Θ. Λιβάνιος: Το κεφάλι έξω από την άμμο για να είναι το μέλλον λαμπρό

Άρθρο του υφυπουργού στον Πρωθυπουργό Θοδωρή Λιβάνιου στην εφημερίδα «Τα Νέα – Σαββατοκύριακο»

Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 200 χρόνια από την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης. Από τη δημιουργία του πρώτου ελληνικού κράτους έως τις σημερινές ημέρες της μεγάλης μάχης με την πανδημία, η χώρα μας έχει ζήσει ένδοξες και δύσκολες στιγμές. Από την απελευθέρωση των εθνικών εδαφών έως τους εμφύλιους πολέμους και από την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι τις χρεοκοπίες, η χώρα κατάφερε να είναι ανάμεσα στις πιο ανεπτυγμένες στο κόσμο. Προφανώς, η μελέτη της ιστορίας δεν αρκεί. Καλώς ή κακώς ο κόσμος πλέον αλλάζει συνεχώς. Οι προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας είναι μεγάλες και ημαντικές. 

Πρώτη και βραχυπρόθεσμη πρόκληση είναι η επανεκκίνηση της οικονομίας. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις ώστε οι επόμενοι μήνες να είναι ορόσημο για την οικονομική ανάπτυξη. Η πρόοδος του εμβολιασμού (και μάλιστα πιο οργανωμένη σε σχέση με χώρες τεχνολογικά προηγμένες), η διαχείριση της πανδημίας (με την Ελλάδα να έχει την 3η καλύτερη επίδοση στην Ε.Ε.στον μακάβριο δείκτη θανάτων λόγω COVID ανά εκατομμύριο πληθυσμού) δίνουν τη δυνατότητα η πραγματική ατμομηχανή της οικονομίας, ο τουρισμός, να ατενίζει με αισιοδοξία το 2021 και ιδίως το 2022, όπου ίσως είναι το έτος με την μεγαλύτερη εισροή τουριστών. Παράλληλα, η προσέλκυση επενδύσεων με σημαντικό αποτύπωμα στην οικονομία και με σεβασμό στο περιβάλλον διευκολύνεται από τις πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί τους τελευταίους 20 μήνες. 

Δεύτερη πρόκληση είναι η καθολική εφαρμογή των νέων τεχνολογιών στη δημόσια διοίκηση. Έχουν γίνει σημαντικά άλματα σε αυτόν τον τομέα. Απομένουν πολλά ακόμα. Δύο είναι οι κεντρικοί άξονες για την ολοκλήρωση της ψηφιακής μετάβασης: Πρώτον καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη και της επιχείρησης. Να πάψει ο πολίτης να είναι ο κλητήρας του κράτους. Μέσα σε ένα χρόνο 2.153.947 υπεύθυνες δηλώσεις και 851.388 εξουσιοδοτήσεις εκδόθηκαν ψηφιακά. Αν κάθε πολίτης χρειαζόταν τουλάχιστον είκοσι λεπτά για να μεταβεί στο ΚΕΠ της γειτονίας του, το όφελος είναι απολύτως προφανές. Και αυτό είναι από τα πράγματα που θεωρούνταν ότι ήταν αδύνατον να γίνουν. Και όμως έγιναν! Δεύτερο και ίσως σημαντικότερο: Η ψηφιακή ολοκλήρωση του δημόσιου τομέα είναι το καλύτερο μέτρο για την ενίσχυση της διαφάνειας και την καταπολέμηση της διαφθοράς.

Τρίτη πρόκληση είναι η παιδεία και η υγεία. Ένα παιδί που σήμερα στην ηλικία των τεσσάρων ετών εισέρχεται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση θα αποφοιτήσει το 2035. Πρέπει να προετοιμαστεί με όλα τα απαραίτητα εφόδια, ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στην κοινωνία που θα κληθεί να συμμετάσχει ως ενήλικος πολίτης. Και βεβαίως, να αποκτήσει όλες τις απαραίτητες δεξιότητες και να καλλιεργηθούν τα ταλέντα που διαθέτει ώστε να επιλέξει σωστά την καλύτερη για τον ίδιο επαγγελματική σταδιοδρομία. Η υγεία και ιδίως η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας πρέπει να είναι το στήριγμα κάθε κατοίκου της χώρας, ώστε να μπορεί το κράτος να εγγυάται το υψηλό επίπεδο της ποιότητας ζωής. 

Και οι τρεις μεγάλες προτεραιότητες έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Τη νέα γενιά. Την γενιά η οποία ωρίμασε μέσα σε συνθήκες οικονομικής και προφάτως και υγειονομικής κρίσης, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει ερωτηματικά σχετικά με το μέλλον της, τις επαγγελματικές ευκαιρίες που θα μπορεί να αξιοποιήσει, τα πανεπιστήμια ή την τεχνική εκπαίδευση που θα μπορεί να λάβει. Μιας γενιάς η οποία κινδυνεύει να αποκοπεί από την υπόλοιπη κοινωνία, όχι γιατί είναι επιλογή της, αλλά γιατί νιώθει ότι κανείς από όσους έχουν ή είχαν την εξουσία δεν μπορεί να κατανοήσει τα προβλήματά της ή το όποιο ενδιαφέρον ήταν ευκαιριακό ή υποκριτικό. Και ασφαλώς, το κεντρικό ζητούμενο είναι η δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη στις επαγγελματικές ευκαρίες, δικαιοσύνη στην εκπαίδευση, δικαιοσύνη στην κοινωνική ζωή. Στο ίδιο πλαίσιο υπάρχει και η σύναψη μιας νέας συμφωνίας εμπιστοσύνης με το κράτος, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται η αστυνομία. Η συμφωνία αυτή θα μπορέσει να δημιουργήσει τον πυλώνα της πλήρους αξιοποίησης της νέας γενιάς. 

Μπορούμε να διδαχθούμε από τα λάθη του παρελθόντος και μπορούμε να αντλήσουμε πολλά από τα διδάγματα του 1821, του 1912, της μικρασιατικής καταστροφής, του έπους του 1940 αλλά και τα διδάγματα του εμφυλίου πολέμου. Αρκεί να μην βάζουμε το κεφάλι μας στην άμμο και να μην αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα σαν να μην υπάρχουν. Η πραγματική δύναμη προόδου είναι αυτή που μας επιτρέπει να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα, ενώ η αληθινή συντήρηση είναι αυτή που ρίχνει νερό στο μύλο της αδράνειας. Το πραγματικό δίλημμα υπάρχει/ Θέλουμε να πάει μπροστά ή πίσω η κοινωνία; Θέλουμε την Ελλάδα πρωτοπόρα ή ουραγό στις εξελίξεις; Και εν τέλει, θέλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας έναν πραγματικά καλύτερο κόσμο από αυτόν που παραλάβαμε από τους γονείς μας ή όχι;