«Να μπορούμε να έχουμε την καλύτερη διαδρομή προς το τέλος της ζωής μας»
«Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι, σαν το ξεχασμένο στάχυ…», τραγούδησε κάποτε η Βίκυ Μοσχολιού, περιγράφοντας με έναν μοναδικό τρόπο τη μοναξιά των ανθρώπων και δίνοντας φωνή σε όσους βιώνουν τη δική τους ερημιά.
Η μοναξιά έχει πάρει τη μορφή επιδημίας στην εποχή που ζούμε, με όλο και περισσότερους ανθρώπους να οδηγούνται τελικά στην απομόνωση είτε από επιλογή είτε γιατί οι συνθήκες της ζωής τα έφεραν έτσι. Εν μέσω αυτής της επιδημίας συνταξιούχοι από τη Θεσσαλονίκη επιχειρούν να βάλουν τέλος στη μοναξιά που βιώνουν.
Έχασαν τους συντρόφους και έμειναν ξαφνικά μόνοι… Ξέρουν όμως ότι η μοναξιά δεν τους ταιριάζει. Έτσι αποφάσισαν να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να βρουν την παρέα και τη συντροφικότητα που θέλουν. Μέσα από αυτή την επιθυμία και τη δίψα για ζωή, γεννήθηκε ο σύλλογος «Συγκατοίκηση Φίλων 60+».
Ο κ. Σάκης Καβακόπουλος, εμπνευστής και πρωτεργάτης της κίνησης για τη συγκατοίκηση της τρίτης ηλικίας, χρειάστηκε να μείνει μόνος του πέρυσι τον Αύγουστο. Αποφάσισε να φύγει από το σπίτι του για να αφήσει –όπως λέει- το παιδί του να ζήσει τη ζωή του όπως θέλει και να το απαλλάξει από την ανάγκη να τον φροντίζει.
Λίγο αργότερα ίδρυσε την κίνηση «Συγκατοίκηση φίλων 60+ και 60-». «Το μεγάλο ζήτημα που αντιμετωπίζεται με την κίνηση τη δική μας είναι η μοναξιά των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας και οι αποκλεισμοί με τους οποίους έρχονται αντιμέτωποι οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας καθώς επίσης και ο ηλικιακός ρατσισμός, που είναι πολύ της μόδας τώρα τελευταία», αναφέρει στο Thestival o κ. Σάκης Καβακόπουλος.
Η επιλογή του ονόματος της πρωτοβουλίας μόνο τυχαία δεν είναι. Όπως λέει ο εμπνευστής της, «βάζουμε στον τίτλο τη λέξη φιλία γιατί πιστεύουμε σε αυτή». Ζώντας με φίλους μας, μπορούμε να επεκτείνουμε το προσδόκιμο της ζωής μας και να το κάνουμε και πιο ποιοτικό, ώστε να έχουμε όλοι δράσεις, να βρισκόμαστε μεταξύ μας να κάνουμε την αλληλοβοήθεια, η οποία είναι από τους πρώτους όρους που τέθηκαν από τα μέλη μας».
Στόχος της κίνησης αυτής, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας να βοηθούν ο ένας τον άλλον και κανείς να μην αφεθεί στη μοναξιά. «Τα παιδιά μας δουλεύουν, έχουν τις δικές τους οικογένειες, τα ωράριά τους μπορεί να είναι εξαντλητικά, μπορεί να είναι σε άλλες πόλεις ή στο εξωτερικό. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε να αφήσουμε απομονωμένους τους ανθρώπους οι οποίοι εργάστηκαν όλη τους τη ζωή και είχαν ένα πλήρη κύκλο «παρουσίας» στην πόλη και τη χώρα», σημειώνει.
Ήδη οι μικρές συγκατοικήσεις 2-3 ατόμων υλοποιούνται σε κάποιο βαθμό σε διαμερίσματα. Απαραίτητοι κανόνες είναι το κάθε άτομο να έχει δικό του υπνοδωμάτιο και μπάνιο, ώστε να μπορεί να αποτραβηχτεί όταν το επιθυμεί. Ωστόσο, υπάρχει μια αντικειμενική δυσκολία στο εγχείρημα αυτό, όπως παρατηρεί ο κ. Καβακόπουλος. «Κάποιοι έχουν μάθει σε έναν τρόπο ζωής που είναι ήδη απομονωμένοι», σημειώνει αρχικά και προσθέτει: «Αρκετοί βλέπουν την οικογένειά τους μια φορά τον χρόνο και αν. Αυτό σημαίνει πως τον υπόλοιπο χρόνο ζουν μόνοι τους, απομονωμένοι και αποκλεισμένοι. Έχουμε τα ΚΑΠΗ, όπου μπορεί κανείς να πάει να πιει έναν καφέ, να παίξει ένα τάβλι να πάει μια εκδρομή, αλλά μετά που θα φύγει από το ΚΑΠΗ θα πάει στο σπίτι του και πάλι θα είναι μόνος. Και όταν μπει ένας μεγάλος άνθρωπος στο σπίτι του και κλείσει την πόρτα του, ο μόνος που θα χτυπήσει την πόρτα του θα είναι η μοναξιά, κανένας άλλος».
Όνειρο του κ. Σάκη Καβακόπουλου είναι να δημιουργηθούν μεγάλες δομές σε δημόσια κτήρια που είναι αυτή τη στιγμή κλειστά έτσι ώστε να μπορούν να υλοποιηθούν οι λεγόμενες μεγάλες συγκατοικήσεις έως και 30 ατόμων. Με ένα συμβολικό ενοίκιο, άνθρωποι της τρίτης ηλικίας να διαμένουν εκεί, ώστε αφενός να έχουν μια συντροφιά και αφετέρου να μοιραστούν τα έξοδα της διαβίωσης με άλλους ανθρώπους. «Στο εξωτερικό είναι κάτι που εφαρμόζεται εδώ και χρόνια», τονίζει.
«Αυτό είναι που μας παρακίνησε να κάνουμε αυτή την πρωτοβουλία, η κρίση της στέγης αλλά και η ένωση μεταξύ μας ώστε να αντιμετωπίσουμε τα τρέχοντα ζητήματα της κοινωνίας μας με τον καλύτερο τρόπο, ώστε να μπορούμε να έχουμε τα καλύτερα γηρατειά, την καλύτερη διαδρομή προς το τέλος της ζωής μας», επισημαίνει περιγράφοντας το όραμά του.
Η Ρίτσα Τζούτζου ήταν από τα πρώτα μέλη της κίνησης για τη συγκατοίκηση των συνταξιούχων. Όπως εξηγεί στο Thestival, όταν έχασε ξαφνικά τον σύζυγό της, απομονώθηκε, αφού αισθανόταν παράξενα στις παρέες της. Όταν είδε για αυτή την πρωτοβουλία, εγγράφτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Το κομμάτι της συντροφιάς είναι το πλέον σημαντικό για την ίδια, ενώ λόγω και των συνθηκών που βιώνουμε, συνυπολογίζεται και το οικονομικό. «Είναι το πλέον βασικό το κομμάτι της συντροφιάς, στηρίζουμε οικονομικά και τα παιδιά και τα εγγόνια μας οπότε είναι σημαντικό και το οικονομικό κομμάτι. Θέλουμε να είμαστε και πολλοί μαζί για να εξυπηρετούμαστε καλύτερα και μεταξύ μας», τονίζει.
Η ίδια το τελευταίο διάστημα συγκατοικεί με μια φίλη της η οποία έκανε μια σοβαρή εγχείρηση. Ούσα νοσηλεύτρια για 40 χρόνια –όπως λέει-, θέλει να τις προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες της.
«Δούλεψα σκληρά για 40 χρόνια και θέλω το ηλιοβασίλεμα της ζωής μου να το χαρώ όπως θέλω εγώ», είναι το μήνυμα που στέλνει η ίδια για την πρωτοβουλία της συγκατοίκησης των συνταξιούχων.
πηγή thestival.gr
