Ο κύριος Σαμψών Κατσίπης ήταν πέντε χρόνων το 1956, όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός στη Σαντορίνη.
“Ξύπνησα στις 5 το πρωί, πριν το σεισμό. Ξαφνικά ακούω έναν δυνατό θόρυβο. Άρχισε να τρέμει το σπίτι. Ξύπνησα τους γονείς μου, τον αδερφό μου, πεταχτήκαμε όλοι έξω. Και βλέπω μπροστά μου, ένα διώροφο σπίτι να πέφτει. Και να πέφτουν και άλλα σπίτια στο Καστέλι του Πύργου… Βγήκαμε στην αυλή. Περιμέναμε. Ακούγαμε φωνές. Μας ειδοποίησε από το Μεγαλοχώρι ένας θείος μου, να πάμε να μείνουμε όλοι στο Μεγαλοχώρι, στο περιβόλι… Εντωμεταξύ, δίπλα μου, λίγο πιο πάνω, έπεσε ένα σπίτι και σκοτώθηκε μία κυρία. Και σκοτώθηκαν άλλα δύο άτομα…“.
Από την πλευρά της, μία ηλικιωμένη γυναίκα, περιγράφει στο “Όπου υπάρχει Ελλάδα”:
“Φοβάμαι, αλλά δεν πιστεύω ότι θα έρθει ο σεισμός του ’56. Ήμουν 14 χρονών, ήταν 9 Ιουλίου και ετοιμαζόμασταν να πάμε να κόψουμε ντομάτες. Η μητέρα μου, μου έβαλε ένα μαντηλάκι για να με πάρει στο χωράφι μαζί της, όπως μας έπαιρναν. Το σπίτι μας είχε ένα καμαρί – το λέγαμε εμείς- γύρω στις δέκα σκάλες κι ανεβαίναμε πάνω. Με τη δόνηση, το καμαρί έπεσε κοντά στην πλάκα του σπιτιού. Είδαμε μια κοκκινίλα στον ουρανό κι ένα βουητό. Και εκείνη την ώρα, έπεσαν κόκκινες πέτρες στο μέγεθος του μήλου…”.
