Σταυρούλα Πελέκη: Η μάνα με τις εκατοντάδες κόρες

Θέρετρο των πολεμικών επιχειρήσεων στον εμφύλιο πολέμο η Φθιώτιδα. Στον μεταπόλεμο προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της. Φτώχεια, δυστυχία και οι γειτονιές γεμάτες από μικρά νηστικά παιδιά που δεν είχαν στέγη να κοιμηθούν.

Τότε δημιουργήθηκε ορφανοτροφείο θηλέων για να εξυπηρετήσει πάνω από 40 κορίτσια που βρήκαν στέγη και θαλπωρή. Το 1960 έρχεται στο Ορφανοτροφείο Θηλέων Λαμίας η νέα διευθύντρια… Μία νέα γυναίκα από τη Ναύπακτο, μόλις 22 ετών, έχοντας τελειώσει πριν από δύο χρόνια τη Μαράσλειο, είναι η δασκάλα που αναλαμβάνει διευθύντρια.

Η Σταυρούλα Πελέκη δεν έχει φύγει ποτέ έως σήμερα. Μένει στο ίδιο μετερίζι 64 χρόνια, είναι σύμβουλος της τοπικής κοινωνίας αλλά κυρίως, είναι μάνα με περίπου 550 κόρες, όσα είναι και τα παιδιά τα οποία φιλοξένησε, έθρεψε, μεγάλωσε, πάντρεψε και αποκατέστησε στην πορεία της.

«Ήρθα στην αρχή για λίγο μιας και το σπίτι μου δεν με άφηνε να φύγω. Εγώ επέμενα. Η μάνα μου, μου το κράτησε. Μόλις που την πρόλαβα λίγο πριν πεθάνει και μου έδωσε συγχώρεση» θυμάται η ίδια, 87 ετών σήμερα. Μάλιστα, περιγράφοντας την κατάσταση για εκείνες τις πρώτες μέρες που έφτασε στη Λαμία θυμάται πως «το Ορφανοτροφείο ήταν ένα παλιό σπίτι με 40 ορφανά χωρίς φαγητό. Πέρασα την πόρτα και δεν υπήρχε τίποτα. Η Λαμία ήταν μία φτωχή, κλειστή κοινωνία. Ήμουν εντελώς μόνη σε ένα μέρος με άγνωστους ανθρώπους και σκληρές καταστάσεις. Δυσκολίες πολλές. Μέσα υπήρχαν κορίτσια μεγαλύτερα από μένα. Όλα δύσκολα. Πολλές φορές είπα να φύγω αλλά με συγκράτησε η αγάπη μου σε αυτά τα παιδιά. Πώς θα μπορούσα να αφήσω τα κορίτσια αυτά…» υπογραμμίζει η Σταυρούλα Πελέκη που σφίγγει τα δόντια ζητώντας βοήθεια από δω, και από κει για να περάσει την πρώτη 10ετία και να βάλει το ίδρυμα σε μία κάποια σειρά.

«Μπορεί να μην είχα πολλά πράγματα, όμως δεν άφησα ποτέ τα κορίτσια να πεινάσουν» υπογραμμίζει για να συμπληρώσει ότι0»”είχε τη φτώχεια της η τοπική κοινωνία όμως μας αγκάλιασαν και είχαμε το φαγητό για τα παιδιά».

Η ίδια σε κάθε στιγμή τη ζωή της καταθέτει την ευγνωμοσύνη της στην τοπική κοινωνία που παρείχε κάθε βοήθεια. «Με αυτούς τους ανθρώπους μεγαλώσαμε τα παιδιά. Με τις προσφορές τους σπούδασαν και όταν ήρθε η ώρα τα οδηγήσαμε νύφες στην εκκλησία για να ανοίξουν τα φτερά τους στη ζωή δημιουργώντας τη δική τους οικογένεια» έλεγε πριν από λίγα 24ωρα η Σταυρούλα Πελέκη όταν τιμήθηκε από την μητρόπολη Φθιώτιδας με τον Αργυρούν Σταυρόν για να συμπληρώσει «τώρα καμαρώνουμε αυτά τα παιδιά πετυχημένα και ευλογημένα στη ζωή τους εντός και εκτός Ελλάδας».

Οι σχεδόν καθημερινές επισκέψεις των πολιτών της Λαμίας στο Ορφανοτροφείο Θηλέων με γεμάτα χέρια

Η βοήθεια από τους επαγγελματίες ιδιαίτερα του επισιτισμού, πηγαίνει από τον πατέρα στο γιο και τον εγγονό. Δεκάδες επαγγελματίες νιώθουν υποχρέωση να συνεχίσουν εκείνο το έργο που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’60. Μάλιστα στις εβδομαδιαίες παραγγελίες τους, έχουν σε ξεχωριστό σημείο -με μορφή διαχρονικής εντολής πλέον στους διαδόχους- τα διάφορα είδη που πρέπει να πηγαίνουν στο Ορφανοτροφείο Θηλέων.

«Εγώ έκανα το χρέος μου, το καθήκον. Ένα καθήκον αγάπης. Τίποτα παραπάνω. Νιώθω απλά να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που βρέθηκαν στην πορεία μας, μας βοήθησαν και μας βοηθούν. Να είναι καλά όλοι αυτοί οι άγιοι άνθρωποι που κάθε εβδομάδα μας στέλνουν τρόφιμα, μιας και το μόνο που μας ενδιαφέρει σε αυτή τη φάση είναι να μην πεινάσουν τα παιδιά, να μην πεινάσουν τα αγγελούδια μας» όπως λέει χαρακτηριστικά.

Η ίδια μπορεί να ήρθε ως διευθύντρια στο Ορφανοτροφείο Θηλέων το 1960 όμως, υπηρέτησε ως δασκάλα σε διάφορα σχολεία της Φθιώτιδας αλλά και στο Πειραματικό Σχολείο Λαμίας από όπου πήρε σύνταξη. Καταφύγιο της ήταν πάντα, το «Σπίτι της αγάπης», το ορφανοτροφείο, το οποίο υπηρετούσε 24 ώρες το εικοσιτετράωρο.

«Αφιερώθηκα στα παιδιά. Δεν έκανα δικά μου παιδιά. Σαν αυτά τα παιδιά που μεγάλωσα δεν βάζω κανένα άλλο. Τα λάτρεψα πολύ περισσότερο ακόμη και από δικά μου παιδιά. Τα αγάπησα πιότερο από κάθε άλλο. Τα τάισα, τα κοίμισα, τα βάφτισα, τα σπούδασα, τα πήγα νυφάδες στην εκκλησία για να νιώσουν ότι έχουν μία οικογένεια» επαναλαμβάνει μιλώντας στο ΑΠΕ ΜΠΕ και περιγράφοντας με αυτό τον τρόπο όλη την πορεία της έως σήμερα. «Έχουν δει πολλά τα μάτια μου. Με τη βοήθεια του Θεού ξεπεράσαμε πολλά. Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν έκανα λάθη αλλά φρόντιζα πάντα να κρατάω τις ισορροπίες έτσι ώστε να μην ξεχωρίζω τα παιδιά όσο δύσκολο κι αν ήταν», λέει χαρακτηριστικά.

Η ίδια, μέχρι τώρα έχει κερδίσει πολλούς τίτλους… Την έχουν χαρακτηρίσει «πολυμάνα», την έχουν ονομάσει «μάνα με τις 550 κόρες», την έχουν πει «σύμβολο της μητρότητας». Όμως, η ίδια απαντά με ταπεινοφροσύνη πως «όλα τα παιδιά του Ορφανοτροφείου τα αγάπησα σαν τα δικά μου. Μάνα τους αισθάνομαι. Δεν μπορώ να κλέβω τον τίτλο από τις πραγματικές μητέρες. Άλλωστε είναι πολλαπλή ευθύνη να μεγαλώνεις και να φροντίζεις ορφανά παιδιά».

«Είναι ένα χρέος σε μία αληθινή και πραγματική Κυρία, σε μία αρχόντισσα, σε μία πραγματική βασίλισσα με κόκκινο και όχι γαλάζιο αίμα, σε μία πραγματική μάνα, σ έναν πραγματικό άνθρωπο, σ’ έναν αληθινό εκπαιδευτικό, σε μία δασκάλα πραγματική. Δασκάλα όχι μόνο στο σχολείο και στα σχολεία που υπηρέτησε, αλλά δασκάλα στη ζωή, γιατί οι αληθινοί δάσκαλοι είναι αυτοί που διδάσκουν με τη ζωή τους, με το παράδειγμά τους, με την πορεία τους και γίνονται φως μέσα στον κόσμο» σημείωσε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Φθιώτιδας κ.κ. Συμεών καθώς απένειμε στην 87χρονη πλέον σήμερα Σταυρούλα Πελέκη την ανώτατη διάκριση της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος, τον Αργυρούν Σταυρόν, για να συμπληρώσει «με αξιώνει ο Θεός, να υποκλιθώ μπροστά σας, να σας εκφράσουμε μια απέραντη ευγνωμοσύνη, μια απέραντη αγάπη, ένα τεράστιο ευχαριστώ, που όποια τιμή ανθρώπινη και να σας προσφέρουμε, θα είναι πολύ μικρή και πολύ ελάχιστη…»

πηγή ΑΠΕ ΜΠΕ