεμούν στο πλευρό του.

Τότε οι Γερμανοί με αφορμή αυτό το γεγονός συγκέντρωσαν τους άντρες και τις γυναίκες, αρχικά στην πλατεία της Νιγρίτας και στη συνέχεια τους μετέφεραν εκεί όπου βρίσκεται και σήμερα το εκκλησάκι του Άγιου Νικήτα, με σκοπό να τους σκοτώσουν. Οι γερμανοί στρατιώτες παραδόθηκαν ως αιχμάλωτοι για να αποφευχθεί η μεγάλη τραγωδία.

Χαράματα της επόμενης μέρας, στη δασωμένη περιοχή του ΤΑΣΙΟΥ – ΛΟΥΚ, 20 χιλιόμετρα από τη Νιγρίτα, τη μηχανοκίνητη φάλαγγα των Γερμανών που επέστρεφε, μετά τα γεγονότα της Νιγρίτας, στη Θεσσαλονίκη μέσω Σοχού τους περίμενε τμήμα του 19 ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ. Τους επιτέθηκε και στην πολύωρη μάχη που επακολούθησε, κυριολεκτικά τους διέλυσε και τους εξόντωσε, αποτρέποντας τους από τον σκοπό τους που ήταν να διαλύσουν όλα τα χωριά που θα έβρισκαν στο πέρασμα τους και γλυτώνοντας έτσι και τους υπόλοιπους κατοίκους τους από τις καταστροφές και τα εγκλήματα των φασιστών κατακτητών.

Στον τόπο της μάχης οι Γερμανοί, εκτός από τους νεκρούς και τους πολλούς αιχμαλώτους, άφησαν άφθονο σύγχρονο πολεμικό υλικό, με το οποίο εφοδιάστηκαν κα εξοπλίστηκαν τα τμήματα του ΕΛΑΣ.

Στη μάχη αυτή έπεσαν σύντροφοι μαχητές τα ονόματα των οποίων είναι χαραγμένα τόσο στην πλάκα του μνημείου όσο και στη μνήμη των ανθρώπων.