Στη σκοτεινή αίθουσα, η οθόνη γεμίζει με σώματα που κινούνται, άλλοτε σε χορογραφημένους ρυθμούς, άλλοτε σε αφηρημένες, κινηματογραφικές εικόνες με σενάριο και χωρίς. Ο χορός συναντά την κάμερα, και μαζί γεννούν μια νέα μορφή αφήγησης.
Αυτό είναι το πνεύμα του Thessaloniki Cinedance International (TCI), που για όγδοη χρονιά φέρνει στη Θεσσαλονίκη, για τρεις προβολές από τις 26 έως τις 28 Σεπτεμβρίου 2025, ταινίες χορού μικρού μήκους από όλο τον κόσμο, δίνοντας χώρο σε δημιουργούς να εξερευνήσουν τα όρια της κίνησης και της εικόνας.
Συμμετέχοντες από 15 χώρες θα παρουσιάσουν τα έργα τους, προσφέροντας μια πλατφόρμα τόσο σε αναδυόμενους όσο και σε καθιερωμένους καλλιτέχνες της Ελλάδας και του εξωτερικού, για να μοιραστούν τις μοναδικές τους προοπτικές και το στυλ τους. Πίσω από τη διοργάνωση βρίσκεται η καλλιτεχνική ομάδα Die Wolke Art Group που με έδρα το χώρο Vitruvian Thing συνδέει το χορό και την κίνηση με την τεχνολογία, με κάθε έργο τους να αποτελεί μια διαδραστική εμπειρία επικοινωνίας των καλλιτεχνών με το κοινό.
Από μια βραδιά προβολών σε διεθνές φεστιβάλ
Το TCI γεννήθηκε από την ανάγκη να δοθεί βήμα σε μια μορφή τέχνης που δεν είχε χώρο παρουσίασης στην Ελλάδα. Όπως εξηγούν τα ιδρυτικά μέλη του Die Wolke Art Group, Ντάνι Τζος και Δροσιά Τριαντάκη, όλα ξεκίνησαν το 2016, όταν αποφάσισαν να δείξουν μερικά έργα, ταινίες χορού, πειραματικά φιλμ και animation από καλλιτέχνες της πόλης, δημιουργώντας το φεστιβάλ «Locus». «Κάναμε ένα ανοιχτό κάλεσμα και πήραμε πάρα πολλές αιτήσεις. Ξεκίνησε πολύ δυνατά. Όταν είδαμε ότι υπήρχε τόσο ενδιαφέρον, και οι ταινίες με χορό τελείωναν, αποφασίσαμε να το κάνουμε διεθνές», σημειώνει ο κ. Τζος.
Μέσα σε λίγα χρόνια, το φεστιβάλ εξελίχθηκε σε σημείο αναφοράς, προσελκύοντας δεκάδες υποβολές από δημιουργούς του εξωτερικού και της Ελλάδας. Η διεθνοποίηση ήταν ένας τρόπος να ενταχθεί η Θεσσαλονίκη στο διεθνή χάρτη του screendance, με το TCI να έχει εξελιχθεί σε κόμβο ανταλλαγής ιδεών και πρακτικών.
Η ιδιαιτερότητα του Cinedance
Το TCI δεν είναι ούτε ένα κλασικό κινηματογραφικό φεστιβάλ ούτε ένα χορευτικό. Αντίθετα, εστιάζει στον τρόπο με τον οποίο η κίνηση και η χορογραφία μπορούν να ενταχθούν σε κινηματογραφικό πλαίσιο και να μεταφέρουν ιστορίες και συναισθήματα. Δεν πρόκειται για καταγραφή μιας παράστασης, αλλά για ένα νέο είδος τέχνης, όπου η κάμερα γίνεται μέρος της χορογραφίας.
Όπως εξηγεί ο κ. Τζος, «μας ενδιαφέρει να ενθαρρύνουμε εναλλακτικές λογικές, νέους τρόπους έκφρασης, όχι την επανάληψη της ίδιας φόρμας». Και συμπληρώνει, «αυτή είναι η φιλοσοφία της ομάδας, να μην είναι τα πράγματα που κάνουμε εύκολα και χαρακτηριζόμενα από ταμπέλες». Αυτό καθιστά το φεστιβάλ ένα χώρο πειραματισμού. Οι δημιουργοί καλούνται να ανακαλύψουν τρόπους ώστε η κίνηση, ο χώρος, η μουσική και το μοντάζ να δημιουργούν μια οπτικοακουστική εμπειρία που δεν μπορεί να υπάρξει ούτε στη σκηνή ούτε σε συμβατική ταινία.
Η φετινή διοργάνωση: 24 ταινίες από 15 χώρες
Η φετεινή διοργάνωση ξεχωρίζει για την ποικιλία των καλλιτεχνικών αφηγήσεων και τις διεθνείς συμμετοχές, με 24 ταινίες από 15 χώρες, οργανωμένες σε τρεις ημέρες προβολών. Για πρώτη φορά το φεστιβάλ φιλοξενεί ταινία από το Ιράν, μια χώρα όπου ο χορός παραμένει απαγορευμένος στο δημόσιο χώρο. Η ταινία, παραγωγή Ιράν-Αγγλίας, αναδεικνύει τη διαφορετική σημασία που αποκτά η κίνηση στους δρόμους της Τεχεράνης και του Λονδίνου.
Παράλληλα, έργα από τον Καναδά, την Ισπανία, τη Γερμανία, την Ολλανδία και την Ελλάδα εμπλουτίζουν το πρόγραμμα. Οι θεατές θα δουν ταινίες που ακουμπούν σε επίκαιρα ζητήματα, από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις πυρκαγιές στην Ισπανία, μέχρι τη θέση της γυναίκας στον κινηματογράφο ή την εμπειρία της ευθανασίας. Η τεχνολογία έχει επίσης έντονη παρουσία, με έργα που συνδυάζουν 3D γραφικά, ψηφιακή επεξεργασία κίνησης και πειραματικές μορφές αφήγησης. Τέλος, η ελληνική παρουσία είναι ισχυρή με τις δημιουργίες των Διόνυσου Σαββόπουλου, Σοφίας Φιλίππου, Χρύσας Θεοχαρίδου, Ανέτας Παρπούλη και Μαριάννας Κουκουλεκίδου.
Κριτήρια επιλογής
Η διαδικασία επιλογής των ταινιών είναι απαιτητική, καθώς κάθε χρόνο φτάνουν στο φεστιβάλ 300-400 αιτήσεις. Το βασικό κριτήριο δεν είναι η τεχνική αρτιότητα, αλλά η πρωτοτυπία και μετά η επιτυχής επικοινωνία του μηνύματος, η προσοχή στη λεπτομέρεια και η συνοχή των επιμέρων μερών που δημιουργούν ένα καινοτόμο αποτέλεσμα. «Το σημαντικό είναι να αισθανθούμε ότι συντονιζόμαστε ωραία με έναν δημιουργό, ότι κάποιος μας περνάει κάτι με έναν τρόπο που δεν είναι τόσο συνηθισμένος», τονίζει ο κ. Τζος.
Αντίστοιχα, η απουσία μιας συγκεκριμένης θεματικής δίνει τη δυνατότητα στους καλλιτέχνες που συμμετέχουν να αντλούν έμπνευση από την επικαιρότητα και την προσωπική τους σχέση με το σώμα και την κίνηση, παράγοντας έργα που μιλούν άμεσα στο σήμερα.
Οι δυσκολίες της διοργάνωσης
Η συνέχιση ενός εξειδικευμένου φεστιβάλ στην Ελλάδα δεν είναι χωρίς προκλήσεις. Όπως παραδέχεται ο κ. Τζος, «οι δυσκολίες αυξάνονται, δεν μειώνονται. Στην αρχή έχεις πολύ μεγάλη επιλογή από ταινίες, αλλά με τον καιρό περιορίζεσαι σε καινούργιες παραγωγές, άρα λιγότερες επιλογές. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το πρόγραμμα είναι χειρότερο, απλώς ότι λειτουργεί λίγο αλλιώς».
Οι διοργανωτές προσθέτουν ότι το μεγάλο ζήτημα είναι αυτό της χρηματοδότησης, αναφέροντας ότι «όταν δεν έχεις σταθερή χρηματοδότηση, κάθε χρονιά είναι και μια μικρή περιπέτεια για την πραγματοποίηση έργων». Η έλλειψη θεσμικής υποστήριξης δυσκολεύει το σχεδιασμό και την υλοποίηση πρωτοβουλιών, ωστόσο δεν τους πτοεί.
Η ανταπόκριση του κοινού
Παρά τις δυσκολίες, το φεστιβάλ έχει αποκτήσει το δικό του κοινό. «Πολλοί άνθρωποι έρχονται από περιέργεια, άλλοι επειδή ξέρουν κάποιον δημιουργό ή γνωρίζουν το φεστιβάλ και μας υποστηρίζουν, και σιγά-σιγά έχει δημιουργηθεί μια κοινότητα θεατών», αναφέρουν οι διοργανωτές. Εξηγούν μάλιστα ότι το ενδιαφέρον δεν περιορίζεται στη Θεσσαλονίκη.
«Έχουμε επισκέπτες από το εξωτερικό που έρχονται αποκλειστικά για το φεστιβάλ, κάτι που μας χαροποιεί ιδιαίτερα». Ακόμη, η διάθεση των ταινιών μέσω online streaming δίνει τη δυνατότητα σε θεατές εκτός Θεσσαλονίκης και ιδιαιτέρως στο εξωτερικό να παρακολουθήσουν το πρόγραμμα από το σπίτι τους.
Από την άλλη, η εμπειρία της προβολής είναι εξίσου σημαντική. Η μικρή χωρητικότητα του Vitruvian Thing (περίπου 45 άτομα) δημιουργεί μια οικεία, «οικογενειακή» ατμόσφαιρα. «Η μεγάλη οθόνη, ο καλός ήχος και το περιβάλλον κάνουν τη διαφορά. Δεν είναι το ίδιο με τονα βλέπεις μια ταινία στο σπίτι», επισημαίνει ο κ. Τζος.
Το μέλλον του φεστιβάλ
Οι διοργανωτές βλέπουν το φεστιβάλ να μεγαλώνει χρόνο με τον χρόνο, όμως αναγνωρίζουν ότι χρειάζεται σταθερή στήριξη. «Η πρόθεσή μας είναι να συνεχίσουμε, να ανοίξουμε ακόμη περισσότερο τη συζήτηση για το cinedance και να προσελκύσουμε νέες γενιές δημιουργών και θεατών», σημειώνουν. Μελλοντικά σχέδια αποτελούν η μεταφορά του φεστιβάλ σε έναν κινηματογράφο της πόλης για μεγαλύτερη χωρητικότητα και καλύτερες τεχνικές συνθήκες, αλλά και η εισαγωγή ενότητας για ταινίες από 18 έως 35 λεπτά.
Το TCI θα συνεχίσει να λειτουργεί και ως πεδίο συνεργασίας με άλλους φορείς. Η ομάδα Die Wolke συμμετέχει σε ευρωπαϊκά δίκτυα screendance, ενώ διατηρεί ανοιχτές επαφές με αντίστοιχα φεστιβάλ του εξωτερικού. «Θέλουμε να φέρνουμε εδώ όχι μόνο ταινίες, αλλά και ανθρώπους που δουλεύουν στον χώρο, ώστε να δημιουργούνται γέφυρες και να ενισχύεται ο διάλογος», υπογραμμίζουν. Έτσι, στόχος της διοργάνωσης είναι να συνεργαστούν με μεγάλα φεστιβάλ κινηματογράφου, που μπορούν να ενισχύσουν την προβολή του Cinedance και να του δώσουν νέα δυναμική.
Για την ομάδα Die Wolke, το Thessaloniki Cinedance International δεν είναι απλώς μια σειρά προβολών. Είναι ένας τρόπος να φέρουν στο προσκήνιο μια μορφή τέχνης που συνδυάζει την κίνηση, την εικόνα και τον ήχο, δίνοντας νέες διαστάσεις στην ανθρώπινη εμπειρία και την πολιτιστική σκηνή της Θεσσαλονίκης. Αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του φεστιβάλ, να υπενθυμίζει ότι η τέχνη γεννιέται πάντα εκεί όπου συναντιούνται διαφορετικοί κόσμοι.
Πληροφορίες για τα εισιτήρια και το πρόγραμμα προβολών θα βρείτε στην επίσημη σελίδα του φεστιβάλ: https://vitruvianthing.com/tci8
Παραχώρηση φωτογραφιών Die Wolke Art Group
