Το ελληνικό χωριό φάντασμα – 28 χρόνια μετά τον μεγάλο σεισμό ζούνε ακόμη σε κοντέινερ!

Το ημερολόγιο έγραφε Σάββατο 13 Μαΐου του 1995. Λίγο πριν τις 12 το μεσημέρι, ένας ισχυρός σεισμός μεγέθους 6,6 της κλίμακας Ρίχτερ, με επίκεντρο τη Βάρη των Γρεβενών, ταρακούνησε όλο τον νομό. Οι κάτοικοι του μικρού χωριού με το όνομα Μεσόλακκος, είδαν τα σπίτια τους να καταστρέφονται ολοσχερώς. Το σχολείο και η εκκλησία του χωριού επίσης καταστράφηκαν. Το μοναδικό ευτυχές γεγονός, ότι δεν υπήρξαν θύματα.

Ο σεισμός του 1995 έμελλε να είναι η αρχή του τέλους για το συγκεκριμένο χωριό. Μέχρι εκείνη τη χρονιά στον Μεσόλακκο κατοικούσαν τουλάχιστον 200 οικογένειες. Σήμερα διαμένουν μόλις 18 άτομα, οι περισσότεροι ηλικιωμένοι, οι οποίοι ζουν σε κοντέινερ αλλά και αποθήκες που διαμόρφωσαν ως σπίτια.

Οικογένειες με παιδιά έμεναν σε σκηνές και κοντέινερ με κακές καιρικές συνθήκες

Τα πρώτα 24ωρα μετά τον σεισμό, η πολιτεία, καθώς και κάτοικοι γειτονικών χωριών, βοήθησαν τους πληγέντες του σεισμού, προσφέροντάς τους κουβέρτες και φαγητό. Στη συνέχεια ξεκίνησε ο εφιάλτης. Η πολιτεία χορήγησε σκηνές στους κατοίκους για προσωρινή διαμονή, η οποία διήρκησε περίπου πέντε μήνες.

Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους η πολιτεία εγκατέστησε κοντέινερ στο χωριό για τη στέγαση των πληγέντων, όμως οι συνθήκες διαβίωσης ήταν κάκιστες. Δεκάδες νέοι, οικογένειες και ηλικιωμένοι ζούσαν στα κοντέινερ χωρίς θέρμανση και ρεύμα, σε ένα χωριό το οποίο βρίσκεται σε υψόμετρο 600 μέτρων και οι θερμοκρασίες τους χειμερινούς μήνες ήταν ιδιαίτερα χαμηλές.

Το 1995 ο κος Ευθύμης Ευαγγελόπουλος, ήταν ο πρόεδρος του Κοινοτικού Συμβουλίου και δεν μπορεί να ξεχάσει τι έζησε ο ίδιος και οι συγχωριανοί του. Μιλώντας στο thestival.gr περιγράφει: «Είχαμε μόνο ένα στημένο κουτί (σ.σ. κοντέινερ) για να μείνουμε. Ούτε στον εξοπλισμό των κοντέινερ μας βοήθησαν. Όλα τα αντικείμενα μέσα στο κοντέινερ ήταν δικά μας, δηλαδή ό,τι μπορέσαμε να βγάλουμε από τα σπίτια μας. Δεν μας έδωσαν τίποτα, ούτε κλιματιστικά, ούτε σόμπες, απολύτως τίποτα. Ήταν άθλιες καταστάσεις».

«Η βοήθεια όλων των κυβερνήσεων από τον σεισμό μέχρι και σήμερα ήταν και είναι ανύπαρκτη. Μας κοροϊδέψανε. Όλοι ήταν απατεώνες, ούτε τα δάνεια που υποτίθεται θα έδινε το κράτος μπόρεσαν να πάρουν οι άνθρωποι. Αδικαιολόγητες όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν. Κανένας βουλευτής δεν ενδιαφέρθηκε. Μας είχαν και μας έχουν ξεγραμμένους».

Το κράτος, τότε, προσέφερε τη δυνατότητα χορήγησης άτοκου δανείου στους πληγέντες του σεισμού για να αγοράσουν ακίνητο στην πόλη των Γρεβενών. «Δεν μας έδωσαν λεφτά να φτιάξουμε έστω ένα δωμάτιο. Μόνο ένα δάνειο χορήγησαν το οποίο ήταν για να φτιάξεις σπίτι στα Γρεβενά. Μερικοί κάτοικοι δεν μπόρεσαν να πάρουν καν το δάνειο. Μέχρι και σήμερα τα δάνεια είναι παγωμένα. Άλλωστε το ποσό παραμένει το ίδιο μέχρι και σήμερα και δεν έχει καμιά αξία. Η τιμή των υλικών έχει τετραπλασιαστεί σε σχέση με το 1995. Δηλαδή ακόμα και να πάρουμε αυτό το δάνειο, δεν θα μπορέσουμε να φτιάξουμε σπίτι» υπογραμμίζει ο κ. Ευαγγελόπουλος.

Ο κος Μάκης Σειρηνιώτης, ήταν ένας από τους πολλούς κατοίκους του Μεσόλακκου, που είδε το σπίτι του να καταστρέφεται από τον σεισμό και πλέον ζει στα Γρεβενά. «Δεν θέλω ούτε να το θυμάμαι, άρχισε να τρέμει η Γη. Προχωρούσα προς το χωριό και έτρεμε η γη. Μόλις έφτασα είδα μία απίστευτη κατάσταση. Όλα τα σπίτια είχαν κατεστραμμένα» περιγράφει συγκλονισμένος στο thestival.gr για την ημέρα του σεισμού. «Αμέσως μετά τον σεισμό μας πήγαν όλους στο γήπεδο του χωριού, και μέναμε σε σκηνές. Δεν μας άφηναν να πάμε σπίτια μας για να πάρουμε τα πράγματά μας. Είχε μετά μετασεισμούς κι έβλεπα το σπίτι μου να ταρακουνιέται. Μαύρισε η καρδιά μου» πρόσθεσε.

«Μας έφεραν κοντέινερ για λίγους μήνες και έμειναν 25-30 χρόνια»

Μιλώντας για την εγκατάσταση στα κοντέινερ, ο κ. Σειρηνιώτης αναφέρθηκε στις πολύ κακές συνθήκες διαβίωσης που επικρατούσαν. «Μετά από λίγους μήνες μας έβαλαν σε κοντέινερ. Ήρθαν ως μια προσωρινή λύση, μας έλεγαν, κι έχουν περάσει 25-30 χρόνια και ακόμα ζουν άνθρωποι εκεί. Τον χειμώνα παγώναμε. Αν ανάβαμε σόμπα μέσα σε κοντέινερ επικρατούσε καύσωνας. Από την άλλη το καλοκαίρι χτυπούσε ο ήλιος στις λαμαρίνες των κοντέινερ και η κατάσταση ήταν ανυπόφορη».

Σχετικά με τη βοήθεια που προσέφερε το κράτος στους πληγέντες του σεισμού, ο κ. Σειρηνιώτης υπογράμμισε ότι δόθηκαν 200.000 δραχμές σε κάθε νοικοκυριό, όμως «ήταν ένα προσωρινό μέτρο που δεν βοήθησε».

Το μεγαλύτερο ζήτημα για τον ίδιο αλλά και αρκετούς κατοίκους του Μεσόλακκου που άφησαν το χωριό τους, ήταν και είναι η μετεγκατάσταση. Όπως τονίζει, ήταν αρκετοί που δεν θέλησαν να πάρουν το δάνειο για αγορά κατοικίας στα Γρεβενά, καθώς ήθελαν να επιστρέψουν στο χωριό τους. «Θέλαμε τη μετεγκατάσταση. Αυτό επιδιώκαμε και ζητούμε».

«Τότε πάρθηκε μια απόφαση για μετεγκατάσταση του Μεσόλακκου, του Καλοχίου και του Καλαμιτσίου, τα οποία θεωρήθηκαν μη βιώσιμα, λόγω του σεισμού. Μέχρι σήμερα δεν επιτρέπεται να χτίσουμε ούτε τούβλο. Δεν δίνει άδεια η πολεοδομία» υπογραμμίζει.

«Το κράτος αγόρασε τα οικόπεδα στα πληγέντα χωριά, έγιναν οι υποδομές και τώρα ερχόμαστε στο δια ταύτα: οι αρμόδιοι μάς λένε ότι δεν μπορεί να γίνει κλήρωση των οικοπέδων γιατί υπάρχουν κάποιοι πολίτες που δεν ήρθαν να πάρουν τα χρήματα (σ.σ. από την αγορά των οικοπέδων). Για να γίνει η κλήρωση πρέπει να ολοκληρωθεί πλήρως η αγορά όλων των οικοπέδων. Είναι κάτοικοι που ζουν στην Αυστραλία και στις ΗΠΑ και δεν πήραν τα χρήματα. Κι επειδή δεν έγινε η εξόφληση, δεν μπορεί να γίνει σήμερα η κλήρωση των οικοπέδων. Το κράτος δεσμεύει την περιουσία, αλλά δεν γίνεται να κρατάει τα χρήματα μέχρι να τα πάρουν και οι τελευταίοι, όποτε θελήσουν» εξηγεί ο κ. Σειρηνιώτης.

Πώς είναι το χωριό σήμερα

Σήμερα, 28 χρόνια μετά τον σεισμό, ο Μεσόλακκος παραμένει χωριό-«φάντασμα», καθώς αριθμεί 18 κατοίκους, ηλικιωμένους στην πλειονότητά τους. Από τη χρονιά που «χτύπησε» ο εγκέλαδος, καθώς και τα αμέσως επόμενα χρόνια, πολλοί κάτοικοι άρχισαν να εγκαταλείπουν σιγά-σιγά το χωριό, καθώς οι ελπίδες για ανοικοδόμηση έσβηναν μέρα με τη μέρα. Οι περισσότεροι μετακόμισαν στα Γρεβενά, αγοράζοντας ή νοικιάζοντας μικρά διαμερίσματα.

Όσοι έμειναν στον Μεσόλακκο διαμόρφωσαν αποθήκες που είχαν στα οικόπεδά τους «ίσα-ίσα για να έχουν να κοιμούνται κάπου», αναφέρει χαρακτηριστικά ο άλλοτε πρόεδρος της Κοινότητας του Μεσόλακκου, Ευθύμης Ευαγγελόπουλος. Οι υπόλοιποι επέλεξαν να μείνουν στα κοντέινερ.

Στο χωριό μέχρι και σήμερα δεν υπάρχει προοπτική αλλαγής. Ο Μεσόλακκος έχει ως «ταφόπλακα» το απαγορευτικό κατασκευής ακινήτων. Όπως αναφέρει στο thestival.gr ο νυν πρόεδρος της Κοινότητας, Χαράλαμπος Αποστολίδης, η απόφαση αυτή είναι «καταδικαστική» για το παρόν αλλά και το μέλλον του χωριού, καθώς πλέον δεν υπάρχει ελπίδα ο Μεσόλακκος να «ανθίσει» και πάλι.