Σταμάτης Κόκοτας – «Γιε μου»: Η ιστορία πίσω από τη μεγάλη επιτυχία του
Date:
Έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα του Σαββάτου, ο Σταμάτης Κόκοτας, σκορπίζοντας θλίψη στον καλλιτεχνικό χώρο.
Γεννημένος στην Αθήνα, στις 23 Μαρτίου 1937, ο αείμνηστος τραγουδιστής διέγραψε μία αξιοσημείωτη πορεία κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1960 και 1970, οπότε και συνεργάστηκε με ορισμένους από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες της εποχής, όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο Γιάννης Σπανός, ο Γιώργος Ζαμπέτας.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια του Σταμάτη Κόκοτα είναι το «Γιε μου».
Ο γνωστός τραγουδιστής νοσηλευόταν τις τελευταίες ημέρες στο Ασκληπιείο της Βούλας και κατέληξε τα ξημερώματα του Σαββάτου έπειτα από ραγδαία επιδείνωση της υγείας του.
Η επιτυχία των Απόστολου Καλδάρα και Λευτέρη Παπαδόπουλου κυκλοφόρησε το 1977 και πολλοί πίστευαν ότι το τραγούδι αυτό γράφτηκε για τον θάνατο του γιου του Αριστοτέλη Ωνάση, Αλέξανδρου, μιας και ο αείμνηστος τραγουδιστής είχε φιλία με τον Αριστοτέλη Ωνάση.
Παρόλα αυτά, ο Σταμάτης Κόκοτας το διέψευσε, αποκαλύπτοντας την πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι, σύμφωνα με το protothema.gr
Σε συνέντευξή του, είχε πει:
«Το τραγούδι γράφτηκε για ένα πατέρα με ναρκομανή γιο. Τότε, τέλη δεκαετίας ’70, άρχισε να μπαίνει η πρέζα στη ζωή μας. Και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος τα λέει όλα εδώ… Είσαι είκοσι χρονών κι όμως γερνάς… Γιε μου, είν’ οι άνθρωποι απάνθρωποι καλέ μου, οι αρχόντοι είν’ εμπόροι του πολέμου και γελούν όταν το δάκρυ μας κυλά. Ως κι οι φίλοι σου χαρήκανε, Θεέ μου που ’χεις πέσει τώρα τόσο χαμηλά».
«Σε τουρνέ μου στην Αμερική, που έλεγα το “Γιε μου” και πήγε κάποιος ν’ ανάψει το τσιγάρο του -από πόνο, επειδή είχε χάσει το παιδί του- με αποτέλεσμα να πάρουν τα μαλλιά μου φωτιά και ο μπουζουξής να τραβάει το τραπεζομάντιλο για να τη σβήσει» είχε προσθέσει.
Οι στίχοι του «Γιε μου»
Γιε μου, είν’ ο πόνος μου αβάσταχτος καλέ μου
που σε βλέπω σαν ξερόφυλλο του ανέμου
στη ζωή κυνηγημένος να γυρνάς
Γιε μου, δεν τον άκουσες τον δόλιο σου πατέρα
παρασύρθηκες και μέρα με τη μέρα
είσαι είκοσι χρονών κι όμως γερνάς
Γιε μου, τι περιμένεις, πε μου
σ’ έναν δρόμο λασπωμένο
θα ’σαι πάντα σαν δεντρί ξεριζωμένο
δίχως μοίρα, δίχως ήλιο κι ουρανό
Γιε μου, τον καημό μου συλλογίσου
γύρνα σπίτι να γλυκάνω την πληγή σου
γιε μου, γιε μου, πώς πονώ
Γιε μου, είν’ οι άνθρωποι απάνθρωποι καλέ μου
οι αρχόντοι είν’ εμπόροι του πολέμου
και γελούν όταν το δάκρυ μας κυλά
Γιε μου, μην πιστεύεις σε κανέναν ακριβέ μου
ως κι οι φίλοι σου χαρήκανε, Θεέ μου
που ‘χεις πέσει τώρα τόσο χαμηλά
