Είμαστε σε μία εποχή που η επιστήμη, η εργασία και η τεχνολογία μπορούν να μας καταστήσουν πολύ λιγότερο ανάπηρους! Η εμπόδιση που μας προκαλεί η όποια ιατρική βλάβη στην αυτόνομη διαβίωση, στην εκπαίδευση, στην εργασία, στον έρωτα και το σχηματισμό οικογένειας, στην κοινωνική δραστηριότητα, δηλαδή στην ικανοποίηση των βασικών ανθρώπινων αναγκών -εκεί που προκύπτει αν και κατά πόσο κάποιος είναι ανάπηρος- μπορεί να μειωθεί σημαντικά, σε περιπτώσεις ακόμη και να εξαλειφθεί. Πλέον. ο βαθμός στον οποίο μπορούμε να ικανοποιήσουμε τις βασικές μας ανάγκες δύναται να προσομοιώσει με τον αντίστοιχο βαθμό των ανθρώπων που δεν αντιμετωπίζουν κάποια ιατρική βλάβη, είναι εφικτό να είμαστε επί της ουσίας και όχι κατ’ όνομα ισότιμοι με την υπόλοιπη κοινωνία.
Συνεπώς, τα αίτια της αναπηρίας σήμερα είναι πολύ περισσότερο κοινωνικά απ’ ότι στο παρελθόν. Η βάση της αναπηρίας εξακολουθεί να είναι η όποια ιατρική βλάβη του ατόμου, όμως η οργανωμένη κοινωνία, όπως εκφράζεται μέσα από το κράτος, μπορεί να προσφέρει στο άτομο εκείνα τα μέσα που θα τον καταστήσουν λιγότερο/ίσως και μη ανάπηρο και επί της ουσίας κοινωνικά ισότιμο. Πρόκειται για μέσα που κυρίως αφορούν: Την ιατρική αντιμετώπιση της βλάβης (πρόληψη, θεραπεία, αποκατάσταση). Την αυτόνομη διαβίωση και την ακύρωση των επιπτώσεων της βλάβης στην καθημερινότητα, μέσω της προσβασιμότητας στον αναγκαίο εξοπλισμό (π.χ. αμαξίδιο), στην παροχή των απαραίτητων υπηρεσιών (π.χ. υγιεινή), στο εξωτερικό περιβάλλον (π.χ. δρόμοι) κ.α. Την ισότιμη συμμετοχή μας σε βασικές κοινωνικές λειτουργείες, όπως εκπαίδευση, εργασία, σχηματισμός οικογένειας, πολιτισμός, αθλητισμός, ψυχαγωγία. Έτσι, μέτρο και κριτήριο του κάθε βαθμού κρατική εξουσίας όσον αφορά την αναπηρία οφείλει να είναι η «συμμόρφωση» του με τις δυνατότητες της εποχής.
Ταυτόχρονα, δίπλα στην απολύτως αναγκαία και αναντικατάστατη υλική στήριξη το κράτος οφείλει να λάβει μέτρα και για την ηθική, ψυχολογική και πνευματική στήριξη των ΑμεΑ και των οικογενειών τους. Πρόκειται για μέσα που κυρίως αφορούν: Την απαλλαγή μας από το στίγμα που δημιουργεί η βλάβη (δυστυχισμένος, ανίκανος για αυτόεκπροσώπηση, δίχως βασικές ανθρώπινες ιδιότητες όπως η δημιουργικότητα, η φιλομάθεια, η σεξουαλικότητα, η κοινωνικότητα, κ.α.). Συνολικά, απαιτείται η στήριξη του ίδιου του ατόμου και με τη διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας.
Επακόλουθα, είναι αναγκαίο να εγκαταλειφθεί απ’ όλες τις βαθμίδες του κρατικού μηχανισμού η αναχρονιστική και αντιδραστική αντίληψη ότι η αναπηρία είναι υπόθεση του ατόμου και της οικογένειας του. Στα πλαίσια αυτής της αντίληψης οι πολιτικές για την αναπηρία κατανοούνται και λαμβάνουν χαρακτήρα φιλανθρωπίας, ενώ υποτάσσονται στις ανάγκες ή τις αντοχές άλλων κοινωνικών ομάδων και οικονομικών συμφερόντων, τα οποία η πολιτεία κρίνει ως πιο κοινωνικά χρήσιμα και ωφέλημα. Έτσι ο ΑμεΑ και η οικογένεια του μένουν επί της ουσίας μόνοι απέναντι στην ιατρική βλάβη και τις επιπτώσεις της, σε μία συγκυρία μάλιστα όπου τα οικονομικά προβλήματα πολλαπλασιάζονται για τους πολλούς. Ακολούθως η πλειοψηφία των ΑμεΑ βουλιάζει υπό το βάρος αυτού του συνδυασμού και αντί να προκύπτουν οι όροι για την ισότιμη συνεισφορά αυτών σε κάθε πεδίο ανάπτυξης της κοινωνίας, αυτοί καθίστανται όλο και πιο εξαρτώμενοι, όλο και πιο ανήμποροι. Σε αυτή βάση, ανανεώνονται ρατσιστικές θεωρίες που αντικρύζουν τους ΑμεΑ ως κοινωνικά βαρίδια και πληθαίνουν τα περιστατικά μισαναπηρικών συμπεριφορών.
Ως εκ τούτων, διεκδικούμε όλες οι βαθμίδες του κρατικού μηχανισμού να αποδεχθούν ως μοναδικό μέτρο και κριτήριο των πολιτικών τους για την αναπηρία τις ανάγκες των ΑμεΑ και των οικογενειών τους και τις δυνατότητες που προσφέρει η σημερινή εποχή για την ικανοποίηση τους. Απαιτούμε: Την καταγγελία/απομόνωση τυχόν νέων περιστατικών μισαναπηρισμού εκ μέρους πολιτειακών αρχών. Να μη θεωρείται επίτευγμα και να μη γίνεται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης ή εργαλείο στη ματαιοδοξία ορισμένων αιρετών η υλοποίηση ανεπαρκών μέτρων/ψίχουλων (π.χ. κατασκευή μίας ράμπας), τα οποία έπρεπε να υλοποιηθούν εδώ και δεκαετίες και στα οποία ιεραρχούνται και πάλι άλλα συμφέροντα ή σκοπιμότητες, και για τα οποία προκλητικά ζητώνται ευχαριστήριες δηλώσεις από πρόσωπα άμεσα ενδιαφερόμενα ή συλλόγους. Να «κινείται» το κράτος για να συναντήσει τις ανάγκες/αγωνίες των ΑμεΑ και να μη ζητά οι ΑμεΑ να προσαρμόσουν τη ζωή τους στα σχέδια του κράτους. Ζητούμε την αντιμετώπιση της αναπηρίας με όρους 21ου αιώνα!
Παλεύουμε για:
- Υψηλής ποιότητας δημόσιες και δωρεάν δομές υγείας!
- Υψηλής ποιότητας δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες κοινωνικής μέριμνας!
- Υψηλής ποιότητας δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες για την αυτόνομη διαβίωση μας!
- Να προστατευτεί το εισόδημα μας!
- Υψηλής ποιότητας δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση!
- Μόνιμη, σταθερή και ουσιαστική δουλειά με δικαιώματα!
- Την ασφαλή και αξιοπρεπή πρόσβαση μας σε δρόμους, πεζοδρόμια, κτήρια δημοσίου ενδιαφέροντος!
- Ασφαλείς, φτηνές και αξιοπρεπείς μεταφορές!
- Μέτρα για τ διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας ως προς τις κοινωνικές αιτίας της αναπηρίας!
Δελτίο τύπου
